Nie wierzę w żadną formę partnerstwa na linii kobieta-mężczyzna. Ani w ewolucję związku czy w wychowanie sobie drugiej połówki tak, by dorosła do tzw. wspólnych celów. Dostałam męża "w spadku". Miałam nadzieję, że jest już ukształtowany, że dostał po nosie pod wieloma względami, przestraszył się i zmądrzał. Pomyliłam się. Mam wielką ochotę spakować mu walizeczki. Jedno dziecko mi wystarczy do niańczenia, za dwójkę chwilowo dziękuję. CZYTAJ WIĘCEJ

Mam 30 lat. Ukończyłam studia matematyczne - z pasji. Mieszkam z rodzicami i jestem bardzo nieszczęśliwym człowiekiem. Rodzice od wielu lat szantażem zatrzymują mnie w domu. Są oboje po siedemdziesiątce i dobrze rozumiem ich lęki, dolegliwości zdrowotne. Nie mogę jednak zrozumieć egoizmu, z jakim chcą uwiązać mnie przy sobie. Nie cierpię siebie. Nigdy nie byłam u fryzjera, bo to kosztuje, a zarabiam bardzo mało. Buty kupuję na bazarku, służą mi wiele lat. Nigdy nie miałam chłopaka. Wiele razy marzyłam o wyjściu z marazmu, wyprowadzeniu się, zakosztowaniu samodzielności i normalności... Brakuje mi odwagi i pieniędzy. Jestem szara jak mysz w pułapce. CZYTAJ WIĘCEJ

Cały pech wydarzył się 13 lutego – pokłóciłam się z Markiem tak na ostro, nie wracając do domu, i... nie wiem co dalej. Znałam i kochałam przez 3 lata z górką dziwaka i indywidualistę. Chama i okrutnika bez uczuć kochać nie będę. Poszło o walentynki! Mareczek przegiął pałę! Nie widzę nic złego w szczypcie romantyzmu. Czy przesadzam? Nie wydaje mi się. CZYTAJ WIĘCEJ

Zapragnęłam ulepić się od nowa. Lepszą, mądrzejszą, szczęśliwszą. Zaczynając nowe życie, już bez męża psychopaty i alkoholika, który przez 5 lat krzywdził mnie na oczach naszej córeczki (ponieważ byłam słaba i mu na to pozwalałam). Zrozumiałam, że moje ciało nie jest śmietnikiem ani odpadkiem. Nie istnieję po to, by ktoś na mnie zrzucał swoje frustracje i używał do zaspokojenia swoich potrzeb. Muszę się oczyścić ze wspomnień, do jakiej roli dałam się sprowadzić mężowi. CZYTAJ WIĘCEJ

Uważam, że brak mi szczęścia do przyzwoitych mężczyzn. Moja matka mówi, że ma się takich mężczyzn, jakich się sobie wychowa, a ja tego nie umiem. Przyjaciółka mówi, że ze swoich „przypadków” powinnam spisywać felietony satyryczne i sprzedawać do gazet. A przyjaciel twierdzi: Masz ogromne balony. Najpierw widać je, a dopiero po dłuższym czasie dociera cała reszta. Może ma rację i jedyny ratunek dla mnie to obciąć sobie cycki? CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem zestresowana poważnym konfliktem, jaki powstał pomiędzy mną i dwiema moimi siostrami na tle dalszych losów naszej ukochanej mamy. Moja pozycja jako najmłodszej córki jest najsłabsza, a tatuś się nie wtrąca, zawsze zresztą miał taką osobowość. Mama jest poważnie chora na Alzheimera. Siostry chcą oddać ją do ośrodka. A ja chcę, żeby została w domu. CZYTAJ WIĘCEJ

Wiem, że jestem śmieszna, ale wiem też, że On wróci. Wie, że czekam, wie, gdzie mnie znaleźć, wie, co zrobiłam i co musi mi wybaczyć. Po prostu musi. Innego rozwiązania nie przyjmuję do wiadomości. Byłam paranoiczką, może nawet alkoholiczką. Na pewno miałam obsesję, manię zakupów. Próbował mnie z tego leczyć. Nie udało się. Odszedł. Dla mojego dobra. Żebym sama stanęła na własnych nogach, skoro nie potrafię przyjąć Jego pomocy. On musi wrócić! CZYTAJ WIĘCEJ

Kilka tygodni temu zasłabłam w pracy. Szefowa osobiście zawiozła mnie na ostry dyżur. Leżałam w szpitalu, a potem miesiąc w domu. Gośka, moja najlepsza przyjaciółka, nie odwiedziła mnie ani razu. Zadzwoniła tylko dwa razy, niezbyt przejęta mną, opowiadając o nowej miłości. Jestem bardzo rozżalona i rozczarowana jej postawą – szczególnie pierwszego dnia, gdy nie przyjechała do szpitala. Postronni ludzie z pracy odwiedzili mnie i odwiedzają nadal. Już nawet nie nasłuchuję telefonu od niej. Dodam, że znamy się 17 lat. CZYTAJ WIĘCEJ

Czyżbym postawiła rzeczy nieważne ponad ważnymi. Jestem zaślepiona pracą i troską o rodzinę? Przecież ja świata za nimi nie widzę! Czy to jest złe? Czy powinnam być egoistyczną, wyfiokowaną lalą – wtedy mąż by mi nie wymawiał po latach wspólnego życia, że się strasznie zaniedbałam? Jak by nie było, osiągnął jedno: czuję się stara, brzydka i niepotrzebna, a o jego kolejnej wizycie (pracuje za granicą) myślę z przerażeniem. Czy obejmie mnie jak zwykle i przyciśnie aż do bólu kości, czy może obrzuci spojrzeniem takim, jak się patrzy na zapasioną kurę domową? CZYTAJ WIĘCEJ

Dostałam od chłopaka ekstra niespodziankę na urodziny: zamówił specjalnie dla nas artystyczny wzór na tatuaż. Czuję się upokorzona, ale chcę się dowiedzieć co Ty o tym sądzisz? Nie gadam z nim, nie odbieram komórki. Nie wiem, co musiałby zrobić, żeby mnie przeprosić za swoje błazeńskie zachowanie. Czuję się brzydka i poniżona. CZYTAJ WIĘCEJ

Nie, to nie histeria. Ja i mój chłopak mieliśmy stłuczkę po imprezie. Żadne z nas nie piło alkoholu. Moi rodzice dostali jakiejś paranoi! Zachowali się strasznie, nie spytali o Łukasza, nie poszli do niego. Wygłosili mówkę, że podczas zwolnienia nie wolno mi nigdzie chodzić. Nie wiem, co mam robić, jak z nimi rozmawiać i czy w ogóle. Czuję się jak w areszcie. CZYTAJ WIĘCEJ

Mój mąż nie okazuje emocji. Nie ma ich lub je tłumi. Z racji swej natury nie dał mi odkryć, czemu tak jest, bo nigdy o takich sprawach nie rozmawiamy. Nauczył mnie z tym żyć i nie domagać się więcej. Sytuację ratuje fakt, że mi wpojono od dzieciństwa zasadę: liczą się czyny, nie słowa. Nasz związek trwa dzięki temu, że pozostaję wierna tej zasadzie i wszystkich, także jego, oceniam według niej. Chciałabym to zmienić. CZYTAJ WIĘCEJ

Jest w moim dziale niezwykła osoba – inaczej nie potrafię go/jej nazwać. Chłopak przed trzydziestką. Bardzo skuteczny w działaniach zawodowych, miły i uczynny. Niestety spełnia rolę klasowej ofiary. Jest zniewieściały, wygląda na kruchego piętnastolatka. Ma ADHD i sam nakręca szum wokół swojej osoby. Głosi, że jest „bi”, że w ogóle nie ma płci lub że chce ją zmienić – w zależności od dnia i humoru. Wszyscy go wyśmiewają. Chciałabym mu pomóc. CZYTAJ WIĘCEJ

W ostatecznym rozrachunku najbardziej opłaca się być zawsze sobą, bo tylko to gwarantuje znalezienie (czasem po wielu niepowodzeniach) osoby, która to zaakceptuje, doceni, wreszcie pokocha. Jeśli natomiast w wyniku porażki gwałcimy własną naturę, z reguły trafiamy potem na kogoś, kto wolałby właśnie… nasze dawne Ja. Ot, taka ironia losu. Na szczęście los ten możemy kształtować, dla swojego dobra prowadzimy z nim nieustanną grę. CZYTAJ WIĘCEJ

Wróciłam z Trójmiasta z fiołem na punkcie:). On ma 36 lat. Jest żeglarzem, biznesmenem, artystą. Polakiem, ale na stałe mieszka w Danii. Kręciło mi się w głowie bardziej od jego bliskości, niż od alkoholu – obu było w nadmiarze, to fakt… Nie w „tym” sensie jednak, niestety, nie… To facet na dystans, taki gorący, ale jednak mruk. Na wszystko ma swoją odpowiedź, najczęściej ostrą. Jest jak Zeus, najchętniej rozłupałabym mu łeb i zobaczyła, co z niego wyskoczy… Być może inna kobieta – mówi się: trudno. Przynajmniej bym wiedziała, że nie mam do czego startować. Co robić? CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem przytłoczona rzeczą, która przerosła moje siły. Zdaję sobie sprawę, że problemy rodzinne nie są może takie atrakcyjne w tej rubryce, jak np. sercowe, niemniej liczę na Twoją poradę, czy popełniłam błąd i czy da się go naprawić. Cztery lata temu, po śmierci siostry, adoptowałam jej 15-letniego syna. Maciek był nastolatkiem z zaburzeniami z powodu patologicznych stosunków z ojcem alkoholikiem. Dziś jest pełnoletni, a ja mam z nim problemy. CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem rozwałkowana na placek. Straciłam kontrolę nad uczuciami, a za chwilę stracę to, co kosztowało mnie mnóstwo pracy, kontrolę nad całym własnym życiem. Rodzice podstępem zwabili mnie na wieczerzę wigilijną, na której pojawił się mój były niebyły mąż. I znów zaczął się kajać, stosując znane pozy zbitego psa i wymowne słowa. Składałam dowody miłości tak długo, jak dawałam radę. Jestem zmęczona. Na dodatek doszły wyrzuty sumienia. I przeklęty Nowy Rok, kiedy znowu trzeba coś postanawiać. CZYTAJ WIĘCEJ

Jestem na wigilię i święta sam, i to już tak od 4 lat. Moja najdroższa, co nie przestało nigdy bulwersować otoczenia, jest ode mnie o 16 lat starsza, mieszka na drugim końcu Polski, ma męża i troje dzieci w wieku szkolnym. Codziennie jesteśmy na skypie, mailu, SMS-ie, ale to za mało… Bardziej od nieobecności przy mnie, braku dotyku i głosu mojej kobiety, dokucza mi ten codzienny ostracyzm – jakbym był największym zbrodniarzem na świecie. Czy miłość jest przestępstwem? Jestem ciekaw Twojej opinii. CZYTAJ WIĘCEJ

Umieściłam anonsik „na randkach”. Wszystko skłamałam – wiek, znak zodiaku, wzrost, tak for fun. Nie czuję się oszustką, w porównaniu z tym, jakie numery tam ludzie wyprawiają. Chciałam z kimś pogadać, zabić czas. Eliminacje trwały tydzień. Zaczęłam pisać z wrażliwym, delikatnym 26 latkiem. Ale coraz mniej rozumiem, czego ten facet szuka, do czego zmierza. Przymierzam chyba pantofelek nie do pary. Czy ciągnąć to dalej? CZYTAJ WIĘCEJ

Popełniłam błąd - starałam się pozostać w kontakcie z chłopakiem, który mnie rzucił. Miał szansę i moją pełną gotowość wytłumaczenia się z rzeczy, które odkryłam lub które mnie zmęczyły i miarka się przebrała. Nie skorzystał. Przez ostatnie 2 miesiące spotkaliśmy się kilka razy pod różnymi pretekstami. Nie umiem mu wybaczyć ani krzywdy, ani tym bardziej obojętności. Nie wiem, czy zależy mi na nim, czy na jego upokorzeniu. CZYTAJ WIĘCEJ