Groźne choroby weneryczne

Nazwa choroby weneryczne pochodzi od imienia rzymskiej bogini miłości — Wenery. Choroby weneryczne są wstydliwym tematem, kojarzą się z rozwiązłością seksualną i patologią. Dzisiaj częściej używa się nazwy choroby przenoszone drogą płciową. I chociaż poza AIDS niewiele się o nich mówi, to wciąż są bardzo powszechne. Najwięcej osób zarażonych obserwuje się wśród ludzi młodych, stanu wolnego, które uprawiają seks z licznymi partnerami bez stosowania prezerwatywy.

Zarazić się chorobami wenerycznymi przede wszystkim można poprzez kontakt płciowy z osobą chorą. Wystarczy jeden stosunek pochwowy, analny lub nawet kontakt narządów płciowych z ustami. Najlepszym sposobem zapobiegania chorobom przenoszonym drogą płciową jest stały, wierny partner. Podczas przypadkowych stosunków warto pamiętać o prezerwatywie. Nie grozi natomiast zakażeniem przebywanie w towarzystwie chorego, używanie tych samych naczyń stołowych czy łazienki. Wiele spośród nich da się całkowicie wyleczyć.

Czym najczęściej możemy się zarazić:

Rzeżączką, którą możemy się zarazić przede wszystkim podczas seksu, ale też używając tych samych ręczników i pościeli. Chorobę wywołują gram-ujemne bakterie — dwoinka rzeżączki (gonokok). Nieleczona rzeżączka może prowadzić do stanów zapalnych narządów płciowych, a nawet do bezpłodności. U mężczyzn może powodować prostatę, zapalenie jąder i rany cewki moczowej. Na szczęście leczenie rzeżączki jest dość łatwe. Zarówno osoba chora, jak i jej partner nawet jeśli nie wykazuje objawów, powinni przyjmować antybiotyki i w tym czasie powstrzymać się od współżycia.

Najczęstszymi objawami są: u kobiet zaburzenie cyklu miesiączkowego i upławy, u mężczyzn pieczenie i ból przy oddawaniu moczu, a także ropny wyciek z cewki moczowej. 8 na 10 kobiet nie miewa objawów; 1 na 10 mężczyzn nie ma żadnych symptomów choroby.

Kiła jest chorobą wywoływaną przez bakterię krętka bladego (treponema pallidum ssp. pallidum). Zakazić się nią można przede wszystkim poprzez stosunek pochwowy, analny lub oralny, a nawet przez zwykły pocałunek z osobą chorą. Zdarza się bowiem, że zmiany kiłowe są obecne również w gardle. Bakteria poprzez układ krwionośny atakuje cały organizm. Nieleczona może prowadzić do uszkodzenia układu nerwowego i zaburzeń psychicznych, utraty wzroku, uszkodzenia układu krążenia, stawów i kości. W kolejnym stadium doprowadza do poważnych uszkodzeń m.in. serca i mózgu i ostatecznie powoduje śmierć.

Objawami zakażenia są: krostki pojawiające się w okolicach narządów płciowych, a także na wargach i języku. Po jakimś czasie zamieniają się w odkryte owrzodzenia.

Opryszczkę narządów płciowych wywołują wirusy herpes simplex. HSV rozprzestrzenia się poprzez pocałunki, stosunki pochwowe, oralne oraz analne. Szczególnie niebezpieczna może być u kobiet ciężarnych, bowiem wirus opryszczki podczas porodu może przejść z matki na dziecko. Może to doprowadzi do zakażeń skóry malucha, jamy ustnej, płuc, oczu i krwi. Opryszczkę dość trudno się leczy. Osoby zakażone tym wirusem mogą jedynie łagodzić objawy stosując odpowiednie leki.

Objawy to początkowo uporczywe swędzenia narządów płciowych (u kobiet warg sromowych, a mężczyzn trzonu prącia). Po upływie doby pojawiają się czerwone krostki, które następnie zamieniają się w pęcherzyki napełnione płynem. Te po samoistnym pęknięciu zamieniają się we wrzody, a następni strupy, które po 1–2 tygodniach znikają same. Bywa, że choroba nie ma żadnych objawów, mimo to osoba jest nosicielem wirusa. I nawet nie wie, że zakaża opryszczką.

AIDS (z ang. Acquired Immune Deficiency Syndrome) to zespół nabytego niedoboru odporności. Chorobę wywołuje wirus HIV, który występuje w krwi, u mężczyzn w spermie, u kobiety w śluzie pochwy i mleku matek. Wirusem HIV można się zarazić poprzez uprawianie seksu z osobą chorą, ale też kontakt z krwią, np. podczas robienia tatuażu, u stomatologa, w trakcie pobrania krwi – jeśli nie ma tam należytej higieny. Wirusem może się też zarazić dziecko od matki podczas porodu czy karmienia piersią. Ta choroba, pomimo licznych badań naukowych, wciąż jest nieuleczalna.

Objawy: Kilka dni po zakażeniu mogą wystąpić objawy przypominające zwykłe przeziębienie. Choroba w początkowym etapie przebiega bezobjawowo. Nawet kilka lat osoba zarażona może czuć się dobrze. Potem pojawiają się: gorączka, bóle głowy, ogólne osłabienie, spadek masy ciała, biegunki, obrzęki węzłów chłonnych, wysypki skórne, zakażenie jamy ustnej i gardła. Jeśli nie zareagujemy na te objawy, mogą one minąć i po kilku kolejnych latach albo miesiącach pojawiają się już ostre objawy choroby: zapalenie płuc, duszność, suchy kaszel i gorączka, ból podczas przełykania (choroby grzybicze przełyku), ciężkie biegunki, mięsak Kaposiego oraz mięsak limfatyczny, wysypki skórne, problemy z pamięcią, drgawki.

Żółtaczka typu A rozprzestrzenia się poprzez zakażone pożywienie i wodę. Żółtaczka typu B i C przenosi się głównie przez kontakty seksualne i krew. Można się nią zarazić podczas stosunku, ale też przez zakażone igły. Może prowadzić do poważnego i nieodwracalnego uszkodzenia wątroby, a w efekcie do śmierci.

Objawy: zażółcenie oczu, ból brzucha, osłabienie, spadek apetytu, ciemny mocz. Żółtaczka typu C szczególnie w pierwszej fazie najczęściej przebiega bezobjawowo.