Choroba sieroca

Czego dziecko potrzebuje do prawidłowego rozwoju? Nie sterty zabawek edukacyjnych, nie pięknego pokoiku z mnóstwem gadżetów, nie zajęć pozalekcyjnych z angielskiego, a uśmiechu i bliskości mamy. Dzieci pozbawione kontaktu z mamą lub innymi bliskimi osobami, zwłaszcza przed ukończeniem drugiego roku życia, narażone są na chorobę sierocą i wszelkie konsekwencje, jakie za sobą pociąga.

Skąd się bierze choroba sieroca?

Choroba sieroca to zespół zaburzeń rozwojowych, zarówno psychicznych jak i fizycznych. Główną przyczyną opóźnień rozwojowych jest długotrwały brak kontaktu z bliskimi lub nienawiązywanie przez rodziców kontaktów emocjonalnych z dzieckiem. Choroba sieroca występuje przede wszystkim u dzieci przebywających w placówkach opiekuńczo-wychowawczych lub długotrwale przebywających w szpitalach. Schorzenie dotyka również dzieci z rodzin patologicznych, gdzie alkohol, narkotyki lub bieda wpływają na relacje rodziców z dzieckiem i nieokazywanie maluszkowi uczuć. Konsekwencją braku rozmowy, uśmiechu, głaskania i przytulania są zaburzenia osobowości u dziecka. Nie bez przyczyny o chorobie sierocej mówi się jako o chorobie „braku miłości”.

Objawy choroby sierocej

Osamotnione emocjonalnie dziecko jest apatyczne i zobojętniałe. Ciągły smutek przeplata się z płaczem. Aktywność dziecka jest spowolniona. Charakterystyczne dla choroby sierocej są typowe zachowania alienacyjne – kiwanie się, rytmiczne kiwanie głową czy też bezmyślne stukanie trzymanymi w dłoni przedmiotami. Malec ma problemy z nawiązywaniem kontaktów, ma niską samoocenę. Dziecko jest przestraszone i łatwo doprowadzić je do płaczu. Ma osłabioną odporność oraz wzmożone lub obniżone napięcie mięśni. Nie wykazuje zainteresowania otaczającą go rzeczywistością. Rozwój zarówno ruchowy jak i intelektualny zostaje zahamowany.

Jak pomóc dziecku z chorobą sierocą?

Im wcześniej wystąpią objawy choroby, tym trudniej wyeliminować przykre konsekwencje pojawiające się już w życiu dorosłym. Choroba sieroca może być przyczyną późniejszej niedojrzałości uczuciowej i trudności w relacjach z innymi ludźmi. Chorzy mają poczucie niższości i osamotnienia. Huśtawka nastrojów sprawia, że otoczenie jeszcze bardziej się dystansuje, gdyż nie wie, jaka będzie kolejna reakcja chorego. Nowe sytuacje rodzą bezradność lub agresję. Z kolei nowi, obcy ludzie budzą zainteresowanie u chorych.

Przede wszystkim należy je zaakceptować, pomimo sprawianych przez nie trudności. Należy stworzyć atmosferę bezpieczeństwa i opieki oraz starać się rozpoznać, zrozumieć oraz zaspokoić potrzeby dziecka. Dziecko potrzebuje oparcia w opiekunie oraz bycia na każde żądanie. Terapia dzieci z chorobą sierocą jest powolna, ale warta zachodu, gdyż malec może czuć i rozwijać się tak jak inne dzieci. 

Pamiętaj o tym, jak ważny jest czas spędzany z własnym dzieckiem. Każda chwila jest unikatowa i już nigdy nie powróci. Dlatego będąc w ciągłym biegu staraj się wygospodarować dla dziecka jak najwięcej czasu. Nie wstydź się okazywać dziecku uczuć i powiedzieć, że je kochasz.