"Psy z wieży Babel", Carolyn Parkhurst

Dorosły mężczyzna chodzi na czworakach i szczeka. Pochyla się nad miską i wypija z niej wodę. Zachłannie wsłuchuje się w odgłosy wydawane przez swojego czworonożnego przyjaciela, analizuje jego szczekanie, skomlenia, skowyty. Wychwytuje wszystkie dźwięki, które można zinterpretować jako ludzki język. Taki widok może wydać się dziwny. Czyż to nie zakrawa na szaleństwo? Zapewne jest coś zwariowanego w pomyśle Paula, by nie tylko zinterpretować „psi język”, ale nauczyć suczkę Lorelai mówić. Powód tych lekcji nie może już jednak dziwić, bo ridgeback jest jedynym świadkiem tego, jak Lexy, żona Paula, wspięła się na jabłoń i z niej spadła. Mimo że pospieszne policyjne śledztwo dowodzi, że był to nieszczęśliwy wypadek, mężczyzna rozpoczyna prywatne śledztwo i zastanawia się nad przyczynami śmierci Lexy. W końcu po miesiącach poszukiwań odnajduje wskazówki pozostawione przez żonę: liścik ukryty w psiej obroży, poprzekładane z jednego miejsca na drugie książki w domowej biblioteczce. Dzięki zdolnościom lingwistycznym Paul odkrywa, że pozornie przypadkowe elementy składają się w pewną zamierzoną całość.

Pierwsze strony „Psów z wieży Babel” Carolyn Parkhurst wywołują wrażenie, że będzie to rodzaj książki detektywistycznej, ale wraz z rozwojem akcji, przedzieraniem się przez coraz gęstszą pajęczynę niedomówień i wątpliwości staje się ona powoli powieścią psychologiczną. Poszukiwanie prawdy co do przyczyn śmierci żony stanowi początek analizy ludzkich uczuć: potęgi miłości, sensu wierności, szacunku do drugiej osoby i samego siebie. To poznawanie pragnień i uczuć, które ukrywamy nawet przed ukochaną osobą. Duch zmarłej Lexy jest wszechobecny, dyskretnie zaznacza swoją obecność. Nawet misternie skonstruowana układanka, którą rozszyfrowuje Paul, świadczy o jej dziecięcej skłonności do psot ubarwiających świat i czyniących go ciekawszym.

br>
„Psy z wieży Babel” to debiut amerykańskiej pisarki; książka przez kilka tygodni utrzymywała się na szczytach list bestsellerów, m.in. „New York Timesa”, „Washington Post” czy „Publishers Weekly”. Jednocześnie jest to dwusetny tytuł serii z „Salamandrą” wydawnictwa Rebis. Pierwszą z tych dwustu książek pod tytułem „Dziecko na niebie” Jonathana Carrolla ukazała się w styczniu 1992 roku. Pozycje z tej serii wielokrotnie już trafiały do pierwszej dziesiątki w różnych rankingach wydawniczych. Jej najbardziej znani autorzy to William Wharton, Jonathan Carroll, Mario Vargas Llosa, John Fowles i Michael Cunningham.