Chłopak, z którym się spotykam, jest „synkiem swojej siostrusi”. Mówi o niej bardzo często: a to, że nie ułożyła sobie życia, a to, że bez niej by zginął. Czasem biadoli, jakim to jest egoistą, że ją wykorzystuje… i robi to dalej. Z boku to wygląda prawie na chorobliwe uzależnienie, chyba wzajemne zresztą. Gotuje mu, prasuje i pierze. Nie jestem zazdrosna, raczej zniesmaczona. Lubię Pawła, zależy mi na nim, ale zastanawiam się, co z niego wyrośnie. I wyobraźnia podsuwa mi mało ciekawe scenariusze. CZYTAJ WIĘCEJ

Po rozstaniu z partnerem, po 14 latach związku zachciało mi się zmian. Zaczęłam rozglądać się za pracą na drugim końcu Polski, nad ukochanym morzem. Wymarzyłam sobie domek z działką na Pomorzu, sfinansowany częściowo ze sprzedaży mojego małego mieszkania. Znalazłam coś dla siebie: mały całoroczny domek, za to na wielkiej, leśnej działce, ze znośnym dojazdem do Trójmiasta. Pojechałam tam z koleżanką i to był mój błąd. CZYTAJ WIĘCEJ

Chłopak, którego przez głupotę straciłam, powiedział mi na koniec Wy, dziewczyny, nie chcecie rozmawiać. Nie potraficie, boicie się. To my mamy być bogami i zawsze wszystko rozumieć, wszystkiego się domyślać. Do diabła z takim interesem. Te dziewczyny to dla mnie znaczyło Polki. Radek był oblatany po świecie, to między innymi też stanęło między nami. Może i mnie kochał, ale teraz to on nie odbiera moich telefonów. Czy mam jeszcze na co czekać? CZYTAJ WIĘCEJ

Rodzicom nie podobało się, że mój chłopak jest otyły. Nie obchodziło ich, że ma dobre serce i jest najlepszym informatykiem na roku. Okazywali mu obrzydzenie, twierdzili, że cuchnie z powodu nadmiernej potliwości i braku higieny, krzywili się, gdy siadał na naszej kanapie. Powtarzali, że grubi ludzie to nie dbające o siebie lenie bez perspektyw. Zatruwali mi życie, żebym go rzuciła. Postawiłam na swoim. Wyszłam za niego. Z rodzicami nie rozmawiam 6 lat. Chciałabym im wybaczyć, ale jest mi trudno wyciągnąć rękę do zgody, bo mam żal. Nie wiem, od czego zacząć pojednanie. Ani czy ma ono sens. Jak sądzisz? CZYTAJ WIĘCEJ

Pokłóciłam się z chłopakiem o wyjazd na kajaki. Najpierw on pojechał na rekonesans, przez weekend miał wyłączoną komórkę i nie kontaktował się ze mną. Oznajmił, że jest trudno i on mi odradza. Wolał jechać tylko z kolesiami. To z troski o mnie, bo ja się kompromituję, zakładając kapok na 2 kilometry przed zbliżeniem się do wody. Pojechał sam. Gdy wrócił, rozwaliło się między nami kompletnie. Przeniósł się ze spaniem do większego pokoju. I wcale nie śpi, tylko wysyła SMS-y. Szuka mieszkania do wynajęcia. Trwa to 10 dni i trudno mi to znieść. Zachowuje się jak obcy człowiek. Co mam robić? CZYTAJ WIĘCEJ

Zaliczyłam powrót córy marnotrawnej do domu, w którym wszyscy oprócz niej „wiedzieli lepiej”. Odeszłam od chłopaka i wróciłam z walizkami do domu trzech pokoleń skrzywdzonych kobiet. Nie znajdę tu oparcia. Wszystkie one zawsze skrzywdzone, a oni - mężczyźni źli, bardzo źli. Ani babcia, ani mama, ani siostra nie są moimi autorytetami. Prędzej Olga Tokarczuk, bo to ona napisała o autyzmie testosteronowym u mężczyzn. Że oni czasem tak mają i już. Interesują się tylko mechaniką, polityką, sportem, samochodzikami, wyborami, meczami. Zamykają się na emocje, niuanse, dygresje. Co powinnam zrobić? Szkoda mi miłych chwil z chłopakiem, ale nie mogę znieść jego przynudzania. CZYTAJ WIĘCEJ

Żyję na warunku, a pilnuje mnie mój Wielki Kurator – Inkwizytor. Mój chłopak. Jest zazdrosny. Wysyła mi sprawdzające SMS-y, z kim jem lunch, z kim wychodzę z pracy i dokąd idę. Gdy rano malowałam paznokcie, zapytał czy zmieniłam pracę na łatwiejszą, w plenerze. Nie jestem stworzona do życia w kręgu wyssanych z palca podejrzeń i wiem, że długo tego nie wytrzymam. W tym kąciku zawsze zalecane są spokojne rozmowy – ale o czym gadać z oszołomem? CZYTAJ WIĘCEJ

Spotkałam miłość swojego życia. 33-letniego rozwiedzionego Greka. Jesteśmy szczęśliwi od dwóch lat. Uwiera mnie jednak fakt, że jego była izoluje mnie od ich dzieci. Chcę je poznać i spędzać czas we czwórkę. Mój ukochany nic nie robi w tym kierunku ani nie widzi mojego problemu. Na weekendy dzieci nigdy do nas nie przyjeżdżają, może w ogóle nie wiedzą o moim istnieniu. Moje zainteresowanie nimi jest ignorowane i odbierane jak natręctwo. Jego żona nie chce chyba, żebym widywała dzieci i rozmawiała z nimi. Co by się stało złego, gdybyśmy poszli na pizzę lub do kina? CZYTAJ WIĘCEJ

Noszę torby, które kupuję w różnych fundacjach. Szmaciane, jak na zakup 5 kilo kartofli, z nadrukami w obronie rzeźnych koni, zwierząt używanych w nauce. Traktuję to serio. Mój chłopak kupił mi zajebiście niebieską, zamszową torebkę. Oszczędzał na nią trzy miesiące, bo jest w kolorze moich oczu! Gdy dotykam zamszowej rzeczy, to czuję się tak, jakby pies czy koń swoim miękkim pyskiem wyjadał mi smakołyki z ręki… Nie chcę go ranić, ale chcę by traktował mnie serio. Powiedziałam mu, żeby ją oddał. CZYTAJ WIĘCEJ

Rozejrzałam się po naszym życiu. Dwa pokoje z kuchnią w aneksie. Cztery kredyty: mieszkanie i urządzenie go, samochód, dwa rowery. Od pół roku nie kochamy się ze sobą. Co my ze sobą razem robimy? Spłacamy zadłużenie? Mamy staż czteroletni i trzydziestka dopiero przed nami. A uczucie zramolało, nie ma tej iskry, żadne z nas o nią nie walczy. Przeraża mnie myśl, że mamy tak jeszcze przez iks lat leżeć obok siebie, a rano iść do pracy i spłacać te kredyty. Czy powinnam iść do seksuologa? Nie chce mi się nawet tego. CZYTAJ WIĘCEJ

Nienawidzi fryzjera. Nie chce też stanika. Do późnej nocy trenuje tenis stołowy. Chodzi okrągły dzień ubrana jak na trening – spodenki, koszulki sportowe, buciska-adidasy. Na zagajenia o chłopców reaguje żarcikami. Jest inna, samotna i dziecinna, trochę jak chłopak-łobuziak. Nie chcę, żeby odstawała, była na marginesie rówieśników. Przecież ja jej swoją osobą towarzystwa nie zapewnię, ani nie przeżyję za nią tych wszystkich emocji normalnych w jej wieku, które prowadzą do dorosłości. CZYTAJ WIĘCEJ

Mój chłopak zdradził mnie ze swoją poprzednią. Od razu przyznał, co, jak, kiedy i dlaczego. W odwecie przespałam się z moim instruktorem. A teraz nie czuję nic. Jestem pusta. Niczego nie osiągnęłam. Przyznałam się do zdrady. On powiedział, że „wyzerowaliśmy licznik”, żałujemy i to powinno wystarczyć, żeby zmądrzeć na przyszłość. Od miesiąca nie potrafimy pójść ze sobą do łóżka. Mechanicznie żyjemy z dnia na dzień. Może gdybyśmy przestali udawać, że nic się nie stało, i dali sobie po mordzie, nasz związek wróciłby do normy? Co na to powiesz? CZYTAJ WIĘCEJ

Chciałabym się dowiedzieć, czy jest coś takiego, poza wspólnotami kościelnymi, jak psychologiczna pomoc chrześcijańska. Myślę, że jest to jedyna droga dla mnie, żeby uratować godność, podźwignąć życie swoje i męża. Dokąd się udać po fachową pomoc – jeśli taka w ogóle istnieje? Chcę kochać męża, tak jak na to zasługuje każdy człowiek, chcę wrócić do Niego psychicznie, zapomnieć przeszłość i stworzyć pełną rodzinę, a nie zostawiać Go, gdy leży i nie potrafi wstać na nogi o własnych siłach. CZYTAJ WIĘCEJ

Został podtopiony dom koleżanki z pracy. Szefowa zaproponowała zbiórkę pieniędzy. Nie było to w formie zarządzenia, tylko prośby. Pracownicy zgłaszali mailem, po ile dają. Nie były to kwoty niższe niż 50 zł. Ja nie dałam nic, bo nie starcza mi na własne potrzeby. Uważam, że pomoc powinna być udzielona z inicjatywy firmy, z funduszu na to przeznaczonego, a nie z kieszeni pracowników. Buntuję się przeciwko jawnej grze w "kto da więcej". Czuję, że jestem w mniejszości, która nie dała pieniędzy, i zostanie to odnotowane, ocenione w odpowiednim momencie. CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem mamusią półtorarocznego Cyrylka. Samotną, w każdym bądź razie nadal za samotną się uważającą. Ojciec dziecka mówił, że nie dorósł, więc zamieszkałam z rodzicami. Nagle tatuś, co tatusiem być wcale nie chciał, oprzytomniał. Zaczął do mnie przemawiać jakimś obcym głosem, jakby w środku w nim siedział inny, nowy człowiek. Kiedyś wydawało mi się, że nie jestem w stanie wybaczyć - ani takiego umycia rąk od dziecka, ani picia, ani zasłaniania się młodością, żeby tylko umknąć odpowiedzialności... Zamieszkaliśmy jednak razem. Boję się, że on mnie ponownie wykorzysta i zostawi samą z problemami, gdy to "tatusiowanie" mu się znudzi. CZYTAJ WIĘCEJ

Poznałam chłopaka, który w wieku 21 lat łyka viagrę, goli całe ciało, jest już po przeszczepie włosów. Nie wiem, czy się dalej z nim spotykać, nie chcę, żeby ktoś oceniał mi każdą plamkę na zębie. Aż strach się rozebrać przed takim kolesiem. A do tego jeszcze ta viagra! W naszym wieku? Co o tym myślisz? Czy czując się przy nim nieswojo, powinnam się w to dalej pakować, jeśli już teraz mnie denerwuje i śmieszy pod wieloma względami? CZYTAJ WIĘCEJ

Dla mnie bycie z ciężko chorym ojcem jest rzeczą naturalną. Codziennie odwiedzałam go w szpitalu. Ale dla ojca chyba nie, bo się rozpłakał, że jest zdziwiony i dumny, że ma tak wspaniałą córkę, że się nie spodziewał, że będę dzień w dzień przyjeżdżać, tracić czas przy jego łóżku, gdy mam własne życie, że on mi dziękuje za to poświęcenie, podczas gdy on nic mi w życiu nie dał. Jeśli ktoś się dziwi, że spędzamy z nim czas, pomagamy, to znaczy, że przedtem tego nie robiliśmy! Dobrze rozumuję? Patrzenie, jak dorosły człowiek płacze przeze mnie, jest czymś okropnym, to moja największa porażka. Czy byłam złą córką? CZYTAJ WIĘCEJ

Po cudownym wieczorze powiedziałam do swojego chłopaka - jak mnie kiedyś zdradzisz – zabiję! On zachichotał i odpowiedział - Wiem o tym. Dlatego się z tobą nie ożenię. Jeżeli chcę być kochana, jak wszyscy, a słyszę, że ludzie się mnie boją, to coś jest mocno niehalo. Jestem zaskoczona, że ktokolwiek, ale szczególnie chłopak, z którym znamy się tak długo i weszliśmy już chyba razem na wszystkie góry w Polsce, może tak kompletnie mnie nie znać. CZYTAJ WIĘCEJ

Uczepiła się mnie koleżanka z podstawówki, na naszej klasie. Dobrze ją pamiętam, mimo że minęło ze 30 lat! Była dziwna, zakompleksiona, miała problemy z tuszą, z psychiką. Po latach odbiła się. Niestety, komunikuje to całemu światu w nieznośny sposób. Zasypuje mailami, zaproszeniami na swoje imprezy, fotografiami w zaprojektowanych osobiście kreacjach, z wyjazdów zagranicznych. Czuję się winna za Jej smutne szkolne lata (dokuczaliśmy jej) i chciałabym Jej to jakoś wynagrodzić. Czasami mam ochotę jednak zachować się jak 12-latka, żeby tylko dała mi spokój. CZYTAJ WIĘCEJ

Andrzej to matematyczna dusza. Zaprogramowany, wyizolowany… Nie kupuje chleba nie z braku pieniędzy, tylko nie pamięta, że chleb jest potrzebny w domu. Można przecież zeżreć batona. Nauczyłam się mojego chłopaka, nauczyłam się go rozumieć. Na jakiś czas. Nie wiem, czy mam sprecyzowane poglądy. Czy ja wiem, o co mi chodzi, czy to on nie wie, o co jemu w życiu chodzi? CZYTAJ WIĘCEJ