„W pogoni, w ucieczce. Narkotyki i narkomania”, Katarzyna Panejko-Wanat i Wojciech Wanat

Pytają czytelnika: „Chciałbyś zrozumieć jak to jest z tymi narkotykami? Jak działają? Czemu jedni się uzależniają, a inni nie?” i od razu odpowiadają: „Ja już nie jestem tego ciekaw, nauczyłem się, że wszystko, co ważne a związane z narkotykami, leży gdzieś w emocjach”. I właśnie na nich skupiają się w książce.

Piszą o emocjach, o byciu szczęśliwym, o relacjach między rodzicami a dziećmi. Bo ta książka jest skierowana do rodziców, by byli czujni, znali objawy lub znaki informujące, że dzieckiem zaczyna sterować nałóg. Dlatego też większa część książki dotyczy rad i przemyśleń związanych z codziennym życiem dorosłego z dzieckiem. I to już od najmłodszych lat, kiedy maluch nie wie nic o narkotykach, chyba że jest to pierś jego mamy. Te fragmenty książki są ciekawie napisane. W wielu przypadkach to czysta oczywistość jak w zdaniach: „Mamy być przy dziecku w trudnych chwilach, wspomagać i uczyć go być szczęśliwym”. Ale może warto wciąż sączyć takie zdania do ucha.

Początek książki w niczym nie przypomina pozycji traktujących o narkomanii. Można wręcz tę prozę przyporządkować do książek w stylu „Jak być idealnym rodzicem?” lub „W co się bawić z siedmiolatkiem”. Dlaczego autorzy rozwodzą się tak długo nad relacjami rodziców z sześcio- i  siedmiotatkami? Bo według nich już wtedy widać w cechach charakteru i zachowaniu dziecka to ryzyko skłonności do narkotyków w okresie dojrzewania. Dziecko z dużą fantazją może w przyszłości brać narkotyki.

Autorzy pokazują rodzicom, na jakie sygnały powinni oni zwrócić uwagę u swojego nastolatka. Wyliczają niepokojące objawy, które mogą wskazywać na wciągnięcie się dziecka w złe, nałogowe towarzystwo.

Ostatnie sto z trzystu stron „W pogoni..” traktuje o narkomanii i innych nałogach społecznych jak hazard czy nieustanne siedzenie w internecie. Znajdziemy tu także informację na temat różnych metod przeciwdziałania narkomanii.