Hipochondria

Hipochondria należy do zaburzeń somatoformicznych. Główny objaw hipochondrii to odczuwanie bólu, który umiejscawia się w różnych częściach ciała. Ból nie jest jednak wynikiem choroby somatycznej. Hipochondria jest często reakcją na niepowodzenia życiowe. Jest to po prostu ucieczka w chorobę. Hipochondria współwystępuje najczęściej razem z zaburzeniami psychicznymi, np. z depresją. Zdiagnozowanie hipochondrii trwa dość długo. Lekarz zazwyczaj zleca szereg badań u pacjenta skarżącego się na ból. Kiedy okazuje się, że lekarz nie jest w stanie pomóc pacjentowi, chory zaczyna czuć się odrzucony.

Przyczyny hipochondrii

Hipochondria, inaczej zaburzenie hipochondryczne, wchodzi w skład zaburzeń somatoformicznych. Chory odczuwa jednocześnie objawy somatyczne i psychologiczne. Główną cechą tego zaburzenia jest bezpodstawny lęk o własne zdrowie i obawa, że w organizmie toczy się poważna choroba somatyczna. Przyczyny hipochondrii nie są w pełni potwierdzone. Prawdopodobnie wpływ na powstanie zaburzenia mają urazy doznane w dzieciństwie. Należą do nich: przedwczesna śmierć i utrata osoby bliskiej, ciężka choroba kogoś w rodzinie, brak miłości w dzieciństwie. W takiej sytuacji hipochondria jest próbą zwrócenia na siebie uwagi innych osób. Hipochondrycy męczą się ze swoją chorobą. Nieprzespane noce, złe samopoczucie, w końcu chroniczne zmęczenie – to wszystko skutki nadmiernego lęku.

Inną wersją próbującą dociec przyczyn hipochondrii jest wyjaśnienie opowiadające się za tezą, że u hipochondryka dochodzi do oddzielenia własnego „ja” od ciała. W ten sposób osoba cierpiąca na zaburzenie stara się poznać swoje ciało i rządzące nim procesy. Przyczyn hipochondrii można też doszukiwać się w zjawisku przeniesienia objawów nerwicowych na objawy somatyczne. Osoba chora, zmagająca się z własną psychiką i mająca problemy nerwicowe, stara się wmówić w siebie, że jej kłopoty są wynikiem choroby fizycznej. Zamiast choroby psychicznej, dochodzi do hipochondrii.

Objawy i leczenie hipochondrii

Objawy hipochondrii są dość charakterystyczne. Osoba cierpiąca na to zaburzenie nerwicowe jest mocno skoncentrowana na swoim zdrowiu. Najmniejsze dolegliwości są przez nią wyolbrzymiane i analizowane. Rozwój Internetu ułatwił dostęp do informacji o różnych chorobach. Można mówić o rozwoju cyberchondrii. Hipochondrycy szybko odnajdują opisy poszczególnych chorób i stawiają sobie autodiagnozę.

Hipochondrycy często odwiedzają lekarza, gdyż w swoim odczuciu czują się źle. Niekiedy nawet naturalne reakcje organizmu są uznawane przez osobę zainteresowaną za patologiczne i oznaczające chorobę. Hipochondrycy często odczuwają ból, mimo braku istnienia jakiejkolwiek choroby. Osoby cierpiące na te zaburzenia mogą popadać w depresje. Mają też poczucie krzywdy, niezrozumienia i odrzucenia. W pewnym momencie chory zaczyna odczuwać atak paniki i zaburzenia lękowe.

Leczenie hipochondrii nie należy do najłatwiejszych. Chory uważa, że jego dolegliwości są wynikiem choroby somatycznej, a nie psychicznej. Nie pomaga nawet uświadomienie chorego. Hipochondryk, który rozumie, na czym polega jego choroba, nadal nie potrafi jej zwalczyć. Pomoc mogą przynieść: psychoterapia, leki przeciwdepresyjne oraz placebo.