Co to jest nerwica natręctw?

O nerwicy natręctw słyszy się coraz więcej. Szacuje się, że dotyka już 3% społeczeństwa. Większość z nas kojarzy ją z zaburzeniami psychicznymi, nie mamy jednak pojęcia, że wielu z nas przynajmniej raz w życiu otarło się o tę chorobę. Czym jest nerwica natręctw?

Istota zaburzenia

Nerwica natręctw to potoczna nazwa zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, które polegają na niemożności zwalczenia obsesji (natrętnych myśli, wywołujących lęk) i ich realizacją – kompulsji (czynności obsesyjno-rytualnych). Są formą nerwicy i zaburzeń lękowych, a podczas ich przebiegu może dojść do stanów depresyjnych i autoagresywnych. Chorzy na nerwicę natręctw są w pełni świadomi irracjonalności swoich myśli i poczynań, ale nie są w stanie ich pokonać poprzez blokadę myśli i powstrzymanie się od realizacji ich.

Obsesje

To myśli, które towarzyszą niemal przez całą dobę i nie chcą odejść mimo wysiłku woli. Najpowszechniej występującymi obsesjami w przebiegu nerwicy natręctw jest potrzeba mycia rąk po kontakcie z każdym przedmiotem z obawy przed zarażeniem się wirusami i chorobami; lęk przed śmiercią czy myśli przeszkadzające w wykonywaniu czynności, wymagających skupienia (np. myśli erotyczne rozpraszające medytację lub modlitwę).

Kompulsje

Są ściśle związane z obsesjami. Nie zawsze są ścisłą ich realizacją. Zwykle przybierają formę irracjonalnych rytuałów, których niespełnienie powoduje lęk przed zagrożeniem. Osoby z nerwicą natręctw często przed pójściem spać dokonują sprawdzenia stanu bezpieczeństwa w mieszkaniu – sprawdzają, czy drzwi są dobrze zamknięte, okna pozamykane, kurki z gazem dokręcone i nigdzie nie przecieka woda. W przypadku gdy pomylą się lub nie pamiętają, czy sprawdziły daną rzecz, wracają i powtarzają rytuał od początku. Podobne czynności potrafią ponawiać wielokrotnie, aż do uspokojenia się. Kompulsyjne zachowania to także nawykowe liczenie mijanych obiektów, przymus wracania zawsze tą samą trasą czy nie uważne stąpanie po płytach chodnikowych, by nie nadepnąć na szczelinę.

Jak leczyć?

Podobnie jak w przypadku nerwicy, jednym ze sposobem leczenia zaburzeń obsesyjno-kumpulsyjnych są środki farmakologiczne, np. antydepresanty. Bardzo dużą rolę odgrywa autoterapia i spotkania grupowe i indywidualne z psychologiem.