"Świat, o którym zapomnieli dorośli", Dorota Skurska

Dla wielu z nas koniec dzieciństwa jest równoznaczny z końcem czytania bajek, baśni, oglądania dobranocek. Tak jak byśmy odcinali się od wszystkiego, co wiąże się z magią, tajemnicą, innymi wymiarami rzeczywistości. Zdecydowana większość nas zapomina, że na świecie istnieją wróżki, złe czarownice, czarodzieje, krasnoludki i księżniczki zamknięte w wieży, które czekają tylko, aby przybył jakiś rycerz na białym koniu i je uwolnił. Nagle jakbyśmy wypierali ze świadomości intuicję, zamykali się na świat odczuwalny. Wydaje się nam, że już nie jesteśmy częścią przyrody, tracimy więc zdolność słyszenia i rozumienia jej.

Dorota Skurska przypomniała mi, że istnieje świat, o którym zapomniałam. Wiedzą i pamiętają o nim dzieci, które dzięki swojej naiwności, ale i zdolności dostrzegania magii tam, gdzie pozornie jej nie ma i odkrywania tajemnicy w zwyczajności i pospolitości są w stanie dostrzec to, czego my, przekroczywszy próg dorosłości, nie potrafimy. A szkoda. Czytając książkę „Świat, o którym zapomnieli dorośli” mogłam po wielu latach przenieść się w nierealną rzeczywistość, wrócić do świata baśni, razem z Jaśkiem i Jagodą powędrować w głąb lasu i dostrzec wszystkie jego dziwy, poznać mieszkańców puszczy i ich zwyczaje.

Lila, sylfida z leśnego ludu, dostaje od Matki Natury, rozgniewanej na człowieka za to, jak traktują przyrodę, zadanie, aby znaleźć choć dwoje ludzi, dla których warto ocalić ich gatunek. Jeżeli nie znajdzie nikogo, to cała ludzkość zniknie z powierzchni ziemi. Groźba Matki Natury brzmi strasznie i nieodwołalnie, dlatego Lila, która lubi ludzi i wierzy, że pomimo popełnianych błędów są dobrzy, rozpoczyna poszukiwanie tych, którzy przekonają rozgniewaną boginię, aby nie niszczyła gatunku ludzkiego. Znajduje dwójkę dziewięciolatków, Jaśka i Jagodę, którzy ze swoimi mamami spędzają wakacje w lesie. Lila pokazuje im leśny świat, razem odwiedzają grzybowe ludy, spotykają Gnoma-ducha ziemi, podążają do podwodnego świata, gdzie króluje Net. Dzieci wkraczają w świat, o którym dawno już zapomniały ich mamy. Jaś i Jagoda spędzają ważne wakacje swojego życia, uczą się, że przyroda kryje w sobie wiele tajemnic, które nie wszyscy potrafią, albo też nie chcą odkryć.

Może w zwykłym, codziennym dorosłym życiu, nauczymy się od nowa dostrzegać w świecie magię, szukać tajemnicy i wierzyć, że elfy, sylfidy czy gnomy nie są tylko mieszkańcami bajkowych historii wymyślanymi przez pisarzy. Może czasem warto zapomnieć, że jest się dorosłym i stać się dzieckiem, albo jeszcze lepiej – nigdy nie wyrzucać dziecka z siebie. Dorota Skurska wie, że dzieci widzą lepiej i więcej niż dorośli i to od nich warto uczyć się mądrości.