Wyobraźmy sobie sytuację, że nasze małżeństwo osiągnęło fazę spokojnej stabilizacji, partner zarabia fortunę, dzieci są zdrowe i szczęśliwe. Nagle otrzymujemy telegram, w którym małżonek/małżonka informuje nas, że chce rozwodu. I tak, w jednej chwili, misternie budowane szczęście rozpada się jak domek z kart. Oto doświadczenie, które stało się udziałem głównej bohaterki powieści Janelle Brown Nie mam nastroju na miłość. Otóż Janice Miller dowiedziała się nagle, że mąż zostawia ją dla jej najlepszej przyjaciółki. I to w tym samym dniu, kiedy jego firma zadebiutowała na giełdzie, zarabiając kilkaset milionów dolarów. Gorycz jest więc podwójna, bo Janice przez kilka lat wspierała swojego męża, pomagając mu w prowadzeniu firmy. A teraz musi sama radzić sobie z utrzymaniem domu i dwóch córek. Sytuacja nie do pozazdroszczenia. Tym bardziej, że nastoletnia Lizzie ma problemy w szkole i zachodzi w ciążę, a dorosła Margaret tonie w długach, bo prowadzone przez nią czasopismo nie przynosi zamierzonego zysku. Innymi słowy: rodzina Millerów ma kłopoty i musi sobie z nimi poradzić. Tylko czy uda im się wypłynąć na powierzchnię, skoro mają przeciwko sobie bogatego i niezwykle wpływowego człowieka? Czy ich osobiste kłopoty wpłyną na rodzinne relacje? Czy uda im się wygrać proces z Artem Millerem?
Nie mam nastroju na miłość to książka refleksyjna, inteligentna, przesycona smutkiem i humorem. Pokazuje, w jak przedziwny sposób splatają się ludzkie losy. Wydawałoby się, że miłość między matką a córkami nigdy nie powinna stracić na intensywności; że raz zadzierzgnięte więzy przetrwają wszystko. Niestety tak się nie dzieje, jak widać na przykładzie Janice, Margaret i Lizzie. Ale życie płata im kolejnego figla: dzięki rozwodowi kobiety mają szansę spotkać się we wspólnym gronie i podyskutować o najważniejszych sprawach. Tylko czy uda im się znaleźć wspólny język?
Powieść Janelle Brown ma niestety swoje wady. Szwankuje w niej przede wszystkim tempo akcji: opowieść o losach trzech kobiet miejscami zamiera w martwym punkcie, bo autorka skupia się na psychice postaci, zapominając, że całość musi mieć swój charakter. Trudno wymagać tu dynamiki właściwej dla powieści sensacyjnej, ale odrobinę większe tempo byłoby strzałem w dziesiątkę (nawet w przypadku książki typowej obyczajowej). Ale jest to osobiste zdanie kogoś, kto od autora wymaga nie tylko introspekcji, ale i pisarskiej brawury. Poza tym Janelle Brown zbyt długo czeka na moment, w którym splatają się losy Lizzie, Margaret i Janice. Bo zamiast snuć spójną opowieść, tworzy trzy oddzielne historie, ale jest to drobny mankament, który ostatecznie możemy jej wybaczyć.
Trzeba się zgodzić z opinią recenzenta Library Journal, który stwierdził, że pierwsza powieść Brown jest kwintesencją letniej lektury, wyłączywszy dziwaczne, ostre charaktery oraz nieprawdopodobnie rzeczywiste dialogi i cholernie splątaną akcję. Z tą akcją niestety nie jest tak dobrze, ale ciekawe postacie i krwiste dialogi to zdecydowane plusy książki. I dlatego można do niej zajrzeć.
