RP versus akcenty regionalne

RP, czyli Received Pronunciation, to brytyjska odmiana języka angielskiego w mowie bez napływów regionalnych.

Termin “Received Pronounciation” wszedł do użycia na początku XX wieku m.in. w pracach Daniela Jonesa. W swoim “Słowniku Wymowy Angielskiej” (English Pronouncing Dictionary) z 1917 roku Jones definiuje RP jako:
“the everyday speech of families of Southern English persons whose menfolk were educated in the great public boarding schools.”
RP zrodził się zatem z południowych akcentów angielskiego wśród środowisk akademickich z Londynu, Oxfordu i Cambridge.
RP był tradycyjnie używany na scenie, w wystąpieniach publicznych i przez wyedukowanych użytkowników. W latach 50. RP został uznany za standard przez BBC i stąd często nazywa się go BBC English. Od lat 70. zaczął być podatny na pewne wpływy regionalne. W dzisiejszej brytyjskiej telewizji publicznej można usłyszeć również zneutralizowane akcenty regionalne.
RP miał niegdyś bardzo wysoki status i ciągle uznawany jest za prestiżowy. Jednakże, wraz z pojawieniem się międzynarodowego angielskiego, uczący się tego języka są świadomi mnogości akcentów.
Do charakterystycznych cech wymowy RP należy zaliczyć:

• opuszczanie spółgłoski /r/ przed spółgłoską i na końcu wyrazu,
• wydłużenie samogłoski w wyrazach "ask" czy "bath",
• nieupraszczanie zbitek /tj/, /dj/ i /nj/ do /t/, /d/, /n/: "new" wymawia się /nju:/ (por. po amerykańsku – /nu:/).

Dyskusja na temat akcentów regionalnych

Zobacz także: Brytyjski model mediów publicznych, czyli o sukcesie BBC
BBC Comedy: Do you speak English?
Amerykańska odmiana języka angielskiego