Nie ma chyba bardziej tajemniczego zwierzęcia niż kot. Czarny, bury, rudy – kolor właściwie nie ma znaczenia. Liczą się przede wszystkim oczy i ten sprężysty, dostojny krok. Wszyscy wiedzą, że kot ma charakter, że chadza własnymi drogami, że częściej przywiązuje się do miejsca niż do właściciela. O kotach można mówić (i czytać) w nieskończoność. To właśnie im poświęcił swoją książkę Łukasz Orbitowski – autor zbioru opowiadań Wigilijne Psy, powieści Horror show oraz Tracę ciepło. Jej tytułowymi bohaterami są dwa urocze koty, Prezes i Kreska, które żyją razem w jednym domu i razem zastanawiają się nad istotą kociego świata. Czy oprócz nich istnieją jeszcze jakieś koty? Czy świat kończy się kilka ulic dalej? I czy trawienie ulubionego posiłku wyprzedza istnienie? Odpowiedzi na te pytania zaskoczą nie tylko Prezesa i Kreskę - każdy z nas chętnie przekona się czy to, co widzą koty, nie jest aby prawdą i o naszym świecie. Urok książki Łukasza Orbitowskiego tkwi w tym, że opowieść o kociej rzeczywistości odzwierciedla uniwersalne problemy, z którymi borykali się i wciąż borykają wszelkiej maści filozofowie. Bo któż z nas nie zastanawiał się, czy świat nadal istnieje, kiedy zamykamy oczy i dlaczego śnią się nam tak dziwne sny?
Niektóre rozterki, związane z kocim życiem, mają dla Kreski fundamentalne znaczenie: jeśli nie pozwala brać się na ręce, nie umie drapać i gryźć i nie lubi gonić za papierkiem, to może nie jest kotem, ale... świnką morską? Co świadczy o tym, że kot jest kotem, a nie kimś innym? Prezes proponuje Kresce proste rozwiązanie: to, kim jesteśmy, związane jest z naszym działaniem i podejmowanymi decyzjami, a nie z wyglądem: Możesz być kotem. Musisz tylko robić to co inne koty – poradził Prezes i wypiął dumnie pierś – na przykład ja. Ale i Kreska, od czasu do czasu, udziela rad swojemu przyjacielowi. Dzięki niej Prezes dowiaduje się m.in., jak zrobić pułapkę na wiosnę, która właśnie przybrała kształt pysznej pieczeni, leżącej w piekarniku.
Kreska to taka kocia trzpiotka – czasami szalona, czasami rozmarzona. Może dlatego rozważny Prezes bacznie przypatruje się jej intrygującemu zachowaniu, a chwilami zachowuje się jak Kreska (przypomina wtedy mistrza zen, który dla zachowania zdrowia musi co pewien czas pozbyć się nadmiaru energii): Poczekała, aż Prezes wstanie i zniknie za drzwiami, które pojawiły się niespodziewanie koło okna, pół metra nad podłogą. [...] Nie mogła wyjść ze zdumienia, bo Prezes, pewien, że nikt go nie widzi, ze wszystkich sił usiłował zrobić to, co ona miała w zwyczaju: skakał, by nie spaść na cztery łapy, gapił się w ścianę, a gdy się otrzepywał, rozjeżdżały mu się łapki.
Łukasz Orbitowski nie stara się na siłę uszczęśliwiać nas filozofią. Bo w gruncie rzeczy Prezes i Kreska to książka bez nachalnego, filozoficznego podtekstu. To po prostu opowieść o tym, „jak koty tłumaczą sobie świat”. I tyle. Chociaż, z drugiej strony, aż tyle! Fajnie jest wiedzieć, co, teoretycznie, siedzi w głowach zwierząt, które mieszkają w naszych domach i codziennie zadziwiają nas swoją pomysłowością i próżnością.
Na pewno Prezes i Kreska to książka nie tylko dla dorosłych. Znaleźć w niej można zabawne, czarno – białe rysunki kotów, wykonane przez Janusza Orbitowskiego (ojca autora) oraz ciekawe rozwiązania graficzne, które na pewno spodobają się najmłodszym. Dlatego kocie dialogi (chciałoby się rzec: platońskie) nie tylko dobrze się czyta, ale i chętnie ogląda, tuż przed snem, kiedy na pościeli leży mruczący futrzak, a my zastanawiamy się, dlaczego zaprosiliśmy go do naszego domu. Łukasz Orbitowski okazał się więc nie tylko poważnym prozaikiem, ale i pisarzem obdarzonym sporą dawkę humoru.
