Fatalnie się czuję w sytuacjach siłowych, a jednak świat stał się brutalny i chcąc nie chcąc, muszę w tym uczestniczyć albo się z tym stykać. Nie umiem sobie z tym radzić. Gdy dojrzewa w powietrzu jakaś awantura albo co gorsza, dochodzi do skutku, coś się ze mną dzieje, cała się trzęsę i boję, a potem godzinami nie mogę dojść do siebie ani utrzymać nawet w ręce telefonu. Chciałabym w takich momentach umieć obronić się sama. Bez przemocy, której nienawidzę. Niestety, jedyne, na co umiem się zdobyć, to milczenie. CZYTAJ WIĘCEJ

Nim zrobię ten kolejny krok i zadzwonię do chłopaka, żeby się pogodzić… chcę się poradzić Ciebie i innych, obcych w temacie dziewczyn. Czy jestem przekorna-niepokorna „sucz wredna”, jak mi się wmawia od dzieciństwa, w czym przodowała mama, a w szkole koleżanki? Czy może tylko walczę niezdarnie i bez polotu o tę swoją mikroskopijną porcję wolności, nic więcej niż złudzenie, ale zawsze coś? CZYTAJ WIĘCEJ

Koledzy z boiska kręcili nosami, żebym się broń boże na Adriana nie zasadzała, bo on jest żonaty! Żona z synem są chwilowo w Irlandii – z rozmowy z Adrianem ta chwila okazała się już trzema latami z kawałkiem. Powinnam się wytłumaczyć, czy zagięłam parol na żonatego, uparłam się, że go odbiję żonie lub coś w tym stylu? Prawda jest jednak taka, że czekam na ślub! CZYTAJ WIĘCEJ

Mam 32 lata, mieszkam w małym mieście, jestem niezależna finansowo. Uzyskałam to z wielkim trudem, ponieważ 6 lat leczyłam się na ciężką depresję i nie umiałam nic ze swoim życiem zrobić. Mąż rozwiódł się ze mną w największym moim dołku. Powód - bo nie chciałam mieć dzieci. Natychmiast po tym jak zrobił ze mnie wariatkę i uzyskał rozwód, ożenił się ponownie. CZYTAJ WIĘCEJ

Postanowiliśmy z Andrzejem po roku znajomości zamieszkać razem – u niego. Jesteśmy „zaręczeni w sercu”, kończymy wspólnymi siłami i finansami remont mieszkania. Niby wszystko jest OK, ale mam jedno konkretne zastrzeżenie, które dręczy mnie z przerwami już od jakiegoś czasu, a ostatnio jakby się nasiliło. Chodzi o sąsiadkę z pierwszego piętra. CZYTAJ WIĘCEJ

W czerwcu rzucił mnie chłopak SMS-em! Czasu postanowiłam nie marnować na szlochy. Przez wakacje nudziłam się i ciągnęłam równolegle kilka znajomości przez Internet. Koleżanki potępiały mnie, że traktuję ludzi przedmiotowo. Mnie się wydaje, że mam prawo szukać po swojemu, skoro nie lubię samotności. A jest rzeczywiście we mnie coś takiego, że nie umiem, nie chcę być sama, źle znoszę pustkę, ciszę, musi się coś dziać, bo inaczej wariuję. CZYTAJ WIĘCEJ

Koleżanka z pracy rozesłała wszystkim maila, że szukają z mężem niepotrzebnych mebli, gdyż nie mają za co kupić nowych. Zgłosiłam się do pomocy. Zaoferowałam stół taty za wypełniony przez nią kupon totolotka. To co zrobiła, zatkało mnie. Nie mam ochoty nawet spojrzeć jej w oczy, nie mówiąc już o rozmawianiu. Czuję się dotknięta. Czy słusznie? CZYTAJ WIĘCEJ

Widziałam w centrum handlowym chłopaka mojej przyjaciółki z obskurną panną: wyższa od niego o głowę, w różowym plastiku na patykowatym korpusie, pończochy – siata do łowienia ryb! Szli objęci w pasie i pożerali jednego loda z takimi minami, jakby robili sobie dobrze. On przywitał się ze mną (nie puszczając tamtej) i przedstawił jako starszą siostrę cioteczną. Ale ja sądzę, że to kłamstwo, a on zdradza moją przyjaciółkę. Czy powinnam jej powiedzieć? CZYTAJ WIĘCEJ

Od kilkunastu miesięcy czuję się niepotrzebna, brzydka, zaniedbana, mało inteligentna. Mam też nieładne myśli wobec innych ludzi – zwyczajnie im zazdroszczę, wszystkiego: uśmiechu, ładnych włosów, nowych samochodów, zgodnych rodzin, lepszej pracy, lepszego zdrowia… A nawet jeżeli bywają nieszczęśliwi jak ja – zazdroszczę im, że sobie z tym radzą: biegają po lekarzach, próbują coś robić. Ja nie próbuję, spasowałam. CZYTAJ WIĘCEJ

Nie będzie chyba raczej ze mnie materiału na dobrego dziennikarza, ponieważ przy jednej z pierwszych podjętych prób wykazałam całkowity brak etyki zawodowej. Gdy robiłam zdjęcie życia, nagle usłyszałam: Co Pani robi?! Czy ja mam na czole wypisane: można fotografować? Czy ja jestem małpa w cyrku? A może umówiliśmy się na pozowanie, tylko ja zapomniałem?! A to nie koniec historii. CZYTAJ WIĘCEJ

Podziękowałam narzeczonemu za wspólnie spędzone chwile w zeszłe wakacje. Szczegółów nie będę rozpisywać, gdyż są mało sensacyjne – on mi tak, ja jemu tak, no i powiało chłodem. Wyjechał do pracy do Anglii. W czerwcu pojechałam do Anglii na wycieczkę z koleżankami. Umówiłam się z nim na jedno piwo. Miało być jedno, a za dwa dni siedzieliśmy już razem w autokarze do Polski… Coś jednak się wydarzyło przez ten rok. CZYTAJ WIĘCEJ

Mam wrażenie, że zostałem postawiony pod ścianą przez partnerkę, której zawsze pozwalałem być sobą, bez wysiłku czy pretensji o cokolwiek. Jestem z kimś, bo tego chcę, a nie po to, by go na różne rzeczy nawracać. I szukam w kobiecie uczuć, a nie kandydatki do podpisania papierka w celach rozrodczych. Uważam, że Dopiero drugie małżeństwo jest z premedytacją przeznaczone dla dwojga ludzi je zawierających. CZYTAJ WIĘCEJ

Poznałam rodzinę mojego chłopaka, który nazywa ją "obciaszną". Nie ma już takich rodzin, a mówię to z żalem, jako dziecko z modelu dwa plus jeden. Zobaczyłam cztery pokolenia pod jednym dachem mieszkające wbrew pewnym niesnaskom razem, w ciekawej atmosferze, która wydała mi się ekscentryczna, a jednocześnie tradycyjna. Taka mieszanka wypastowanej podłogi i małych grzeszków. Chciałabym, żeby mój chłopak patrzył na Nich tak samo jak ja – są cudownym zjawiskiem, nie żadną patologią. Tylko nie wiem, czy po jednym spotkaniu mam prawo wtrącać się do Jego relacji z Nimi, nawracać Go i pouczać. CZYTAJ WIĘCEJ

Przerażają mnie kolesie w śnieżnobiałych koszulkach, z manikiurem i polakierowanymi zębami. Bartek jest nie z mojego świata. Ale jakoś mi się wbrew woli oczy „zawiesiły” na nim, spodobał mi się, czyżby to było to COŚ? Pierwszy krok zawsze jest narzucaniem się. Byłabym jednak skłonna zaryzykować. Korci mnie. Tylko boję się wyjść na kompletną idiotkę, jeśli u mnie zaiskrzyło, a u niego ani trochę. Zadzwonić do niego? CZYTAJ WIĘCEJ

Jadąc na wakacje zostawiłam mieszkanie pod opieką koleżanki ze studiów, która chciała odetchnąć od domu. Miała tylko dbać o moje akwarium i o kwiatek. Zrobiła się z tego afera. Po powrocie się załamałam: lodówka pełna napoczętych paskudztw, mieszkanie niewietrzone po fajkach, moja pościel nieuprana, bo ona „bała się” obsłużyć pralkę! CZYTAJ WIĘCEJ

Dlaczego wmawia się nam, że można sobie kogokolwiek wychować, na przykład na partnera? Dorośli ludzie zostali już dawno wychowani, bo są dorośli. Przeraża mnie, gdy pomyślę, że beznadziejni faceci z mojej pracy nie urwali się z kosmosu, lecz spod naszej polskiej wierzby. A ja dla nich? Byłabym kryptolesbą z włosami nie tylko pod nosem. CZYTAJ WIĘCEJ

Mój mąż wrócił do pierwszej żony. Kupiłam na raty laptopa i wsiąkłam. Jestem na kilkunastu portalach randkowych. Szukam od nowa i na stałe. Codziennie przez 3-4 godziny jestem przyssana do komputera. Każę córkom robić sobie nowe zdjęcia, w wymyślny sposób próbuję „sprzedać” siebie w zamian za miłość. Sprawdzam, ile dostałam reakcji na mój anons. Błąd musi być we mnie, bo przecież bez przerwy słyszę o trwałych parach skojarzonych w Internecie. A mnie się nie udaje. CZYTAJ WIĘCEJ

Wpadł mi w oko koleś na pewno z pięć - osiem lat starszy ode mnie, raczej już nie student. Krukowaty, ubrany cały na czarno, skórzane spodnie, włosy jak Indianin. Milczek, jak ja. Nie jestem zakochana, ale on mi się podoba. Niestety, któreś z nas – on albo ja – źle zaczęło tę znajomość i mam dużą traumę po jego chorym, makabrycznym, niesmacznym żarcie. CZYTAJ WIĘCEJ

Narzeczony chce się ze mną zejść. A ja wiem, że nigdy, przenigdy już mu nie zaufam. I jaki miałoby sens wracanie do siebie na takich warunkach. Poszło o to, że za bardzo poszczęściło nam się z mieszkaniem kwaterunkowym – Jacek dostał je od dziadków. Mieszkaliśmy tam ponad dwa lata, z postanowieniem oszczędzania na wykupienie. Wszystko między nami było już zaplanowane, łącznie ze ślubem w górach, dziećmi, podróżami. Potem był już tylko stek kłamstw. A może popełniam błąd w logicznym rozumowaniu i jego tłumaczenia trzymają się kupy, tylko ja tego nie dostrzegam? CZYTAJ WIĘCEJ

Przyjechaliśmy do miasta jako 19-latki. Plan był prosty: zarobić na studia, coś osiągnąć – tzw. lepsze życie. Na razie plan utknął w martwym punkcie. Boję się, że długo takiego życia nie wytrzymamy. Mamy ciągle doły, załamania, napady zniechęcenia, że aż trudno zwlec się z łóżka, a co dopiero mówić o cieszeniu się życiem. Marzę o wywikłaniu się z naszego obecnego życia, pełnego lęków i pesymizmu, ale to nie jest takie proste. Czy można odbić się od dna o własnych siłach, nie mając zupełnie nic? CZYTAJ WIĘCEJ