Tak jak nasze posiłki bazują na ziemniakach i mięsie, tak w Japonii ich miejsce zajmuje ryż albo soja, frutti di mare oraz ryby bogate w NNKT (Niezbędne Nienasycone Kwasy Tłuszczowe). Warto wspomnieć, że Japończycy, ze względu na niedostatek warzyw w dawnych czasach, zaadaptowali do celów kulinarnych glony i wodorosty bogate w jod. Ważną cechą kuchni japońskiej jest metoda przygotowywania niektórych produktów. Otóż smaży się je szybko i w dużej ilości tłuszczu w taki sposób, aby chłonęły go jak najmniej. Smażenie ma nie zmieniać smaku potraw i nasączyć ich tłuszczem. Japończycy nie podają też powszechnych u nas tłustych, zawiesistych sosów. Wiele tradycyjnych dań japońskich bazuje na surowych rybach, które zawierają dużo substancji antyodżywczych, hamujących wchłanianie witaminy H (biotyny). Dlatego też u Japończyków obserwuje się jej niedobory, co przyczynia się m.in. do łysienia. Dieta Japończyków zawiera kilka potraw, których spożywanie jest dosyć ryzykowne, np. ryby o nazwie fugu zawierające silne toksyny. Nieumiejętne ich przyrządzenie może spowodować nawet śmiertelne zatrucie. W organizmach fauny morskiej, tak chętnie zjadanych przez Japończyków, odkłada się dużo metali ciężkich, jak choćby rtęć, która jest bardzo szkodliwa dla zdrowia. Ryż, jaki spożywają Japończycy, jest bardzo dokładnie oczyszczany i dobrze wyłuskiwany, przez co jego wartość odżywcza jest mniejsza niż w przypadku ryżu nieoczyszczonego. Za to sake wytworzone z białego ryżu zawiera o połowę mniej alkoholu niż nasza polska wódka, o której można wiele powiedzieć, ale nie to, że jest zdrowa.
Japończycy dużą wagę przykładają do kolorystyki i kompozycji potraw, co czyni je bardzo atrakcyjnymi dla oka. W Japonii, w przeciwieństwie do większości krajów Azji, używa się oszczędnie przypraw, dążąc raczej do uzyskania harmonii i delikatności, zrównoważenia smaków i aromatów. Tak więc jedzenie posiłków w Japonii nie jest zwykłym zaspokojeniem głodu, ale rytuałem. kkk
