Lubisz podglądać?

Wojeryzm jest wpisany na listę dewiacji seksualnych. Podglądanie innych jest zakazane prawnie, a podglądacze mogą się liczyć ze społecznym ostracyzmem. Nie lubimy ich, uważając takie czynności za obrzydliwe, chore i przekraczające granice przyzwoitości i intymności. I choćby ktoś nam zainstalował kamerę przy drzwiach wejściowych, gdzie ryzyko obejrzenia nas bez majtek jest znikome, i tak poczujemy dyskomfort. Czy chodzi tu wyłącznie o podglądanie bez zgody? A może w każdym z nas drzemie mały podglądacz, choć nie wiąże się to od razu z chęcią instalowania sprzętu szpiegowskiego w toalecie sąsiada.

Seksuolodzy tu są raczej zgodni. To normalne i naturalne zachowanie, szczególnie w przypadku osób, które mają problemy ze szczerym i otwartym rozmawianiem na temat seksu. Ale przecież podpatrywanie innych nie musi się wiązać z życiem seksualnym, ani wzbudzać podniecenia. Plotka medialna ma ogromną moc i oglądalność. Do Polski nie dotarła jeszcze moda na gazetki zajmujące się wyłącznie plotkami i zdjęciami celebrytów złapanych w sytuacjach, którymi niekoniecznie chcieliby się dzielić z całym światem. Tu nasz rynek wydawniczy dopiero raczkuje, na szczęście. Ciekawskim zostaje internet, a to oznacza dostęp do wszystkiego. Zdjęcia gwiazd złapanych na grzechach i fotografie pretendujących do internetowych sław. W wirtualnym świecie łatwo zrobić karierę, lista pomysłów na to wciąż jest niewyczerpana. Wystarczy zaszokować i już ma się swoje pięć minut. A to wszystko dlatego, że widownia wciąż jest pełna. Dlaczego oglądamy takie głupoty i plotki? Czy kiedyś pomysły się skończą i znudzeni internauci powrócą do książek? Żywe lalki i operacje plastyczne przestaną interesować, a kobieta z trzecią piersią przejdzie do lamusa? Kto ogląda takie rzeczy? Nie znam osoby, która by się do tego przyznała. Nikt nie czyta Pudla, wszyscy śmieją się z  brzucha Dody a oglądalność na tego typu stronach jest ogromna, co widać po ilości komentarzy.

Jesteśmy aż tak znudzeni własnym życiem? A może podglądanie innych wywołuje emocje, których nam brakuje? Może to troszkę jest tak, jak z gapiami przy wypadkach? Każda tragedia ściąga tłumy, większość chce zobaczyć wrak samochodu i ofiary wypadku, zanim zawiną je w worki. Po co nam takie emocje? Czy to brakująca dawka adrenaliny z pierwotnego życia, coś jak atawistyczna emocja, której nie możemy sobie inaczej zapewnić? Wracamy do domu z biur, sklepów gdzie wszystko jest raczej przewidywalne, zautomatyzowane i codziennie podobne. Odpalając komputer włączamy się do globalnej sieci, w której znajdziemy obrazy gwarantujące nam brakującą dawkę przeżyć. Jesteśmy tak niezaspokojeni? A może to tylko chęć do porównywania się z innymi? Wieczne ocenianie siebie przez pryzmat innych ludzi. Poszukiwanie „czynnika zwyczajności” u sławnych ludzi i przypominanie sobie, że Rihanna też siada na klozecie? Internet przyzwyczaja do obrazów, do dostępności wszystkiego od drastycznych filmów z egzekucjami po pornografię. Czy to dodatkowo rozbudza naszą ciekawość i potrzebę oglądania i podglądania innych? Poza tym pamiętajmy o pozornym poczuciu anonimowości, to ono przesuwa granicę tego miejsca, dokąd damy się ponieść bodźcom wzrokowym, z nadzieją, że coś zapełni naszą osobistą pustkę. W ciszy naszych domów, w tajemnicy przed wszystkimi, z niewielkim poczuciem wstydu, czy tak się to odbywa?