Mam 22 lata, uczę się i pracuję w dużym mieście. Pochodzę z odległej miejscowości, co nie przeszkadza rodzinie zdalnie kontrolować mnie niczym jakąś cygańską dziewicę. Jeden raz w życiu, jako osiemnastolatka, potknęłam się po zrobieniu fałszywego kroku: zakochałam się, a on okazał się żonatym oszustem. I od tego momentu zaczęła się pełna kontrola, na studiach, w mieszkaniu i w pracy... CZYTAJ WIĘCEJ

Kiedyś myślałam optymistycznie, że ludzi takich jak ja – bida z problemami, bez apartamentu – jest masa. Większość społeczeństwa. I że nie powinno być trudno odnaleźć w tym dołku, chaosie, bratniej duszy. Byłam głupia. Zawsze szukałam mężczyzny przeciętnego. Nie pijaka i nie królewicza. Takiego, kto ma lepszy pomysł na chandrę niż wyjazd na narty do Austrii czy na zakupy do Paryża, to nie moje światy. Akceptującego normalność i zwyczajność naszego powszedniego życia. Nigdy go nie znalazłam. CZYTAJ WIĘCEJ

Poznałam chłopaka - policjanta. Gdy przedstawiłam go znajomym w pubie, obsiedli Mirka jak muchy, wałkowali go o różne rzeczy – radary, mandaty, niemalże porady prawne. Wiele osób pytało o dojścia, o sposoby umorzenia mandatów, punktów. Mirek nie wchodząc w takie konszachty, zraża do siebie ludzi, którzy traktują go w końcu instrumentalnie. Co można zrobić z takimi ludźmi bez hamulców? CZYTAJ WIĘCEJ

Zarwałam studia medyczne. Źle na mnie działały. Byłam w takim sobie stanie psychicznym, chlałam. Kiedyś w liceum, dawno temu, pojechałam na spływ, przywiozłam kupę zdjęć. Bardzo się wszystkim podobały. Moi rodziciele, lekarze, wyciągnęli potem po latach te zdjęcia, mnie też chcieli wyciągnąć-z-ciągu. Kupili mi aparat za koszmarne pieniądze. Pogodzili się z tym, że nie będę ich klonem, kocham ich za to... CZYTAJ WIĘCEJ

Mam 49 lat, jestem sekretarką. Po 24 latach pracy w jednej firmie zużyłam się (chyba wizualnie) – przyszedł nowy dyrektor, taki po trzydziestce, i zwolnił mnie. Niby nie martwiłam się, cios został złagodzony przez pieniądze, dostałam odprawę, premię, nagrodę – bylebym tylko sobie poszła. CZYTAJ WIĘCEJ

Mam 24 lata, studiuję, pracuję (jako sekretarka). Po imprezie świątecznej w firmie i po urlopie znalazłam w biurku kosztowny prezent. Że nie była to łapówka, wiedziałam od razu. Prezent speszył mnie. Pracuję dopiero 3 miesiące, nikt mnie dotąd nie adorował i nie zaczepiał. Jak mam postąpić? Czuję opór przed przywłaszczeniem sobie tej rzeczy, zabraniem jej do domu. CZYTAJ WIĘCEJ

Kiedy podstawówka córki zawiadomiła mnie, że planuje ferie dla dzieci połączone ze szkółką narciarską, usłyszałam nieprzyjemne, suche kliknięcie. Był to dźwięk noża, który otworzył mi się w kieszeni. Nigdy nie mogłam pojąć tej pasji. Narty uważam za najbardziej idiotyczny wymysł cywilizacji, spragnionej mocnych wrażeń. Nie wiem, jak go rozwiązać, żeby mała za jakiś czas nie miała do mnie żalu. CZYTAJ WIĘCEJ

Podczas imprezy po wystawie obrazów mojej koleżanki przyczepiło się do mnie dwóch kolegów z butelką szampana. Ludzie byli parami lub stadami, ja sobie nikogo udawanego nie znalazłam do towarzystwa, więc przyszłam sama i łaziłam po galerii sama. Nie wiem, na jakiej nucie gra moje serce. Jeden z nich mi się spodobał. CZYTAJ WIĘCEJ

Mam najfajniejszego na świecie męża, zabawną, asertywną już w wieku lat trzech córeczkę i… troszkę mniej idealnych teściów. Jestem im wdzięczna za pomoc, ale wiem, że mnie nie lubią i nie polubią, a będąc z dala od nich, przestanę o tym myśleć i od razu będzie lepiej. CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem na pierwszym roku medycyny, mieszkam „u cioci za zasłonką”. Studia te były moim marzeniem, niestety coś za coś. Brak czasu, żeby zarobić na osobne mieszkanie, nie mówiąc już o przesiadywaniu w knajpach. Rodzice prowadzą wiejski sklepik, a obie siostry wyszły za rolników i nikt poza mną nie studiuje. Ale mam chłopaka z medycznego klanu. CZYTAJ WIĘCEJ

Smutno mi, że po siedmiu latach naprawdę wzorowego małżeństwa pokłóciłam się z mężem pierwszy raz na poważnie. I żałuję, że zrobiłam to akurat teraz, przed świętami, ale ze zmęczenia (robimy wigilię na 20 osób, organizujemy noclegi i tak dalej) coś mi się wewnętrznie ulało i nie wytrzymałam. CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem ciekawa, czy jest jakaś prawidłowość w zachowaniu samców po rozstaniu? Moja przyjaciółka mówi, że im większa miłość, tym większa potem nienawiść. Sama nie wiem. Faceci jawią mi się ostatnio jako jedna wielka niezrozumiała, czarna materia, zapatrzona w siebie, zimna i obojętna, bez wyczulenia na to, co boli innych, bezlitosna… Co im daje ta zemsta? Że wdepczą byłą laskę w błoto? CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem dorosła, mam swoje przemyślenia i przeżycia na temat związków, w większości nieciekawe. Przekonałam się o jednym: ludzie nie umieją albo nie chcą być szczerzy, prawdziwi. Ani w normalnych relacjach, ani w necie. Kluczą, kombinują, udają kogoś innego. Nie rozumiem, co na tym można zyskać, przecież kiedyś kłamstwa wyjdą na jaw, zawsze wychodzą. CZYTAJ WIĘCEJ

Pewnie zasługuję na ironiczne gratulacje, które odbieram od koleżanek i rodziny. Właśnie odstraszyłam od siebie kolejnego chłopaka! Punkt dla mnie! Zachowanie wobec chłopaków uzależniam od typu. Gdy trafiam na romantyka – pozuję na cyniczną. Z pragmatykami rozmawiam o wróżkach, z wierzącymi – o zbrodniach Kościoła. To nie jest dla mnie gra, zabawa. To się dzieje samo. Od kiedy podeptano moją wielką miłość i jeszcze większe o niej wyobrażenia. CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem, a właściwie byłam samotną 30-latką. Miałam dwa niezwykle trudne lata, rozsypał mi się ważny związek. Dusiłam się, jakby w powietrzu brakowało tlenu. Popadłam w kilka „holizmów” – winko, niebotyczna liczba papierosów, zakupy bez sensu. Zbrzydłam, utyłam, narobiłam długów. W pracy trzymałam się ledwo-ledwo, na granicy wylecenia z hukiem. Na końcu tej wyboistej drogi znalazł się też nowy mężczyzna... CZYTAJ WIĘCEJ

Mam 27 lat, prawidłową wagę i przemianę materii. Nie pracuję, nie uprawiam sportu, od kilkunastu miesięcy jestem zamężna i zajmuję się domem. Jesteśmy z mężem w konflikcie „jedzeniowym”, od momentu ślubu on nazywa mnie skąpcem i anorektyczką, doradza się przebadać, na razie bez gniewu. Jem normalnie. Proszę o radę. CZYTAJ WIĘCEJ

Przed ponad rokiem wynajęłam pokój córce kuzynostwa. Mama ma ciężką astmę, przechodzi codziennie rehabilitację po operacji onkologicznej, muszę opłacać wizyty domowe. Pomyślałam o dodatkowych pieniądzach, a ona nawinęła się nam samoistnie – rodzina wspomniała, że dziewczyna przyjeżdża na studia. Zamieszkała, a potem pojawił się problem... Teraz jej rodzice mają do mnie pretensję. CZYTAJ WIĘCEJ

Mieszkam we wsi, jedzie się tylko 40 minut, ale to zabita dziura, ładnie jest tylko w lecie z powodu cudnej przyrody. Pracuję w Warszawie na recepcji. Ludzie są mili, nie lubią własnego miasta i powtarzają, jak zazdroszczą mi, że mieszkam blisko natury, a oni wydają krocie na wynajem. Wszyscy już od młodości marzą o wyniesieniu się z miasta, tylko nie wiedzą naprawdę, jak to jest. Bo nie wszędzie jest lepiej, gdzie nas nie ma. CZYTAJ WIĘCEJ

Nie jestem złą córką, nie puszczam się, nie palę, nie lubię pić. Czemu rodzice odrzucili mnie, nie chcą mieszkać ze mną, pomóc mi w wyborze dalszej drogi? Czuję się zostawiona samej sobie, samotna i nikomu niepotrzebna. Chyba wolałabym mieszkać sama w kawalerce, zarabiać na siebie, studiować zaocznie i nie brać od nich pieniędzy... CZYTAJ WIĘCEJ

Kiedy byłam młodą dziewczyną, świeżo po studiach, miałam poważne problemy z nadwagą i pewnością siebie. Musiałam wyglądać jak pulchna śpiewaczka z Mazowsza. Miałam adoratorów, ale dużo starszych. Dziś mam blisko pod pięćdziesiątkę, jestem bezdzietną panną po kilku przelotnych związkach. Teraz przeżywam istne oblężenie ze strony… młodego rycerstwa. Kiedyś otaczali mnie starcy, dziś – młodzieńcy. Coś musi być tego przyczyną, tylko co? CZYTAJ WIĘCEJ