Zdarza się też często tak, że różne typy infekcji występują jednocześnie. Aby to stwierdzić, konieczne jest badanie mikroskopowe wydzieliny z pochwy. Szczególną cechą rzęsistkowicy jest łatwe rozprzestrzenianie się choroby w obrębie układu moczowo-płciowego: może zaatakować nie tylko pochwę, ale też szyjkę macicy, a nawet samą macicę, również cewkę moczową i pęcherz. Dzieje się tak dlatego, że wywołujący chorobę organizm to pierwotniak Trichomonas vaginalis, który ma dużą zdolność ruchu. Ten jednokomórkowy organizm bytuje najczęściej jako pasożyt w obrębie narządów układu płciowego kobiet i mężczyzn.
Z tego powodu rzęsistkowica najczęściej przenosi się drogą płciową. Prawdopodobieństwo zarażenia jest więc większe u osób często zmieniających partnerów seksualnych, tym bardziej że zwłaszcza u mężczyzn zakażenie może niekiedy przebiegać bezobjawowo, a pierwotniak bytujący w okolicy genitaliów z łatwością przeniesie się do ciała kobiety jako następstwo stosunku seksualnego. Jednak i u mężczyzn rzęsistkowica może powodować stany zapalne napletka, żołędzi i cewki moczowej.
W przypadku tej choroby monogamia i regularne wizyty u ginekologa nie są całkowicie skutecznym środkiem zapobiegawczym, chociaż znacznie zmniejszają prawdopodobieństwo zakażenia. Rzęsistkiem można się również zarazić drogą pośrednią, używając tych samych ręczników, pościeli czy przyborów toaletowych, a nawet ubikacji co osoba chora. Tutaj szczególnie sprzyjające warunki dla tego pierwotniaka panują w ośrodkach wypoczynkowych ze wspólnymi sanitariatami, a także w każdym innym przypadku, gdy nie utrzymuje się higieny w wystarczającym stopniu. Ta droga zakażenia występuje jednak znacznie rzadziej niż poprzez stosunek płciowy.
Rzęsistkowica jest całkowicie i szybko wyleczalna, ale nie należy zwlekać z wizytą u lekarza i wdrożeniem terapii, bo powikłania nieleczonej infekcji mogą być poważne, m.in. problemy z płodnością lub komplikacje w trakcie ciąży. W walce z pierwotniakiem podaje się doustnie antybiotyk, najczęściej metronidazol, w dawce uderzeniowej, jednorazowo lub maksymalnie trzy razy. Jest również możliwość przyjmowania leku w mniejszych dawkach dwa razy dziennie, maksymalnie przez pięć dni. Taką samą kurację i w tym samym czasie powinien przejść również partner/partnerka, bo ryzyko zarażenia jest duże. Jeżeli osoba chora miała niedawno kontakty seksualne z kilkoma partnerami, dobrze, gdyby poinformowała ich także o potrzebie badania, a potem ewentualnie leczenia.
Jak zawsze podczas kuracji antybiotykiem trzeba zachować ostrożność i zabezpieczyć się na wypadek typowych skutków ubocznych. Należy do nich grzybica pochwy, przed którą chronią globulki zawierające kwas mlekowy utrzymujący prawidłową florę bakteryjną. Częste są również kłopoty żołądkowe, w tym niestrawność i biegunka. Tutaj pomogą probiotyki w postaci produktów mlecznych lub leczniczych preparatów. One również pozwalają odtworzyć dobroczynne drobnoustroje, które normalnie funkcjonują w naszym organizmie, a są niszczone przez antybiotyk razem z tymi chorobotwórczymi.
U chorych ciężarnych kobiet niewskazane jest przyjmowanie antybiotyku doustnie, tylko miejscowo, w postaci globulek dopochwowych. Aby leczenie było skuteczne, należy w czasie jego trwania powstrzymać się od kontaktów seksualnych i picia alkoholu – to zalecenie dotyczy zwłaszcza leków takich jak metronidazol, bo alkohol bardzo nasila niepożądane skutki leczenia. Po trzech tygodniach od zakończenia terapii trzeba wykonać badania kontrolne.
