Gwałtowny i niepokojący dramat z życia tureckich emigrantów w Niemczech. Czterdziestoletni punkowiec Cahit poznaje na oddziale dla niedoszłych samobójców dwa razy młodszą od siebie Sibel. Dziewczyna proponuje mu małżeństwo. Wybór może wydawać się absurdalny – Cahit jest zapitym i przeżartym narkotykami specem od autodestrukcji – ale Sibel wie, że jej konserwatywna turecka rodzina zaakceptuje go, bo jest jednym z nich. CZYTAJ WIĘCEJ

Bohatera tego filmu nie trzeba nikomu przedstawiać. Jest nim Ernesto “Che” Guevara, towarzysz Fidela Castro, minister rządu w Hawanie, niestrudzony popularyzator nieśmiertelnej idei komunizmu. Ale zanim Ernesto Guevara został legendarnym Che, był zwykłym studentem medycyny. Potencjał rewolucjonisty uaktywnił się w nim za sprawą podróży motocyklem, którą opisał właśnie w Dziennikach motocyklowych. CZYTAJ WIĘCEJ

Ku pokrzepieniu serc. Żonaty, pozornie szczęśliwy mężczyzna (Richard Gere) popada w kryzys wieku średniego. Czegoś mu brakuje. Zamiast kupić sobie Harleya, zapisuje się na kurs tańca towarzyskiego. Decyzja jego nie jest jednak tak niewinna, jak można by sądzić. Wabikiem, który ściągnął go do klubu tanecznego była Jennifer Lopez we własnej osobie, którą wcześniej tam wypatrzył. Już wkrótce piękna Jennifer zostanie jego nauczycielką. CZYTAJ WIĘCEJ

Co jeszcze oferuje Miłość na żądanie? W filmie jest sporo humoru i cierpkich obserwacji obyczajowych, sporo paradoksu, wykorzystania popkulturowych schematów i symboli. Sporo delirycznych monologów, w których Dalaj Lama sąsiaduje z atrybutami Pameli Anderson i sterydami Arnolda Schwarzeneggera. No i sporo jazdy na krawędzi, radości, jaką daje przekraczanie granic. Tytułowa miłość to dla bohaterów zabawa, kolejny narkotyk, służący delektowanu się smakiem ryzyka. A że smak ten nieuchronnie wietrzeje i domaga się nowych bodźców... CZYTAJ WIĘCEJ

Nawet, jeżeli było to zwycięstwo, to z gatunku tych pyrrusowych. Aż przykro oglądać film jednego z najwybitniejszych europejskich reżyserów, będący rozczarowaniem. Ale klęska klęsce nierówna, i to, co w przypadku Herzoga jest filmem miernym, i tak stanowi całkiem ciekawą propozycję. W porównaniu z typową kinową sieczką, Niezwyciężony jest przynajmniej jakimś wyzwaniem dla mózgu. Oczywiście adresowanym do ludzi, którzy lubią filmy nieco inne niż wszystkie… CZYTAJ WIĘCEJ

Dynamiczna, przebojowa komedia Nemroda Antala zdobyła szereg nagród i wyróżnień na międzynarodowych festiwalach, m.in. nagrodę publiczności na tegorocznym festiwalu warszawskim. Film utrzymany jest w konwencji teledysku. W rytmie mrocznej muzyki elektro grupy NEO podrygują kontrolerzy budapeszteńskiego metra oraz jego mniej lub bardziej ekscentryczni pasażerowie. CZYTAJ WIĘCEJ

Najważniejszą zaletą filmu jest jednak coś innego - zniewalająca i pięknie opowiedziana historia. Dobra zabawa to towar wielce deficytowy. Mało jej zwłaszcza w tzw. kinie ambitnym, które najchętniej osuwa się we wściekłą perwersję, emocjonalny szantaż, albo widowiskowe pogrywanie konwencją. W tym sensie Życie jest cudem to prawdziwy „back to the roots”. Końska dawka humoru i pozytywnej energii na polską zimę (czy jak tę pluchę zwał). CZYTAJ WIĘCEJ

Film Stone’a zbiera bardzo złe recenzje. Tak złe, że zmusza mnie to do zastanowienia się nad kryteriami oceny, stosowanymi przez rozczarowanych krytyków. Wydaje się, że najbardziej wkurzającym elementem Aleksandra jest jego patos. Niegdyś (np. w czasach Aleksandra) nieodzowny warunek dobrego dzieła sztuki. Ale już w mowie amerykańskiej słowo „pathetic” znaczy tyle, co „żałosny” czy „śmieszny”. Patos nie jest cool, a Stone pokusił się o rzecz bardzo „pathetic”. Pokazał zdobywcę świata, właśnie jako zdobywcę świata, czyli osobowość, delikatnie mówiąc, nieprzeciętną. Postać koturnową, melodramatyczną i egzaltowaną, w konsekwencji zaś śmieszną. CZYTAJ WIĘCEJ

Wimbledon nie jest złym filmem. Znać w nim fajne przymioty angielskiego kina popularnego, które nawet w bardzo komercyjnych odsłonach zachowuje pewną ciętość dowcipu, niezmienną błyskotliwość dialogów. Również odtwórcy głównych ról odwalili kawał dobrej roboty. W każdym bądź razie, jak na ludzi, którzy przez całe życie śledzą wzrokiem małą zieloną piłeczkę i usiłują w nią trzasnąć, bohaterowie Wimbledonu są całkiem sympatyczni. CZYTAJ WIĘCEJ

To bardzo mocny film. Gdyby lobotomia nadal była powszechnie stosowanym środkiem leczniczym, ten film z pewnością znalazłby zastosowanie medyczne. Jest to widowisko tak odmóżdżające, że pod koniec seansu czułem się tak źle, jak Jack Nicholson w finale Lotu nad kukułczym gniazdem. Otępienie, ślinotok, niekontrolowane drgawki. Próżnia. CZYTAJ WIĘCEJ

Bardzo dynamiczny film sensacyjny o przygodach telefonów komórkowych i innych zabawek. Zwyczajna komórka niejakiego Ryana, bardzo niefrasobliwego młodzieńca, nawiązuje kontakt ze zdezelowanym, konającym telefonem Jessiki Martin. Jessica i jej telefon mają poważne kłopoty. Są przetrzymywani przez porywaczy. Telefon Jessiki już ledwo zipie i tylko ostatkiem sił kontaktuje się z komórką Ryana. Akcja toczy się wartko. Komórka Ryana poznaje pewną atrakcyjną ładowarkę. Pojawia się też nowy bohater, ekskluzywny telefon należący do pewnego prawnika. CZYTAJ WIĘCEJ

Najbardziej klimatyczny film s-f. od czasu “Łowcy Androidów”. W potwornej, toczonej genetycznym trądem metropolii przyszłości przecinają się losy kilku postaci. Żadna z nich nie jest zwykłym człowiekiem. Horus, egipski bóg niebios, zszedł na ziemię, by odnaleźć tę jedyną, nadającą się spłodzenia półboskiego potomstwa. Porusza się po mieście za pomocą ludzkich pośredników, tak jak pamiętny Bob z serialu “Miasteczko Twin Peaks”. Idealnego nosiciela znajduje w osobie Nikopola, zahibernowanego z wyroku sądu poety – buntownika. CZYTAJ WIĘCEJ

“Apartament” mówi o tym, że, jak mawiał św. Paweł, najpotężniejsza jest miłość. To film dobry, bo daleki od taniego sentymentalizmu i nie mniej taniego demonizmu – patrz współczesne filmy o femme fatale. Bohater, młody bankier Matthew, niedługo ma się żenić. Przypadkowe zdarzenie przypomina mu o dawnej, tragicznie zakończonej miłości do tancerki Lisy. Rozpoczyna poszukiwania byłej dziewczyny będące zarazem ucieczką od świetnie zapowiadającej się kariery. CZYTAJ WIĘCEJ

I nie ma wała. Mam nadzieję nie dożyć czasów, gdy firma Pixar zmonopolizuje rynek filmowy. Od czasów Toy Story korporacja ta stała się rozpoznawalną, niezawodną marką. Ich recepta na sukces jest przeraźliwie bezduszna. Chłopaki dobrze ożywiają gadżety, potrafią wprawić przedmioty w ruch i utrzymać niezłe tempo. Co z tego, skoro w ich filmach niemalże każda twarz odlana jest z tej samej sztancy. Praktycznie nie ma momentu, żeby można było krzyknąć - no twórcy tego filmu to mieli wizję! CZYTAJ WIĘCEJ

Miłośników Bridget z góry przepraszam. Był czas, gdy nie zaliczałem się do wyznawców kultu „lekko” puszystej Angielki. Zignorowałem pierwszą część filmu z powodów męsko-szowinistyczno-świńskich; wystarczył mi rzut oka na plakat. I nadal twierdzę, że maniery, prezencja i grymasy Brigdet dyskwalifikują ją jako kobietę moich snów, majaków czy innych stanów somnambulicznych. CZYTAJ WIĘCEJ

Film jest udany, ale to jeszcze nie wszystko. Dyskusja na temat Upadku nie może być - zwłaszcza u nas – debatą na temat sztuki. Taka, a nie inna interpretacja nazizmu mówi wiele o niemieckich nastrojach, o tym, o czym przeciętny Fryc myśli sobie w domu. Podobno w Niemczech nadal funkcjonuje drugi obieg historii, w którym wspomnienia dziadków–weteranów zniekształcają prawdę. Jedno jest pewne, mogło być znacznie gorzej. CZYTAJ WIĘCEJ

W znakomitej, niezamierzonej zapewne scenie, bohater rozgląda się po raz pierwszy po swoim nowym biurze. Oparty o maczugę, niczym poczciwy zbój Łamignat z komiksu Christy, z zakłopotaniem łypie na otaczającą go infrastrukturę, drapiąc się przy tym po łepetynie. Na szczęście szybko ma okazję komuś przywalić. I to bez efektów specjalnych, czy lipnych trików rodem z Matrixa. Z podniesionym czołem jest bardzo oldschoolowym przedsięwzięcie, nawiązującym do najlepszych tradycji kina akcji. Nie jest to film, w którym zobaczycie kung fu, bieganie po ścianach, czy inne orientalne perwersje. Wystarczy decha, tradycyjna maczuga jest dobra na wszystko. CZYTAJ WIĘCEJ

Mimo obecności tych zużytych klisz, Pan od muzyki jest filmem dobrym. Między innymi dlatego, że ten remake filmu Klatka słowicza z roku 1945 przyznaje się do konwencji retro. Barratier celowo umieścił akcję w latach czterdziestych, aby uniknąć wrażenia sztuczności. CZYTAJ WIĘCEJ

Film kręcony jest amatorską kamerą, przez co jakość większości obrazów przywodzi na myśl perwersyjnego pornosa, z gościnnym udziałem rekinów. Na domiar złego aktorzy – również amatorzy. Ubóstwo ich słownictwa ma w sobie coś z monotonnych postękiwań weteranów branży erotycznej. Ta para rozbitków wystawiła moją cierpliwość na ciężką próbę. CZYTAJ WIĘCEJ

Film obfituje w efektowne sceny walk – np. realistyczną (sic!) bijatykę z dwudziestoma przeciwnikami, których bohater kasuje przy użyciu prostych technik bokserskich. Chwilami odwołuje się do estetyki komiksu, zatrzymując ujęcia w ramkach, czy pokazując trajektorię ruchu opadającego młotka. Park nie szczędzi nam scen tortur fizycznych, takich jak wyrywanie zębów, nie zapomina również o znacznie straszniejszych udrękach duszy. CZYTAJ WIĘCEJ