Kiedy kończy się młodość?

Na fali świeżych wrażeń z kilku imprez, w których ostatnio uczestniczyłam, muszę stwierdzić, iż w moim przypadku wyrosłam z nich wbrew własnej woli i mimo szczerego zainteresowania tego typu rozrywką, a nawet na przekór rosnącej tęsknocie za dawnymi, dobrymi czasami, kiedy oferta "balang" była tak szeroka, że jako ich bywalczyni mogłam odczuwać kryzys nadpodaży i związane z tym uczucie przesytu. W tych zamierzchłych czasach wydawało mi się, że najlepsze imprezy jeszcze przede mną, a ich szeroki strumień nie wyschnie do później starości. Z perspektywy czasu wiem, że wraz z rosnącą niezależnością finansową, wyzwoleniem spod opiekuńczych skrzydeł rodzicielskich, nie mówiąc o zdobywaniu coraz lepszych "warunków lokalowych", maleją chęci do zorganizowania imprezy i, co gorsza, zdolność do odczuwania przyjemności z uczestniczenia w niej.

Poza wyjściami do klubu, które nigdy mi nie odpowiadały, pozostały dwa rodzaje domowych spotkań towarzyskich, na które mogę się załapać. Pierwszy z nich to "nasiadówka" - zwykle przy sutym bufecie, ewentualnie grillu; schodzą się na nią same pary, z czego rosnąca w zastraszającym tempie część to już małżeństwa; panowie rozmawiają o pracy, samochodach i biznesach, które mają zamiar otworzyć; ich kobiety włączają się do rozmowy, gdy schodzi na urządzanie mieszkania, relacje z wakacji i planowanie dzidziusia. W sumie straszne nudy.

Drugim rodzajem imprez, na jakie jeszcze jestem zapraszana, są tradycyjne prywatki przy przygaszonym świetle, w domu, do którego tłumnie schodzą się ludzie, którzy zazwyczaj widzą się pierwszy raz w życiu; nawet gospodarz nie zna i nie potrafiłby zliczyć wszystkich gości. Wszystko przy dość głośnej, choć już nie tak głośnej jak za czasów licealnych i wczesnostudenckich, muzyce, co prawda w gęstym dymie papierosowym, lecz miejsce palącego przełyk spirytu wyparły wino i piwo, spożywane w kulturalnych ilościach; żadnych rzygających, zalanych w trupa i śpiących na podłodze w korytarzu. Uczestnikami drugiego rodzaju imprez są po pierwsze tzw. artystyczne dusze, które najbardziej zajmuje ich pasja, zwykle muzyka, nie widzą siebie zupełnie w strukturach korporacji, wspinających się cierpliwie po szczeblach kariery i, poza pisanymi palcem na wodzie marzeniami o karierze artystycznej, nie mają bliższego realiom planu na zapewnienie sobie stabilnego źródła dochodów. Po drugie przychodzą tam ludzie stanu wolnego w sensie formalnym, jak i nieformalnym tego słowa. Jak by nie patrzeć, każda impreza stwarza im okazję do znalezienia swojej drugiej połowy, toteż niejako z musu są bardziej otwarci i zaangażowani; w przeciwieństwie do tych, którzy przyszli w parach, są ciekawi innych ludzi; wydawać by się mogło, że aż do końca nie dopada ich znużenie i znudzenie, które staje się szybko udziałem par tęskniących, po 4 godzinach spędzonych w cudzym mieszkaniu, do domowego zacisza.

Podczas gdy pierwszy rodzaj opisanych imprez wywołuje u mnie mdłości, a następnie wznieca we mnie bunt przeciwko takiemu "zdziadzieniu" i ochotę na przeżycie dzikiej balangi, ten drugi przywołuje mnie do rzeczywistości, w której widzę, że już nie pasuję do towarzystwa rasowych imprezowiczów, że chcąc nie chcąc, lecz bardziej nie chcąc – wyrosłam. Podzieliłam się tymi uwagami z przyjaciółkami i okazało się, że żywią podobne odczucia. Z moich mini statystyk wychodzi więc na to, że potężny procent kobiet (mężczyzn zresztą też) jest co najmniej tak samo starych, jak ich wygląd, a nie odwrotnie – jak można by sądzić z obrazu człowieka prezentowanego przez media – stary ciałem, młodzieńczy duchem. No właśnie, czy oby tak powszechnie wygłaszane deklaracje w stylu: „czuję się na 20 lat młodszą/młodszym” brać można na poważnie?