Warszawa. Kochasz ją czy nienawidzisz?

Korki, smród, kurz. A jednocześnie miejsce, w którym non stop coś się dzieje. Na jednym rogu pierwszomajowa manifestacja lewicy, kawałek dalej RMF coś nagrywa w Łazienkach. Tętniące życiem i językiem niemieckim stare miasto. A na co dzień pędzący przed siebie stwór. Połykający tłumy ludzi w gardziele autobusów i sunących z piskiem tramwajów. Wypluwający zmiętoszonych kilka przystanków dalej. Pan wyskakuje, poprawia krawat i biegnie wiecznie spóźniony do swojej korporacji. Potem podczas długiego weekendu będzie opowiadał swoim bliskim w Hajnówce: u nas w firmie…

Warszawa połyka ludzi. Trawi ich. Miele i wypuszcza. Całkiem już innych, odmienionych na swoją modłę. Niepodobnych do tych, którzy przyszli na jej spotkanie. Połknęła Agatę. I wypuściła stwora agatopodobnego. Z wyżelowaną, nastroszoną czupryną, metrowym tipsem i stukającą żółtą szpilką. Agata teraz mówi: u nas w Warszawie…, my w Warszawie…. I tak co drugie zdanie. Jakby istniała tylko Warszawa, jakieś „my”, a przeciwko temu cała reszta świata. I Warszawa to jest coś dobrego, fajnego, kul, dżezy czy jak to tam teraz się mówi. A reszta to już tylko prowincja, kicz i marnota. Agata już bardzo rzadko bywa w domu. Przecież tu się nic nie dzieje — tłumaczy starej matce. Choć nie wyklucza, że może przyjedzie za tydzień czy miesiąc. Teraz wyjazd na wieś jest jak najbardziej na topie. Mówi się na wieś, a nie do domu.

Warszawa połknęła Marcina. Marcin teraz mówi tak: pracuję w wielkiej firmie, zarabiam tyle a tyle tysięcy. Kiedyś Marcin mówił: jebać system. Teraz uważa, że jest bardziej autentyczny. Do pracy zawsze w garniturze. Po pracy w najmodniejszym aktualnie klubie. Trzeba się pokazać - tłumaczy - poznać ludzi i życie, zabawić się. Po powrocie z klubu sam w domu. Bo jeszcze za wcześnie, bo po co się wiązać, bo dzieci to obciążenie, a ja chcę jeszcze pożyć. Marcin pomógł bratu założyć w Mińsku Mazowieckim firmę reklamową. Teraz mówi o sobie: biznesmen. I że tej przedsiębiorczości nauczyła go Warszawa. Marcin wypełniał bratu papierki, ale ciągle powtarza: moja firma. I tak w każdej rozmowie telefonicznej. Brat mówi, że ma już dość. Marcin jest zadowolony z życia w Warszawie, wsiąkł w nie, wpasował się idealnie. Mówi, że uwielbia sushi, że to świetne żarcie. Brat Marcina mówi, że sushi jedzą snoby.

Stolica próbowała też połknąć Martę. Miała być wielką piosenkarką. Marta już była w ogromnych ustach Warszawy, kiedy stwierdziła, że to nie jej droga. Stolica wypluła ją zniesmaczoną. Zaczęła pracować w księgarni. Sprzedaje najnowszą powieść Tokarczuk, kolejny romans Grocholi czy ogromne tomiszcze Normana Davisa. Zależy od czytelnika. Marta mówi, że uwielbia swoją pracę. Uwielbia patrzeć na ludzi. To jest w Warszawie najpiękniejsze - mówi - że możesz tu spotkać niesamowitych ludzi. Takich, którzy najchętniej ogarnęliby świat rewolucją, i ufryzowane panie, które z malusią torebką drobią kroki po chodniku na niedzielnym spacerze. Czasem, jak masz szczęście - opowiada Marta - trafisz na knajpę w klimacie PRL, gdzie przy jednym stole siedzą staruszkowie i ćmią papierosy nad kieliszkiem czystej. Obok leży aparat tlenowy, a oni na okrągło opowiadają swoje historie. Mniej lub bardziej warte zapamiętania, ich opowieści żyją tylko wtedy, kiedy są wypowiadane na głos. Marta mówi, że dla takich ludzi warto mieszkać w Warszawie. Dla nich, dla dam sprzed wojny, różnobarwnych anarchistów, artystów ze sztalugami pod pachą i wszystkich tych, którzy potrafią cię zaskoczyć. Swoim wyglądem, poglądami, pomysłem.

Nie wiem, czy Warszawę można polubić. Chyba można ją kochać albo nienawidzić. Bywa, że jednocześnie. W tej samej minucie coś nas w niej przyciąga i zarazem odrzuca. Jedne rzeczy w niej lubimy, inne napawają nas wstrętem. Ja wciąż mam mieszane uczucia. Każde miasto posiada swój specyficzny klimat, swoje miejsca, do których warto zajrzeć i takie, które trzeba omijać łukiem. Żadne chyba nie jest takie jak to. Większość z nas może powiedzieć, że ma swoje ulubione miasto. Nawet jeśli w nim nie mieszka, chętnie do niego wraca. Nie wiem, czy Warszawa jest moim miastem. Na pewno nie chciałabym tutaj mieszkać. Wyjazd z niej to jak haust świeżego powietrza. Ale Warszawa jest jak narkotyk. Warto od czasu do czasu się nią zaciągnąć.
Każdy ma swoje miasto…