To, co zobaczyli, było prawdziwym horrorem – pokazywało okrutne znęcanie się nad noworodkiem. Moment powrotu z urlopu macierzyńskiego do pracy i wybór dobrej opiekunki jest zawsze trudny. Czy wierzyć referencjom, czy dziecku, czy własnej intuicji? Bohaterki reportażu wspominają.
Justyna (30 lat, Ciechanów):
– Jak zobaczyłam to maleństwo biegające po dywanie w żółtych rajstopkach i czerwonym golfiku, od razu wiedziałam, że chcę się nim zaopiekować. Rozmowa o moich predyspozycjach i kwalifikacjach trwała długo, ale Kaja sama mnie wybrała. Wgramoliła się na moje kolana z książką, zatrzepotała rzęsami i poprosiła: „pocitaj”. Gdy skończyłam, przytuliła się do mojego policzka i powiedziała: „bajdzio kocham”. Prawie się rozpłakałam ze wzruszenia. Obce dziecko mówi mi na rozmowie o pracę, że mnie kocha, i to ono ma być przedmiotem moje pracy – to wymarzone zajęcie. Oczywiście zostałam natychmiast zatrudniona. Od samego początku miałam z nią świetny kontakt – piła tran i zjadała śniadanie, tylko kiedy ja je podawałam. Nieważne, że miałam podstępne metody – nalewałam jej herbaty do klocków, a kanapkę kroiłam na miniaturowe kęsy. Liczył się efekt – przestała być niejadkiem. Uwielbiałam ją ubierać w kolorowe, robione na drutach sweterki, ale najpiękniejsze było to, że dwuipółletnie dziecko nazywało mnie mamą. To było cudowne uczucie, bo ja naprawdę czułam się jak jej mama. Spędzanie ośmiu godzin dziennie z dzieckiem spowodowało, że zawiązała się między nami ogromna więź. Opiekowałam się nią, jak była chora, kapryśna, zwariowana, zaspana. Gdy podrosła i mama oddała ją do przedszkola, bardzo przeżyłam nasze rozstanie. Płakałam przez całą drogę, gdy wyszłam od niej z domu. Nadal utrzymujemy kontakt. Teraz Kaja ma już 11 lat – widzimy się dwa razy w roku, na jej urodziny i przed Gwiazdką. Często wspominamy nasze wygłupy i zabawy. To bardzo mądra i grzeczna dziewczynka. Mam nadzieję, że choć w 1/3 to moja zasługa.
Monika (32 lata, Ciechanów):
– Świetnie się sprawdzała. Kaja nie płakała, gdy wychodziłam do pracy, i wcale nie cieszyła się aż tak bardzo, gdy z niej wracałam. Było mi trochę przykro. Tęskniłam za nią i nie mogłam się pogodzić z tym, że zostawiam ją obcej dziewczynie, a sama muszę zarabiać. Kaja była pod dobrą opieką, opiekunka nauczyła ją kilku piosenek i wierszyków, robiła z nią poranną gimnastykę, bawiła się w piaskownicy. Razem rysowały, chodziły na spacery. Przeszkadzało mi tylko to, że Kaja myliła się i nazywała ją mamą. Wolałam zostać w domu i opiekować się nią, ale nie pozwalała mi na to moja sytuacja rodzinna i finansowa – byłam samotną matką, tylko ja na nas zarabiałam. Kaja do dziś jest zakochana w Justynie. Zachwyca się jej kolorem lakieru do paznokci, makijażem, ciuchami i lubi słuchać, jak Justyna opowiada o studiach. Wszystko, co ona powie, jest święte. Ja idę wtedy w odstawkę. Nie przeszkadza mi to już aż tak bardzo, bo przyjaźnimy się i utrzymujemy kontakty. Zwalczyłam zazdrość, musiałam sobie z nią jakoś poradzić, ważniejsze było dobro mojego dziecka. Kaja miała najlepszą opiekunkę.
Magda (22 lata, Warszawa):
– Pierwszy raz postanowiłam zająć się dziećmi i od razu dostałam takie niegrzeczne! Wylewały na siebie zupę mleczną podczas śniadania. Ryczały, niczym nie potrafiły się zająć. Nudziła je piaskownica, zbieranie liści, męczył spacer w parku, nie chciały się nauczyć robić ludzików z kasztanów, nie lubiły rysować. Cały dzień siedziałyby przed telewizorem i oglądały bajki. Nie były zbyt czyste. Ich mama nie pozwalała mi zmieniać im codziennie bielizny. Miały kilkudniowe, brudne rajstopy – chyba oszczędzała na praniu. Starsza, pięcioletnia dziewczynka biła trzyletniego brata i opowiadała o mnie niestworzone historie, że pozwalam im wychodzić na ulicę i że całuję się ze swoim chłopakiem u nich w pokoju. Prawda była taka, że mój chłopak tylko przyjeżdżał po mnie do ich domu i na przywitanie cmokał mnie w usta. Miałam dość tych insynuacji, tego domu, głupiej matki, która wierzyła swoim rozwydrzonym dzieciom, i tego rodzeństwa. Była to moja wychowawcza porażka. Zwolniłam się, ale nie zrezygnowałam z pracy opiekunki. Następna praca była o wiele milsza – opiekowałam się trzyletnim Hubertem. Był normalny, rodzice też.
Wioletta (40 lat, Warszawa):
– Komu miałam wierzyć, jak nie swojej córce? Dzieci, owszem, były zadowolone, bo Magda wymyślała im różne zabawy, ale nie pilnowała ich ani na podwórku, ani na spacerze. Szła z nosem w książce, a dzieci biegały po ulicy – sąsiadka mi mówiła. Nie podobało mi się, że przyjeżdżał po nią narzeczony i wchodził do domu. Czasem był wcześniej, obściskiwali się, siedziała mu na kolanach – córka mi opowiadała. Dobrze, że zrezygnowała, bo sama bym jej powiedziała, żeby odeszła. Zapisałam dzieci do przedszkola. Tam będą miały fachową opiekę.
