Orgazm tylko podczas masturbacji

Zespół zakodowanych reakcji seksualnych najczęściej tworzy się w okresie dojrzewania pod wpływem pierwszych doznań. Przykładem takiego kodu mogą być powtarzane podczas masturbacji czynności oraz związane z nimi odczucia. Problem pojawia się wtedy, kiedy w inny sposób nie możemy osiągnąć satysfakcji seksualnej.

Zakodowane bodźce mogą mieć charakter cielesny albo być wytworem wyobraźni. U kobiet jest to np. zaciskanie ud w celu osiągnięcia orgazmu. U mężczyzn takim przykładem jest silny ucisk prącia w czasie masturbacji. A wtedy w układzie partnerskim, ścianki pochwy wydają się „za luźne” i nie dostarczają tylu wrażeń zmysłowych. Inny przykład to stymulacja stref erogennych strumieniem wody, czy fantazje erotyczne bez których niemożliwe jest szczytowanie podczas kontaktów z partnerem.

Bo kiedy zabraknie bodźca zakodowanych reakcji seksualnych maleje pożądanie, pogłębia się niezaspokojenie seksualne. Każde odstępstwo od stereotypu reakcji seksualnych hamuje satysfakcję ze zbliżenia. Nawet jeśli partner czy partnerka są świetnymi kochankami, to osoba cierpiąca na ZZRS orgazm osiąga dopiero postępując zgodnie z nabytym schematem działania. Odtworzenie tych bodźców przez partnera lub partnerkę może być trudne lub niemożliwe.  Często jest to powodem rozpadu związku. Trudno bowiem żyć z kimś, kto masturbację przedkłada nad seks z ukochaną lub ukochanym. Na niewiele jednak zdaje się zaprzestanie onanizowania się. Największą skutecznością w leczeniu zespołu zakodowanych reakcji seksualnych jest terapia prowadzona przez seksuologa.