„Zakochana bez pamięci”, Sylvie Testud

Debiut reżyserski słynnej, wielokrotnie nagradzanej (m.in. Europejskie Nagrody Filmowe za Lourdes) francuskiej aktorki, Sylvie Testud.

30. urodziny to dla Marie (Juliette Binoche) szczęśliwy dzień. Udaje się na spotkanie w sprawie pracy. Dostaje dobrze płatną posadę, ale poznaje też przystojnego syna szefa, Paula (Mathieu Kassovitz), w którym zakochuje się od pierwszego wejrzenia. Z wzajemnością: Paul pojawia się na urodzinowej imprezie, po wyjściu gości oboje lądują w łóżku. Upojna noc ma dziwaczne zakończenie: Marie budzi się w zupełnie obcym mieszkaniu. Szybko okazuje się, że od kilkunastu lat jest żoną Paula, mają 8-letniego syna, oboje zrobili kariery… tyle, że nasza bohaterka niczego nie pamięta. Czekają na nią kolejne niespodzianki: ma 45 lat, jest słynną w całej Francji ekonomistką, wspólniczką teścia i właśnie rozwodzi się z ukochanym Paulem.

Wydawało się, że Zakochana to samograj: ekscentryczny pomysł, wybitni aktorzy, bijące z ekranu, typowo francuskie ciepło. Ale niestety: na każdym kroku czuć brak doświadczenia Testud. Reżyserka popełnia szkolne błędy, tonie w nielogicznościach, nie umie uwiarygodnić opowiadanej przez siebie historii. Jaki jest powód nagłej amnezji (czy też podróży w czasie)? Tego się nie dowiemy. Co automatycznie rozwala cały film. Bo wydarzenia śledzimy tu z perspektywy Marie. A scenariusz narzuca jej kompletnie irracjonalne zachowanie. Bohaterka nie próbuje dociec, co się tak naprawdę wydarzyło, przeciwnie: z całych sił ukrywa prawdę przed najbliższymi. Wynika z tego seria (niekiedy, przyznaję: zabawnych) gagów. Ale śmiejemy się z nich nie wierząc w to, co oglądamy.

Dałoby się to jeszcze zaakceptować (ostatecznie komedia to komedia), ale Testud chce uczynić swój film czymś więcej. Zakochana to jednocześnie refleksja i nad negatywną ewolucją związków, i nad kondycją współczesnej, silnej kobiety. Na wesoło, ale z podskórnym, prowokującym wnioski, niepokojem? Francuzi nie raz udowadniali sensowność takiej perspektywy. Ale właśnie z tym nie radzi sobie Testud. Przeżycie dramatu Marie uniemożliwiają wspomniane dziury w logice scenariusza. Cenne niekiedy spostrzeżenia gryzą się niemiłosiernie z wszechobecnymi (i zanadto umownymi) wygłupami. W efekcie całość chwilami jest urocza, kiedy indziej zwyczajnie drażni.

Co nie znaczy, że jest to kompletna katastrofa. Ostatecznie zawsze przyjemnie obcować z talentem Binoche i Kassovitza, równie miło działa na widza amelio-podobna konwencja, bywa zabawnie. W dodatku wnioski okazują się proste, ale sensowne. Co nie zmienia (narzucającego się już w trakcie projekcji) faktu: gdyby reżyserka umiała okiełznać wszechobecny chaos Zakochanej, mogłaby z tej historii wycisnąć o wiele, wiele więcej. A tak, jest miło, ale pozostaje niedosyt. I to spory.