„Zmierzch: Księżyc w nowiu”, Chris Weitz

Nie będę blefowała, że z wypiekami na twarzy pochłonęłam drugi tom powieści Stephenie Meyer. Mimo to na Księżyc w nowiu szłam bez uprzedzeń. Zmierzch zapamiętałam jako przyjemny romans młodzieżowy w deszczowo-posępnej tonacji. Druga część mocno reklamowanej sagi jest niestety znacznie mniej eleganckim utworem. Przynajmniej tak wypada na ekranie.

Dla przypomnienia: w Zmierzchu małomówna nastolatka Bella straciła głowę dla szkolnego kolegi Edwarda, który okazał się wampirem z dziada pradziada. Ten romans omal nie pozbawił dziewczyny życia, gdy inny krwiopijca uwziął się na jej gardło. Jakiś czas po tym wszystko wróciło do normy. Ale podczas uroczystości z okazji pełnoletności Belli znów dochodzi do przykrego incydentu, który skazuje zakochaną parę na rozstanie. Dziewczyna nie rozumie nagłej zmiany uczuć wybranka i cierpi. On cierpi jeszcze bardziej, co sygnalizowane jest do znudzenia. W międzyczasie swoją szansę dostrzega inny wytrwały adorator Belli Jacob, który podobnie jak Edward ukrywa mroczną tożsamość. Co z tego wyniknie?

Dla bohaterki niewiele — niejedno widziała i nawet spotkanie z trzymetrowym wilkiem w ciemnym lesie nie robi na niej wrażenia. Dla filmowców więcej, bo to okazja do podkręcenia stonowanej intrygi fabularnej w kierunku, który zazwyczaj obierają sequele. Wszystkiego jest tu więcej — miłości, cierpienia, tajemnic, niebezpieczeństw i nade wszystko morałów. Wampir, wilkołak i małomówna cierpiętnica tworzą fatalny trójkąt, który stanowi ilustrację trudnej młodzieży i problemów dorastania.

Interakcje między nimi stanowią nachalną amerykańską propagandę czystości przedmałżeńskiej. Być może pomyślanej zresztą jako odtrutka na rozwiązłe i niepoczytalne wybryki innego trójkąta — celebrytek Lindsay, Britney i Paris. Postać Belli wyraża tu rozdarcie między niewinnością i pragnieniem wyzwolenia z jarzma dziewictwa. Przez cały film katuje się nas nieznośnym napięciem erotycznym — przerywanymi i poniechanymi pocałunkami, połowicznymi i powściągliwymi pieszczotami i pełnymi seksualnej symboliki wizjami.

Kandydatury do zerwania kwiatu Belli są dwie: wampir, czyli stary arystokrata, który ma dalekich krewnych w Rzymie, i młody mięśniak wywodzący się w prostej linii od rdzennych mieszkańców Ameryki. Pierwszy jest zimny i opanowany, ale ma skłonności do manipulacji, kontakt z drugim, tym ciepłym i spontanicznym, grozi wybuchem zwierzęcych instynktów. Co powinna zrobić dziewczyna? Bez względu na wszystko wytrwać w cnocie — przekonują twórcy tego obyczajowego prania mózgu.

Owa hormonalna fabuła na domiar złego opakowana jest w najgorszej próby gotycką estetykę, gdzie banał i kicz trwają w czułym uścisku. Niewiarygodne, ale satysfakcji nie dostarcza nawet strona techniczna widowiska. Efekty specjalne są na poziomie RFN-owskiego fantasy, z tą różnicą, że wypchana kukła zamieniona zostaje na chwiejący się na czterech łapach twór cyfrowy.

I — inaczej niż na seansie Niekończącej się opowieści - nikt na sali raczej nie uroni łez wzruszenia. Na pokazie przedpremierowym wszyscy zgodnie rechotali jak na czeskiej komedii. Bawi tu niemal wszystko — sceny walk i image wilkołaków biegających po lesie z gołą klatą w jeansowych rybaczkach. Najwięcej radości dostarcza jednak warstwa słowna. Tak brazylijskich w duchu dialogów w hollywoodzkim filmie nie słyszałam od lat.

Dziwi jedno: co w tym tandetnym i do bólu masowym produkcie robią indierockowi giganci Bon Iver, Grizzly Bear czy Death Cab for Cutie? Fakt, że ci dotąd niezależni muzycy bez żenady podśpiewują wilkołakom i wampirom do kotleta, konotuje naprawdę smutny komunikat. Mianowicie taki, że cnotę należy chronić tylko po to, żeby potem sprzedać ją za duże pieniądze.