Jak rozpoznać objawy anoreksji i bulimii u swojego dziecka?

Osoby cierpiące na anoreksję postrzegają siebie jako zbyt grubych i dążą do utraty wagi, poprzez skrajne ograniczenie ilości przyjmowanych pokarmów i ich wartości kalorycznej, wycieńczające i wielogodzinne ćwiczenia fizyczne, a także używanie środków przeczyszczających.

U osób cierpiących na bulimię występuje niekontrolowane spożywanie dużych ilości pokarmu, nie zważając na to, co się je i w jakiej ilości. Po tym pojawia się poczucie winy i zachowania, które mają zapobiec przybieraniu na wadze – wymioty, lewatywa, stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych, głodówki, intensywne ćwiczenia fizyczne.

Jak rozpoznać objawy anoreksji i bulimii u swojego dziecka?

Objawy, które mogą świadczyć o anoreksji u dziecka to: brak apetytu, wstręt do jedzenia, częste ważenie i liczenie kalorii, sucha, szara skóra, zatrzymanie miesiączki, coraz większa drażliwość, wzmożony wysiłek fizyczny, zamykanie się w sobie, wystające kości policzkowe, osłabienie organizmu.

Objawy bulimii to: zamykanie się po posiłkach w łazience, uskarżanie się na ból gardła oraz twarzy, powiększająca się próchnica i uszkodzone szkliwo zębów, charakterystyczna chrypka, obrzęki na twarzy i rękach, częste biegunki, oraz częste oddawanie moczu, zamknięcie się w sobie, zerwanie kontaktów z otoczeniem.

W razie stwierdzenia takich objawów, trzeba z dzieckiem jak najszybciej zgłosić się do psychologa. Leczenie zaburzeń odżywiania jest bardzo trudne, ponieważ chory często nie chce poddawać się terapii. Najtrudniejszym etapem jest uzmysłowienie pacjentowi, że jest chory i podjęcie przez niego decyzji o leczeniu. Leczenie anoreksji i bulimii polega na psychoterapii, zażywaniu odpowiednich leków przeciwdepresyjnych oraz na współpracy osoby chorej z dietetykiem.

Choć dzisiejsza wiedza na temat anoreksji i bulimii jest bardzo rozbudowana, a terapeuci opracowują nowe metody walki z tą chorobą, wciąż jedynie 35–40 procent chorych powraca do w pełni normalnego funkcjonowania.