„Mad Max: Na drodze gniewu” George Miller

Informacje o realizacji kolejnej części przygód Szalonego Maxa wywołały we mnie głęboki niesmak. Takie przedsięwzięcia z zasady się nie udają, a czynienie z kultowej serii kolejnej hollywoodzkiej maszynki do zarabiania pieniędzy… Odrobinę nadziei dawało co prawda nazwisko (odpowiedzialnego za wszystkie dotychczasowe odsłony) reżysera, a także obsada, z kapitalnym Tomem Hardym zajmującym miejsce Mela Gibsona. I rzeczywiście: „Na drodze gniewu” wszystkich fanów Maxa nie zadowoli, ale swoich entuzjastów bez wątpienia znajdzie.

To wciąż ten sam, post-apokaliptyczny świat, w którym złożone ze zmutowanych degeneratów gangi walczą o dostęp do benzyny i wody. Największe zapasy tej ostatniej znajdują się w Cytadeli, a więc twierdzy, którą włada psychopatyczny Wieczny Joe (znany z „jedynki” Hugh Keays-Byrne). Na wpół martwi podwładni Joe polują na żywych dawców krwi, wśród uwięzionych znajduje się straumatyzowany utratą rodziny eks-policjant, Max (Tom Hardy). Szansą dla niego okazuje się bunt Imperatorki Furiosy (Charlize Theron), która porywa nałożnice tyrana i ucieka na pustynię. I tak zaczyna się dwugodzinny, wypełniający całe „Na drodze gniewu” pościg.

„Mad Max” startował od niskobudżetowego, artystycznego kina, by w „trójce” stać się bez mała definicją rozbuchanej, hollywoodzkiej superprodukcji. Miller teoretycznie próbuje godzić te tendencje, ale nie oszukujmy się: z chwalebnych początków pozostało tu niewiele. Co najwyżej nastrój i śmiałość, z jaką wykreowano oprawę wizualną. Bo chociaż  scenografia, kostiumy itd. zdradzają bardzo wysokie nakłady, jest w nich (zaskakująca jak na 72 — letniego twórcę) odwaga, a nawet przekora. Z jednej strony Miller wskrzesza „madmaxowy” (a więc szary, pusty, spalony słońcem) świat, z drugiej stawia na świadome przegięcie, bywa otwarcie kampowy. Zobaczycie tryskające ogniem heavy metalowe gitary, balansujące na rozpędzonych ciężarówkach ciężarne kobiety… w pierwszych scenach budzi to pewien niesmak, później wciąga, okazuje się zgrabnie rozegranym „przymrużeniem oka”. Dalej mamy już tylko akcję. Stężoną, nieustającą, pozbawioną chwili oddechu. Pościg-potyczka-ucieczka-bitwa… i tak przez cały czas. Zawiodą się oczekujący filozoficznych podtekstów, ale przyznaję: Millerowskie łubu-du nie tylko dorównuje współczesnym standardom. Ono je przewyższa. Jest kapitalnie wyreżyserowane, wciągające, zgrabnie łączy komputerowe efekty z „oldskulowymi” wyczynami kaskaderów. Nie pozostawia miejsca na chwilę nudy, nie pozwala oderwać oczu od ekranu. Niełatwo dziś (samymi tylko eksplozjami, pojedynkami itd.) zaskoczyć widza. Millerowi się to z pewnością udało.

Są tu ciekawe (i nietypowe dla tego rodzaju kina) wątki feministyczne, odrobina humoru, ale to tylko przerywniki. Stąd konkluzja wydaje się prosta.