Sympatyczna i zabawna bajka, podejmująca temat wcale niebłahy. Jest jesień 1989 roku. Niemiecki historyk sztuki Aleksander Reschke wraca po latach do rodzinnego, ale już nie swojego Gdańska. Zalewa go fala wspomnień, które nakładają się na obcą i kuriozalną rzeczywistość. Za sprawą przewrotnego splotu przypadków, a może i ingerencji przeznaczenia (występującego pod postacią tytułowego kumaka, czyli żaby), zaczyna romansować z Polką. I wpada na pomysł groteskowego, aczkolwiek lukratywnego przedsięwzięcia. Centrum Pojednania, czyli przedsiębiorstwa pogrzebowego, które umożliwiłoby starym Niemcom pochówek w utraconej ojczyźnie… CZYTAJ WIĘCEJ

Nawet średni Jarmusch to wciąż kawał świetnego kina, o niebo ciekawszy niż typowa ekranowa sieczka. Film rozkręca się z chwilą, gdy na ekranie pojawiają się panie. Byłe kobiety bohatera gra istna plejada znakomitych aktorek - Sharon Stone, Jessica Lange, Julie Delpy i Tilda Swinton. Konfrontacje z nimi bywają bardzo zabawne, jeżeli ktoś lubi jarmuschowskie poczucie humoru. I gdybym nie znał Truposza, Inaczej niż w raju i Poza prawem, wcale bym nie narzekał. CZYTAJ WIĘCEJ

Ku pokrzepieniu serc. Człowiek ringu to osadzona w realiach Wielkiego Kryzysu historia zawziętego boksera, walczącego o zapewnienie bytu najbliższym. Kontuzjowany i bezrobotny James Braddock nie ugina się przed przeciwnościami losu. Nieoczekiwanie staje przed szansą pojedynku o tytuł mistrzowski… Człowiek ringu ma parę zalet. Dobre aktorstwo (jeżeli ktoś lubi Russela Crowe'a) i wspaniałą choreografię walk bokserskich. Wprawdzie Renée Zellweger, grająca wierną żonę Braddocka, kojarzyła mi się nieodparcie z Bridget Jones, która dla kaprysu udaje kobietę ciężko doświadczoną przez los, ale to subiektywne odczucie. Jest jeszcze świetny, charakterny Paul Giamatti w roli impresario, aktor znany m.in. z American Splendor. CZYTAJ WIĘCEJ

Najlepiej kojarzone męskie oblicze francuskiego kina Daniel Auteuil znów uwikłany w dramatyczną aferę miłosną. Być wiernym hipokrytą czy tragicznym romantykiem? Oto pytanie, które stawiają sobie bohaterowie najnowszego filmu Claude'a Berri. Bardzo dojrzałe i eleganckie kino, w którym wytarte klisze zastąpiła filozoficzna zaduma przyprawiona szczyptą humoru i wzbogacona bukietem aktorskich indywidualności. CZYTAJ WIĘCEJ

Komedia pomyłek. Biznesmen Joker postanawia zemścić się na byłym pracodawcy porywając go. Plan ma doskonały, ale jego wykonanie zleca trójce młodocianych - jak się okazuje - wyjątkowych matołów. Świeżo upieczeni przestępcy są miłośnikami filmów gangsterskich i nie bardzo odróżniają rzeczywistość od fikcji. Zupełnie nie mają wyczucia, kiedy wypada urzynać ofierze palce i groźne wymachiwać gnatem… Scenariusz pomysłu Tomasza Wieleby jest przyjemnie zagmatwany. Obfituje w zaskakujące zwroty akcji i naprawdę zabawne dialogi, ze sporą dawką żartów językowych. Znać w tym inspirację poplątanym chronologicznie kinem à la Guy Ritchie. Szkoda tylko, że film jest aż tak leciutki, nawet jak na komedię. CZYTAJ WIĘCEJ

Sympatyczna i niegłupia bajeczka o nadmiernie aktywnych szczątkach ludzkich. Sędziwy reżyser George A. Romero ma na swoim koncie wiele opowieści o zombie. Tym razem decyduje się na poważną eskalację zjawiska. Do żywych trupów należy już cały świat, a niedobitki ludzkości bronią ostatniej wolnej enklawy. Bohaterami filmu są członkowie ekipy zajmującej się zdobywaniem żywności, leków i gorzały na terytorium wroga. I przypadkiem wplątują się rozgrywkę, której wynik przesądzi o losach miasta… CZYTAJ WIĘCEJ

Twórcy filmu podjęli próbę pokazania narodzin człowieka – nietoperza. Batman – Początek usiłuje być filmem realistycznym. Każdy gadżet, którym posługuje się mroczny mściciel, zostaje ładnie zaprezentowany, jak na targach broni niekonwencjonalnej. Obserwujemy nie tylko trening Batmana, ale i jego poszukiwania własnej tożsamości, w tym wypadku – maski. I ten wątek: czas, gdy Bruce Wayne był tylko obolałym nieszczęśnikiem szukającym własnej drogi, jest rzeczywiście czymś nowym w batmanologii. CZYTAJ WIĘCEJ

Ni pies, ni wydra. Luc Besson, czołowy wyrobnik kina francuskiego usiłował – najwyraźniej - powtórzyć sukces Leona Zawodowca. Zrealizować brutalny, mocny film, o melodramatycznej sile rażenia. Z miernym skutkiem. Człowiek pies to niekonsekwentna, sentymentalna i ćwierć inteligentna bajeczka o osobniku chowanym na bullterriera. Wygimnastykowany Danny (Jet Li) wegetuje, jak byle łańcuchowy Burek i posłusznie spełnia kryminalne rozkazy swego pana. CZYTAJ WIĘCEJ

Jeżeli warto obejrzeć ten film, to z powodu jego warstwy wizualnej. Pod względem spektakularnych, studyjnych efektów specjalnych to prawdziwy Spielberg. Dzieje się dużo, raz rozpędzona akcja nie zwalnia już do końca. Na uwagę zasługują zwłaszcza niesamowite sceny zbiorowe, przywodzące ma myśl zagładę World Trade Center. Większa część filmu to epickie polowanie na ludzi, sporadycznie przetykane wzruszającymi scenami, mającymi na celu wyciśnięcie z widzów łez, bądź innych płynów. (Niekiedy można dosłownie polać się ze śmiechu.) CZYTAJ WIĘCEJ

Bezpardonowe, przepełnione sadyzmem i makabrą kino psychologiczne o dużych walorach artystycznych. Twórcą filmu jest kultowy japoński reżyser Takashi Mike, który ma na swoim koncie kilkadziesiąt niskobudżetowych produkcji z pogranicza horroru, kina akcji i perwersyjnej pornografii. Prezentowany teraz film można by nazwać, z braku określenia, thrillerem. Jednak Gra wstępna ma się do zwykłego hollywoodzkiego dreszczowca tak, jak Roman Dmowski do Romana Giertycha. CZYTAJ WIĘCEJ

Oglądając Bombona, mimowolnie przypomniałem sobie głośny film Wesele Wojciecha Smarzewskiego. Na pozór podobne, realistyczne i zaangażowane społecznie historie mogą ujawniać zupełnie różne oblicze człowieka. I podobnie przesadzić. CZYTAJ WIĘCEJ

Scenariusz napisał Julian Fellowes, specjalista od adaptowania klasyków, nagrodzony Oscarem za Gosford Park Roberta Altmana Reżyserii zaś podjęła się Mira Nair, znana i lubiana od czasów Monsunowego wesela. Trzeba przyznać, że udało jej się zgrabnie rozegrać wątki dramatyczne, bez osuwania się w otchłań kiczu. Świetne są też quasibaletowe sceny godowych tańców i towarzyskich przetasowań. Adaptacji nie można odmówić świeżości i wizualnego przepychu, aczkolwiek chwilami poczyna sobie zbyt bezceremonialnie z realiami epoki. CZYTAJ WIĘCEJ

Zdecydowanie najlepsza z „nowych” części gwiezdnej sagi, prawdziwa gratka dla fanów fanatycznych. W części trzeciej można zobaczyć m.in. upadek Zakonu Jedi, narodziny Galaktycznego Imperium, a także jak hartowała się stal, w którą zakuto Lorda Vadera… Po żałosnej kontynuacji, pozbawionej zupełnie magii pierwowzoru, zdążyłem już spisać Lucasa na straty, ale teraz odszczekuję wszystko. CZYTAJ WIĘCEJ

Fabuła jest, jak na tego typu halucynacyjną historię, zaskakująco klarowna. Nie zamierzam zdradzać puenty i jej zalążków, powiem tylko iż film ma pomysłowy scenariusz, który daje widzowi do myślenia. Przy całej niesamowitości fabuły, przeskokach chronologicznych i aurze sennego majaku film Johna Maybury ma w sobie jakąś szlachetną prostotę i emocjonalną siłę. Między bohaterami zachodzą konkretne i owocne interakcje, zaś sami bohaterowie są postaciami z krwi i kości, a nie kinowymi klonami. CZYTAJ WIĘCEJ

Jedno jest pewne - filmowi Ozona nie sposób odmówić realizmu. To dobre kino, aczkolwiek nie napawa otuchą. Z pewnością nie jest to kolejna łzawa historyjka, z morałem czy bez. Przedstawienie zdarzeń w odwróconej kolejności nie wydaje się niedorzecznym udziwnieniem formy, za to jest zabiegiem ożywiającym temat wybitnie wyeksploatowany.< CZYTAJ WIĘCEJ

Mocarne, zwalające z nóg kino. Film Eastwooda zaczyna się jak sparing, potem jest pierwsze liczenie, klincz, i wreszcie finałowy nokaut. Krew, pot i łzy. Klasyczna historia z ringu, w której kompleksy i frustracja okazują się potężnym motorem działania, nieoczekiwanie przeradza się w moralitet. I to taki, po którym człowiek długo łazi rozbity. Nie ma zmiłuj się, nie ma żadnych forów. CZYTAJ WIĘCEJ

Nic nie jest tutaj w pełni prawdziwe i poruszające, może poza urodą i talentem odtwórczyń głównych ról. Dekoracje trzepocą na wietrze, spod ślicznego opakowania prześwituje tandetna zawartość. Niby to ambitny film Pawlikowskiego jest koturnowy i oczywisty. Z rozwiązaniami fabularnymi rodem z “ambitnej” telenoweli. Nie przysłużył mu się również cynizm, a cała historia jest przekombinowana. Odkrycie (w zamierzeniu twórców zaskakujące), iż wszystko jest jeno grą, wcale nie oznacza, że w filmie wszystko gra… CZYTAJ WIĘCEJ

W Doborowym towarzystwie wykorzystuje motyw globalnego domina, które obala dziś firmy w odległych punktach świata. Są to sytuacje będące dowodem na słuszność teorii chaosu. Ruch skrzydełek motyla w Brazylii przyczynia się do siły tsunami w Azji. W każdym bądź razie, sceneria jest git. CZYTAJ WIĘCEJ

Według dystrybutorów jest to czarna komedia. Faktycznie, bohaterowie filmu piją ciemne irlandzkie piwo i posługują się plugawą mową. Jednak niewybredne dowcipy w Intermission mają się tak do czarnego humoru, jak brud za paznokciami do żałoby. CZYTAJ WIĘCEJ

Podwodne życie ze Stevem Zissou jest nieco cieplejsze i lżejsze od poprzednich filmów Andersona, choć wciąż sporo w nim kpiny i ludzkiego dramatu, sporo zmyśleń i niebagatelnych prawd. Każdy film tego reżysera ma specyficzny i rozpoznawalny posmak. Lojalnie przestrzegam, jest to smak nie na każde podniebienie. Coś, a la niepowtarzalne potrawy regionalne; smażone w cukrze insekty, woniejące francuskie sery, albo angielskie ciastka z nereczkami, podlane miętowym sosem. CZYTAJ WIĘCEJ