Czasami cieszy mnie to, że jeszcze jakiś człowiek potrafi mnie zadziwić swoją nieczystą zagrywką – to znaczy, że jeszcze się kompletnie nie znieczuliłam na podłość i pilnuję swoich wpojonych w domu granic ludzkiej przyzwoitości. Ale innym razem, jak teraz, nie cieszy mnie to wcale, tylko boli. Wytłumacz mi: gdzie ja miałam oczy, gdy zakochałam się w tym chłopaku? I dlaczego dorosły, doświadczony mężczyzna nie rozumie, że postępuje podle i widać to gołym okiem? Tak bez honoru, byle zrzucić z siebie obowiązki i biec do przodu po trupach, bo życie ucieka? CZYTAJ WIĘCEJ

W maju biorę ślub. Narzeczony zaprezentował mi z dumą obrączki, których nie jestem w stanie zaakceptować. Dał mi wybór. Jedne pornograficzne, drugie w stylu ryzyk-fizyk. Obie są obleśne, w ogóle nie kojarzą się z miłością, drwią z małżeństwa. Do tego są ciężkie, nieporęczne, toporne, nie wejdą pod rękawiczkę. Jesteśmy w ostrym sporze. Ja sobie czegoś takiego na palec założyć nie dam! Chcę obrączkę prostą i skromną. CZYTAJ WIĘCEJ

Mam 20 lat, mój narzeczony 26. Jesteśmy ze sobą od roku i podobno szykują się z jego strony oświadczyny. Na razie wynajęliśmy razem kawalerkę, żeby sprawdzić, czy wytrzymamy, mając się bez przerwy na oku na tym kwadracie o boku 5 metrów. Niestety, poznałam pewien jego sekret. I teraz mam wrażenie, że on jeszcze bardzo wielu rzeczy mi nie powiedział. A ja nie widzę powodu zaręczać się z facetem, który ciągnie za sobą jakieś "ogony" i ich nie ucina! CZYTAJ WIĘCEJ

Zakochałam się rok przed maturą. Wybraliśmy ten sam kierunek studiów, snuliśmy marzenia i plany. Ale on poznał starszą dziewczynę, wyjechał z nią do Berlina i się ożenił. Wrócił po kilkunastu miesiącach. Małżeństwo rozleciało się z hukiem. Zamieszkał u mnie, w mieszkaniu, które na pocieszenie po rozstaniu kupili mi rodzice. Rodzice wpadli w furię. Robią mi naloty, grożą zabraniem mieszkania, „pilnują posagu” jak para wściekłych cerberów. Jego obecność w pobliżu działa na nich jak płachta na byka. Co robić? Zależy mi na nim, ale nie chcę ranić rodziców. CZYTAJ WIĘCEJ

Mąż oznajmił, że ma kogoś. Kobietę młodszą, bez zobowiązań. Mimo to utrzymuje mnie, bo byłam kurą domową, bez środków do życia. Dopiero niedawno znalazłam pracę. Teraz wiem: nic nie jest dane na zawsze, trzeba być samodzielną i nie żebrać o chleb, gdy się zostaje samą. On nie chce rozwodu i nie chce się wyprowadzić, napisał, że mnie szanuje i ma dla mnie wdzięczność, jak dla starego auta, którym się już nie jeździ, ale pozbyć się żal, gdy się wspomni najlepsze chwile! Czuję się jak bezużyteczny wrak. Nie jestem już ani kobietą, ani człowiekiem, nie widzę żadnej przyszłości. Co będę robiła? Jak się nagle nauczyć myślenia wyłącznie o sobie, gdy nikt mnie już nie potrzebuje? Mogę tylko oddać się na złom! CZYTAJ WIĘCEJ

Mam 30 lat, właśnie skończyłam, ale bez fety. Odmówiono mi sprzedaży alkoholu w pubie, z powodu żałoby narodowej. Nie to mnie martwi najbardziej. Rozpada się gwałtownie moja przyjaźń z koleżanką od przedszkolnej ławy i jej mężem, poszło o medialny szum. Zbrzydziło nas to całe publiczne odprawianie smutków i żalów. Dla mnie polityk ma tak samo ważne życie jak stewardesa. Nasi przyjaciele nie śpią, nie jedzą, tylko czuwają w newralgicznych punktach miasta i wzruszają się atmosferą, pożal się Boże, pojednania. Nie rozumieją, że nie chcemy w tym uczestniczyć. CZYTAJ WIĘCEJ

Sobota nastroiła mnie do rozmyślań o moim nieuregulowanym stosunku do śmierci bliskiej osoby. W kwietniu świętowałabym 12. rocznicę ślubu, zamiast tego pomyślę o tragicznie zmarłym mężu. To już 2 lata, a ja nie dochodzę do siebie, ani trochę nie posuwam się do przodu. Kiedy czytam, że 3 miesiące bez seksu to już bardzo długo i niezdrowo, śmiać mi się chce. Owszem, jest chętny człowiek do zajęcia ważnego miejsca w moim życiu – niestety, ja wszystkiego się boję. CZYTAJ WIĘCEJ

Mąż oznajmił przy obiedzie, po 16 latach małżeństwa, że chce na próbę zamieszkać z panną lat 24 (my mamy po 37), żeby sprawdzić, jak to wyjdzie! Nigdy nie tworzyliśmy sentymentalnej parki, jedzącej sobie z dziobków. Wcześnie przyszły dzieci i mało pasjonujące borykanie się z dniem powszednim. Podobno jestem teraz w szczycie swoich możliwości i sił witalnych, mogę kroczyć z dumnie wypięta piersią, na wysokich szpilkach, i oszałamiać swoim seksapilem oraz błyskiem doświadczenia w oku! Jestem zaradna i zdecydowana, ale teraz kroczę jak dziecko we mgle. CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem spragniona uczuć jak chyba każdy samotny człowiek, któremu ta samotność nie pasuje, lecz doskwiera. Mody na samotność nigdy nie zrozumiem. Sama żyć nie umiem, nie chcę, bardzo z tego powodu cierpię. Ostatnio uśmiechnął się do mnie ktoś serdeczniej niż inni, mimowolnie przytrzymał mój wzrok, spojrzenia spotykały się potem przypadkiem wiele razy, następnie już się szukały. Niestety on tak jak ja jest nieśmiały. Sama nie zdobędę się na wyjście poza krąg dotychczasowych spojrzeń i gestów, nie mam odwagi. Nie jestem wcale zadowolona z tego swojego strachu, ale jak go przełamać? CZYTAJ WIĘCEJ

Zadurzyłam się. Po randce z chłopakiem obudziłam się ze śmiesznym uczuciem. A więc tak to wygląda… Całkiem inaczej, niż słyszę codziennie w metrze, w tramwaju, czasem na imprezkach… Spojrzałam na siebie. Miałam na sobie majtki i rajstopy, uff, czyli – nic się nie stało! Hura! Czemu tak mało pamiętam? Kto wie, może zasnęłam z nudów. Zmęczona czekaniem na Ten Pierwszy Raz… Marzę o spotkaniu prawdziwej miłości. Kogoś, kto nie ma gęby pełnej frazesów, tylko otwarte serce i głowę. Koniecznie jedno i drugie. CZYTAJ WIĘCEJ

Pojawiły się u mnie powikłania układu krążenia. Musiałam zmienić swoje życie, dietę i złe nawyki. Pojechałam do sanatorium, a po powrocie chciałam wdrożyć to, czego się tam nauczyłam. Mojemu mężowi nie podoba się to. Dogryza mi, że cackam się ze sobą, że chcę schudnąć, a on się zakochał we mnie apetycznej. Nie rozumie mojej choroby. Mówi, że jedzenie bez soli i masła mogę gotować osobno dla siebie, bo on tego nie tknie. Jest kąśliwy, gdy opowiadam o radach trenera, jakby był zazdrosny! Jak na tego zakapiora wpłynąć? CZYTAJ WIĘCEJ

Moi rodzice zachowują się nieracjonalnie, a ja nie umiem pomóc. Ich trzydziesta rocznica była fiaskiem, pokłócili się wulgarnie przy stole zastawionym na 20 osób, myślałam, że pójdą w ruch noże, jak na wiejskim weselu. Uroczystość została wyprawiona tylko na pokaz, konflikt trwa od dłuższego czasu. Nie bardzo wiem, kogo się poradzić, jestem sama, a ze znajomymi raczej się takimi rzeczami nie dzielę. Chciałabym im pomóc, ale nie mam pomysłu ani doświadczenia. Nie mam pojęcia, co bym zrobiła na ich miejscu. CZYTAJ WIĘCEJ

Rozglądam się za nową pracą - ambitniejszą, ciekawszą. Obecne zajęcie mam dołujące. Jestem menedżerką – brygadzistką w firmie porządkowej. Działamy na prestiżowych obiektach, co się wiąże z nie najgorszą pensją. Sugestia zmiany nie była tylko moja, lecz głównego szefa, który zauważył, że jestem „miękka”, nie umiem być asertywna, sprawdzać, kto się obija. Byłam już bliska odejścia – niestety lub na szczęście, ustrzeliła mnie strzała Amora – takiego bez skrzydeł, za to na miotle:). CZYTAJ WIĘCEJ

Rodzice nauczyli mnie ważnej rzeczy: skoro jestem rozchwiana, nieuporządkowana, niezorganizowana, w zasadzie to chyba po prostu leniwa – muszę się karczować, sama narzucać sobie pewien porządek, żeby mi się życie nie rozsypało w palcach. I ja się tego trzymam, bo naprawdę daje efekty. Nikt mnie nie upilnuje tak, jak ja sama. Nie chciałabym jednak, żeby mój sposób wychowywania samej siebie dotykał bliskich mi ludzi. Niestety, bardzo świerzbi mnie ręka przy moim narzeczonym (wkrótce mężem). Bo mój ukochany jest szaloną, lekkomyślną duszą. CZYTAJ WIĘCEJ

Mam 38 lat, daleko mi do emerytki, a jednak. Tak się czuję i trochę tak wyglądam, a moi rodzice i znajomi twierdzą nawet, że tak mówię i się zachowuję. I to jest najgorsze! Mąż odszedł, muszę sprzedać niedokończony dom w górach i zacząć wraz z trójką dzieci „karierę” w stolicy. To ja zezwoliłam mu realizować nieudaną pasję i snuć fantazje. Ja byłam od konkretów. Aż sam zaczął zauważać, że wyglądam gorzej niż własna teściowa. No i wymienił mnie na lepszy model. Bardzo bym chciała, żeby córki nie dały się omotać cukierkowym wizjom i naręczom kwiatów. Niech będą szczęśliwe, ale z ręką na pulsie. Niech nie zostaną, jak ja, wrakami kobiet przed czterdziestką, w pierwszej połowie życia! CZYTAJ WIĘCEJ

Przyjmuję na stałe lekarstwo – bardzo drogie, nierefundowane u nas. Moja przyjaciółka już od dwóch lat kupuje je dla mnie we Francji, gdzie mieszka, i od czasu do czasu przywozi zapasik – bo tam wychodzi to dużo taniej. Ostatnio jednak przywiozła mi zapas leków, który był o 15% droższy niż w Polsce. Poza tym dowiedziałam się, że jej mąż ma we Francji hurtownię z lekami. Czy przyjaciółka przez lata skubała mnie na marży, jak „wielka” bizneswoman? Mam ochotę dać Jej w nos! Czuję się wydymana w kosmos. A może to olać i po prostu nigdy więcej nie rezygnować z niczego dla takiej „przyjaźni”? CZYTAJ WIĘCEJ

Od 6 lat on mieszka w Niemczech, ja w Polsce. Czasami przyjeżdża do mnie i "bawimy się w dom". Jest naprawdę przyjemnie, bezkonfliktowo, chwilami euforycznie dobrze. Ogarniają mnie jednak wątpliwości: ku czemu to wszystko zmierza? Czy zbudujemy kiedyś razem dom... Czy mam trwać w związku, udając, że taki układ nadal mi odpowiada, czy powiedzieć prawdę? Kocham go i uważam, że zasługuje na wszystko, co najlepsze, a więc na pewno nie na to, by być oszukiwanym. CZYTAJ WIĘCEJ

Mamy z mężem w domu dwa szkraby (2 i 4 lata), ja pracuję zdalnie na komputerze i marzy mi się ucieczka do natury. Wiem, że jest taka moda, ale nie to mną kieruje. W tym wypadku sprzyjają też okoliczności – nasi znajomi osiedlili się za granicą i chcą nam odstąpić naprawdę symbolicznie swoją chałupinę. Mąż robi karierę w mieście i nie chce się na to zgodzić. Jak go przekonać? CZYTAJ WIĘCEJ

Zdarzyła się dziwna akcja, w wyniku której "stałam się bohaterką gazetki ściennej w naszym zakładzie pracy". Nie mam pojęcia, czy powinnam się tym serio martwić, bo na razie jestem w fazie gniewu. Zostawiłam w pracy kosmetyczkę z bardzo osobistymi rzeczami. Poprosiłam koleżankę, by ją wzięła ze sobą. Zgodziła się, ale bez mojej wiedzy zajrzała do środka. Teraz jestem w pracy obiektem plotek. CZYTAJ WIĘCEJ

W moim domu model był taki: kobiety rządzą, w tym kierunku przynajmniej mama chciała i mnie wychować, ale się nie udało. Mam 20 lat. Kilka tygodni temu zamieszkałam ze swoim chłopakiem – wbrew woli mojej mamy. Mama nie akceptuje tego związku. Tatuś „na szczęście”, smutno mi tak mówić, ale cóż, już nie żyje i nie patrzy na nasze udry. CZYTAJ WIĘCEJ