Twórcy Tsotsi nie mieli ani wątpliwości, ani dystansu. Ich film wydaje się pod względem lirycznego nastroju (rozstroju?) i przekazu bliźniaczym bratem tegorocznego triumfatora Oscarów, słynnego Crash – Miasta gniewu. Wprawdzie tym razem nie można mówić o konfliktach rasowych (wszyscy bohaterowie są czarni), ale klimat społecznego konfliktu jest ten sam. Podobne są też zabiegi formalne i budowanie nastroju. Wnikliwa, ostra obserwacja społeczna płynnie przechodzi w sceny rodem z pogadanki dla dzieci, morały w stylu serialu He Man albo lekcji religii. Widz traktowany jest jak dziecko, i to nie raz i nie dwa. CZYTAJ WIĘCEJ

Film Rona Howarda, zasłużonego wyrobnika z fabryki snów, okazał się dokładnie tym, czego można się było spodziewać po ekranizacji tej bazarowej podróbki Umberto Eco. (Notabene opartej na drugiej niezwykle głupiej książce Święty Graal, święta krew.) Metoda twórców jest prosta. Akcja galopuje, następuje króciutki wykład z całkowicie zmistyfikowanej historii powszechnej, a Tom Hanks zasępia się i rozwiązuje krzyżówkę albo rebus. CZYTAJ WIĘCEJ

Jabłka Adama to film wielowarstwowy. Fani okrutnego humoru a la Monty Python znajdą w nim wiele bluźnierczych, ostrych gagów, mających za nic zasady politycznej poprawności. Zwolennicy klimatów tarantinowskich docenią tempo, błyskotliwą narrację i brutalne puenty. Ale film Jensena wykracza poza ramy szczeniackiej prowokacji i nihilistycznych igraszek. Na pewnym pułapie staje się krzepiącą, refleksyjną przypowieścią, godną Bergmana i Tarkowskiego. Stawia pytania o sens cierpienia i ludzkich zmagań, obecności dobra i zła w codziennym życiu i zamiarów Stwórcy. Jednak nie popada w zadęcie i ani przez chwilę nie traci walorów świetnej rozrywki. CZYTAJ WIĘCEJ

Komedia zakonna w typowym dla Kolskiego stylu - bajecznym i przaśnym. Do starego klasztoru kamedułów przybywa Marzena, konserwator obrazów, wraz z małoletnią córką Gienią. Klasztor jest miejscem tajemniczym i wonnym, jako że każdy z trzech zamieszkujących go pustelników roztacza inny kwiatowy zapach. Marzena zajmie się renowacją obrazu Matki Boskiej, dyskusjami z zafascynowanym kinem przeorem, ojcem Kleofasem (Adam Ferency) i przyrządzaniem magicznych mikstur zapachowych. Ale największe zamieszanie wprowadzi sześcioletnia Gienia, dziewczynka rezolutna i wścibska. CZYTAJ WIĘCEJ

Niestety reżyser James McTeigue (drugi reżyser Matriksów) i twórcy scenariusza, bracia Wachowscy, silą się na więcej. I wypinają pierś do orderu, na który nie zasłużyli. Tymczasem w zestawieniu z wielkimi antyutopiami literatury i kina, takimi jak Rok 1984 Orwella, Nowy, wspaniały świat Huxleya, My Zamiatina czy choćby genialnym filmem Brazil Terry’ego Gilliama, siekanina braci Wachowskich jest bezdennie, rozbrajająco wręcz głupia. I nie chodzi tu nawet o efekciarstwo, kopaninę, nadmiar eksplozji czy ogólny brak artyzmu. Rzecz w tym, że bezczelni twórcy Matriksa na siłę przyprawili swemu bękartowi gębę dzieła wybitnego, nawet nie próbując zmierzyć się z tematem. CZYTAJ WIĘCEJ

Pod tym dosyć swobodnie przetłumaczonym tytułem – w oryginale brzmi on Match Point – kryje się nietypowy, niekomediowy film Woody’ego Allena. Wszystko gra to film obyczajowy o ambicji, pożądaniu i zdradzie, który płynnie przechodzi w thriller. CZYTAJ WIĘCEJ

Podobno Sharon Stone walczyła jak lwica, by utrzymać status symbolu seksu i zagrać w Nagim instynkcie 2. Walka aktorki w średnim wieku o prawo do pokazania się na ekranie in flagranti urasta do rangi zjawiska obyczajowego. Znakiem rozpoznawczym naszego starzejącego się (wymierającego?) świata jest bowiem niezgoda na metrykę. CZYTAJ WIĘCEJ

Obsypany nagrodami dramat psychologiczny o gangsterze, który staje się pianistą. Film Jacquesa Audiarda jak najbardziej zasłużył sobie na laury. To mocne, oryginalne kino o wrażliwości i przemocy, dalekie od oczywistych rozwiązań. CZYTAJ WIĘCEJ

Oryginalność Hawajów, Oslo polega na wprowadzeniu wątku niejako porządkującego chaos i przypadkowość. Jeden z bohaterów, pracownik szpitala psychiatrycznego, ma wyjątkowy dar. W snach ukazuje mu się rąbek przyszłości. Vidar nie jest dzięki temu szczęśliwy, wręcz przeciwnie. CZYTAJ WIĘCEJ

Przewrotna i wielce zabawna komedia sensacyjna, a właściwie detektywistyczna. Drobny złodziejaszek Harry Lockheart (Robert Downey Jr.) ucieka przed policją i przypadkiem trafia na casting do filmu sensacyjnego. Wypada dobrze i już wkrótce bryluje na przyjęciach w Mieście Aniołów. Spotyka tam swoją szkolną miłość, niespełnioną aktorkę Harmony (Michelle Monaghan), i wspólnie z cynicznym detektywem Perrym usiłuje rozwikłać zagadkę pewnego samobójstwa… CZYTAJ WIĘCEJ

Wybitny, wręcz doskonały dramat debiutującego w roli kinowego reżysera Tommy’ego Lee Jonesa. Z kunsztownym, nagrodzonym w Cannes scenariuszem Guillermo Arriagi i świetną rolą Jonesa, również laureata Złotej Palmy. Trzy pogrzeby to film tak znakomity, że można by go porównać z ostatnim dziełem innego przekwalifikowanego gwiazdora - Clinta Eastwooda. Oba obrazy łączy problematyka winy i odkupienia, a także niewymuszona, naturalna dojrzałość, zarówno formy, jak i treści. CZYTAJ WIĘCEJ

Komedia romantyczna. W jakiejś mierze nietuzinkowa i przewrotna, bo traktująca o związku porzuconej, trzydziestosiedmioletniej kobiety (Thurman) z dwudziestotrzylatkiem. Żeby jeszcze film zawierał w sobie jakąś kąśliwość, ostrą kpinę czy ciekawe obyczajowe obserwacje. Niestety poza scenami z kozetki jest letni i ugrzeczniony. Nawet kiedy w związku bohaterów zaczynają się piętrzyć trudności, trudno się nimi przejąć - tak banalna i przewidywalna jest to intryga. CZYTAJ WIĘCEJ

Film trwa ze trzy godziny. Intensywne sceny walk z tyranozaurami to nieliczne rodzynki w tej wielkiej, zapychającej babce piaskowej, jaką jest nowe dzieło Petera Jacksona. Jeśli reżyser nie potrafił twórczo rozbudować oryginalnego scenariusza, nie miał też pomysłu ani umiejętności, by rozwinąć portrety psychologiczne postaci, powstaje pytanie, po co King Kong w ogóle powstał? CZYTAJ WIĘCEJ

Zakochani... przekonali mnie bardziej niż poprzedni film Kari, obficie nagradzany Noi Albinoi. Jest tu więcej zderzeń, interakcji i puent. Film jest zabawny, ma dopracowane postaci i naturalne dialogi, szeroką perspektywę i przestrzeń. Pozornie chaotyczne losy bohaterów układają się symetrycznie, niczym przyciągane magnesem opiłki. CZYTAJ WIĘCEJ

Bohaterowie filmu dorastają i przestają być dziećmi. Padają ofiara hormonalnej „burzy i naporu”, zbierają towarzyskie baty, uczą się sztuki wzbudzania zainteresowania płci przeciwnej, a przy okazji radzenia sobie z odtrąceniem i zawodem. Znać tu talent Newella i doświadczenia z brytyjskiej public school. Anglicy zawsze byli mistrzami w rozpamiętywaniu młodzieńczych upokorzeń. Właśnie ta psychologiczna, obyczajowa warstwa Czary Ognia podobała mi się najbardziej. Udręka, niepokój i huśtawka nastroju mogą sprawić więcej kłopotów niż niejedna klątwa. CZYTAJ WIĘCEJ

Przygodówka. Szarmancki Arsene Lupin jest dżentelmenem włamywaczem. Brawurowo zdobywa sławę, klejnoty i serca niewieście. Do tego zmaga się z organizacją reakcyjnych spiskowców, którzy pragną przywrócić we Francji monarchię. Jakby tego było mało, wpada na trop tajemniczego skarbu, a na swej drodze spotyka zagadkową hrabinę Cagliostro, kobietę piękną, niebezpieczną i nieśmiertelną... CZYTAJ WIĘCEJ

Film oparty jest na faktach, co czyni go jeszcze bardziej wstrząsającym. Ludobójstwo w Ruandzie pochłonęło około miliona ofiar. Było barbarzyńskie, absurdalne i nieuniknione - etniczna nienawiść żyjących przez wieki w harmonii ludów Hutu i Tutsi narastała w tym kraju od momentu, kiedy belgijscy kolonizatorzy zburzyli dotychczasowy ład społeczny i zaczęli budowę sprawnego aparatu władzy za pomocą starej, wypróbowanej metody “dziel i rządź”. Reżyser Terry George, mający na swoim koncie scenariusz do głośnego filmu W imię ojca, skupił uwagę na niewielkim fragmencie tej tragedii. W morzu okrucieństwa i chaosu odnalazł uczciwego, odważnego człowieka, który samotnie przeciwstawia się złu. Paul Rusesabagina (świetna rola Dona Cheadle) nie jest komiksowym herosem. Wykonuje swoją robotę, rozszerzając ofertę hotelu o dodatkową usługę – ratowanie ludzkiego życia. CZYTAJ WIĘCEJ

Dzieje sie wiele. Dialogi obfitują w funeralne dowcipy, kościotrupy tańczą, stepują i śpiewają, zaś tytułowa panna młoda to naprawdę niezła sztuka, aczkolwiek nieco sterana życiem (pozagrobowym). Gnijąca panna młoda stanowi, jak dla mnie, kwintesencję stylu Tima Burtona. Reżyser ów zawsze zdradzał ciągoty do zmurszałych krypt, pajęczyn, najczarniejszego humoru i piękna graniczącego ze zgrozą. Jego filmy, takie jak Jeździec bez głowy, Marsjanie atakują, Charlie i fabryka czekolady czy dwa pierwsze Batmany, to niedościgniony wzór nastroju, scenograficznego rozmachu i fantazji. CZYTAJ WIĘCEJ

Wiele mnie w tym filmie urzekło, może dlatego, że jestem rusofilem. Przede wszystkim estetyka, skłaniająca się nieco ku czeskiemu surrealizmowi à la Jan Svenkmajer. Oryginalne animacje wykonano połączonymi siłami wszystkich rosyjskich studiów filmowych. Wykorzystują technikę kolażu, są chropawe, niekiedy celowo siermiężne i uproszczone, ale zawsze niezwykle pomysłowe. Przypomniały mi się wczesne teledyski grupy Tool. Znać, że twórcy mieli niewyczerpane pokłady energii i entuzjazmu. CZYTAJ WIĘCEJ

Klasyka familijna. Osierocony chłopiec, dziesięcioletni Oliver Twist, co rusz zmienia opiekunów. Z powodu uciążliwego nawyku mówienia prawdy nigdzie nie może zagrzać miejsca. Wpada z deszczu pod rynnę, mieszka w przytułku, w domu przedsiębiorcy pogrzebowego, a w końcu ląduje na londyńskim bruku. Tam przygarnia go niejaki Fagin, stary obwieś kierujący szajką małoletnich złodziejaszków. CZYTAJ WIĘCEJ