Niewybredne żarty ginekologów
ZOFIA BOGUCKA • dawno temuGinekolog to szczególna profesja, w której oprócz zawodowych kompetencji niezmiernie ważne jest podejÅ›cie do pacjenta. Nasze bohaterki na swej drodze spotkaÅ‚y lekarzy, o których można powiedzieć wiele, ale nie to, że sÄ… ginekologami potrafiÄ…cymi poprowadzić swe pacjentki tak, by te czuÅ‚y siÄ™ komfortowo i godnie.
Ginekolog to szczególna profesja, w której – oprócz zawodowych kompetencji – niezmiernie ważna jest ogłada, takt i dobre podejście do pacjenta. Nasze bohaterki na swej drodze spotkały lekarzy, o których można powiedzieć wiele, ale nie to, że są ginekologami potrafiącymi poprowadzić swe pacjentki tak, by te czuły się komfortowo i godnie.
SÄ… kobiety, które – co w pewnym sensie może wydać siÄ™ dziwne — uznajÄ… tylko ginekologów pÅ‚ci mÄ™skiej. KierujÄ… siÄ™ argumentacjÄ…, że ci sÄ… bardziej delikatni, peÅ‚ni szacunku i zrozumienia.
Paulina (23 lata, fryzjerka z Olsztyna):
— Nigdy nie zapomnÄ™ porodu mojej córeczki. MiaÅ‚am wtedy osiemnaÅ›cie lat i byÅ‚am wystraszonym dzieciakiem. Na trakt porodowy pojechaÅ‚am z chÅ‚opakiem, tatÄ… Mai – to dziÄ™ki niemu jakoÅ› zniosÅ‚am te straszne dwadzieÅ›cia godzin. PamiÄ™tam, że ból rozrywaÅ‚ mnie na tysiÄ…ce kawaÅ‚ków, paraliżowaÅ‚. PÅ‚akaÅ‚am i krzyczaÅ‚am, że tego nie zniosÄ™, nie wytrzymam. BÅ‚agaÅ‚am o znieczulenie, ale lekarze mogli mi podać dopiero przy kilkucentymetrowym rozwarciu, a ja takowego w ogóle nie miaÅ‚am. MiaÅ‚am za to silne bóle porodowe – co z tego, skoro szyjka mojej macicy miaÅ‚a to w gÅ‚Ä™bokim poważaniu. Mój chÅ‚opak masowaÅ‚ mi plecy, pomagaÅ‚ wchodzić do wanny, spacerowaÅ‚ nawet wtedy, kiedy wbijaÅ‚am mu paznokcie w ramiÄ™. ByÅ‚ dzielny, ja nie. Bardzo pomocne byÅ‚y też pielÄ™gniarki, choć te nie kryÅ‚y niezadowolenia – dla nich byÅ‚am rozhisteryzowanym dzieciakiem.
Nie tylko jednak ból mi dokuczaÅ‚, ale i ginekolog, który miaÅ‚ dyżur. PamiÄ™tam, że byÅ‚ to oddziaÅ‚owy lowelas – taki facet z wyżelowanÄ… fryzurÄ… i zÅ‚otym Å‚aÅ„cuchem na szyi. RadoÅ›nie mizdrzyÅ‚ siÄ™ do wszystkiego, co nie uciekaÅ‚o. Mnie też obdarzyÅ‚ szczególnÄ… uwagÄ…. Co przyszedÅ‚, to rzuciÅ‚ jakiÅ› żarcik. Å»e po co ja tak niby krzyczÄ™, przecież on widzi, że to nie może aż tak boleć. Å»e te skurcze, które mam, to jest nic w porównaniu z tym, co nastÄ…pi. — Jak bóle bÄ™dÄ… dziesięć razy silniejsze, bÄ™dziemy mogli mówić o porodzie. A teraz — zamilcz kobieto! – naÅ›ladowaÅ‚ LindÄ™. ChichotaÅ‚ też z mojego krocza, że kto mi uÅ‚ożyÅ‚ takÄ… awangardowÄ… fryzurÄ™, no bo chyba nie ja sama – mam przecież brzuch tak wielki, jakbym miaÅ‚a urodzić caÅ‚kiem spore sÅ‚oniÄ…tko.
Oj tak, doktor Å›wietnie siÄ™ bawiÅ‚ moim kosztem. BrylowaÅ‚ w towarzystwie — Å›miaÅ‚ siÄ™ z tych żarcików caÅ‚y personel. A ja… ja tylko pÅ‚akaÅ‚am. Ne miaÅ‚am siÅ‚y ani na ripostÄ™, ani na sprzeciwy. Wstyd mi też byÅ‚o przed moim chÅ‚opakiem, który tylko zaciskaÅ‚ pięści, żeby nie strzelić w pysk tego chama. CzuÅ‚am siÄ™ jak zwierzÄ™ – obdarta nie tylko z prawa do bólu, ale i godnoÅ›ci. PamiÄ™tam, że pomyÅ›laÅ‚am sobie, że chciaÅ‚abym zobaczyć tego faceta, jak rodzi kamienie nerkowe – być może to doÅ›wiadczenie przybliżyÅ‚oby go choć trochÄ™ do problematyki kobiet, w temacie której czuje siÄ™ takim ekspertem.
Kamila (30 lat, księgowa z Krakowa):
— Po urodzeniu dziecka moje hormony zaczęły wariować i wpÄ™dziÅ‚y mnie w przypadÅ‚ość kobiecÄ…, która miÄ™dzy innymi objawia siÄ™ odrastaniem polipów w macicy. Na ginekologii jestem czÄ™stym goÅ›ciem, dlatego znam personel, a i oni mnie już kojarzÄ…. Dobrze siÄ™ czujÄ™ na tym oddziale – a może raczej czuÅ‚am, bo mój ostatni pobyt to byÅ‚ jakiÅ› koszmar. Wszystko dziÄ™ki lekarzowi o posturze rzeźnika, któremu wydawaÅ‚o siÄ™, że jest Bogiem. ByÅ‚ niemiÅ‚y dla kobiet, traktowaÅ‚ pacjentki z góry – nawet pielÄ™gniarki gasiÅ‚ spojrzeniem. JedynÄ… osobÄ…, która byÅ‚a godna rozmowy z nim, byÅ‚ drugi ginekolog, pÅ‚ci mÄ™skiej oczywiÅ›cie.
Nie zapomnę tego nigdy. Leżałam na fotelu ginekologicznym, wokół mnie było mnóstwo ludzi – od lekarzy, przez instrumentariuszkę, pielęgniarki, po studentów. Podano mi środek znieczulający, więc powoli zaczynałam odlatywać, ale słyszałam jeszcze te żenujące uwagi, jakimi ku ogólnej uciesze wymieniali się panowie, którzy za chwilę mieli mnie operować.
– Pani to chyba pracuje przy wylewaniu asfaltu, bo tak się te polipy odnawiają – rechotał pierwszy. – A gdzie tam, pewnie przy azbeście, bo to i ciężka, i stresująca robota – dodał drugi. – O wiem, pani je hoduje! Hodowlę ma, a potem je sprzedaje w Internecie! – E tam, hurtownia sto razy lepsza! Zanim zamknęłam oczy, zobaczyłam jeszcze, jak pan doktor udaje, że chce we mnie zanurkować. Żebym miała siłę, to bym się może rozpłakała. A tak to zapadłam w sen – taka ośmieszona, zbrukana i upokorzona. Nie dość, że naga, bezbronna, to jeszcze obdarta z godności. To było podłe.
Na szczęście pełną świadomość po operacji odzyskałam dopiero na sali. Kiedy się rozejrzałam wokół i zobaczyłam, że nikogo nie ma, odetchnęłam z ulgą. Nie wiem bowiem, jak zniosłabym spojrzenia personelu, skoro sama przed sobą, na samo wspomnienie, czuję wstyd.
Ten artykuł nie ma jeszcze komentarzy
Pokaż wszystkie komentarze