Jak rozpoznać objawy anoreksji i bulimii u swojego dziecka?
Zaburzenia odżywiania się należą do grupy zaburzeń psychicznych i wymagają kompleksowego leczenia. Do najczęściej występujących zaburzeń odżywiania zalicza się anoreksję (jadłowstręt psychiczny) i bulimię (żarłoczność psychiczna). Dużą rolę w powstawaniu zaburzeń odżywiania ma kultura i wzorce kreowane przez media, gdzie zewsząd lansowany jest ideał szczupłej sylwetki. Presja społeczna musi trafić na podatny grunt tj. jednostkową wrażliwość na przekazy społeczne. Bardziej wrażliwe na taką presję są osoby z nadwagą oraz wcześnie wchodzące w okres dojrzewania. Błędne postrzeganie siebie, swojego ciała i wskutek tego obsesyjne dbanie o niską wagę prowadzi często do anoreksji i bulimii.
Osoby cierpiące na anoreksję postrzegają siebie jako zbyt grubych i dążą do utraty wagi, poprzez skrajne ograniczenie ilości przyjmowanych pokarmów i ich wartości kalorycznej, wycieńczające i wielogodzinne ćwiczenia fizyczne, a także używanie środków przeczyszczających.
U osób cierpiących na bulimię występuje niekontrolowane spożywanie dużych ilości pokarmu, nie zważając na to, co się je i w jakiej ilości. Po tym pojawia się poczucie winy i zachowania, które mają zapobiec przybieraniu na wadze – wymioty, lewatywa, stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych, głodówki, intensywne ćwiczenia fizyczne.
Jak rozpoznać objawy anoreksji i bulimii u swojego dziecka?
Objawy, które mogą świadczyć o anoreksji u dziecka to: brak apetytu, wstręt do jedzenia, częste ważenie i liczenie kalorii, sucha, szara skóra, zatrzymanie miesiączki, coraz większa drażliwość, wzmożony wysiłek fizyczny, zamykanie się w sobie, wystające kości policzkowe, osłabienie organizmu.
Objawy bulimii to: zamykanie się po posiłkach w łazience, uskarżanie się na ból gardła oraz twarzy, powiększająca się próchnica i uszkodzone szkliwo zębów, charakterystyczna chrypka, obrzęki na twarzy i rękach, częste biegunki, oraz częste oddawanie moczu, zamknięcie się w sobie, zerwanie kontaktów z otoczeniem.
W razie stwierdzenia takich objawów, trzeba z dzieckiem jak najszybciej zgłosić się do psychologa. Leczenie zaburzeń odżywiania jest bardzo trudne, ponieważ chory często nie chce poddawać się terapii. Najtrudniejszym etapem jest uzmysłowienie pacjentowi, że jest chory i podjęcie przez niego decyzji o leczeniu. Leczenie anoreksji i bulimii polega na psychoterapii, zażywaniu odpowiednich leków przeciwdepresyjnych oraz na współpracy osoby chorej z dietetykiem.
Choć dzisiejsza wiedza na temat anoreksji i bulimii jest bardzo rozbudowana, a terapeuci opracowują nowe metody walki z tą chorobą, wciąż jedynie 35–40 procent chorych powraca do w pełni normalnego funkcjonowania.
Ten artykuł nie ma jeszcze komentarzy
Pokaż wszystkie komentarze