"Nauczyciel", Frank McCourt

By móc wykonywać ten zawód, trzeba mieć powołanie, siłę woli i dystans do świata. Nic dziwnego, że tylko największemu wrogowi jesteśmy w stanie życzyć: „Żebyś cudze dzieci uczył”. Nauczyciel – zawód stary jak świat – jednocześnie wspaniały i najmniej wdzięczny. To z nim swoje życie związał Frank McCourt – nowojorski nauczyciel z trzydziestoletnim stażem, autor autobiograficznej powieść „Teacher Man”. Postać ta jest bez wątpienia żywym wcieleniem profesora Keatinga, głównego bohatera powieści „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”. McCourt umiał nie tylko zachęcić do nauki, lecz i rozbudzić w uczniach miłość do literatury. A że wiedział, o czym mówi, niech świadczy fakt, że to on właśnie jest autorem bestsellerowej powieści „Prochy Angeli”, za którą w 1997 roku otrzymał prestiżową Nagrodę Pulitzera.

Frank McCourt urodził się w Nowym Jorku w rodzinie irlandzkich emigrantów. Przez pewien czas mieszkał w Stanach Zjednoczonych, ale po nadejściu Wielkiego Kryzysu razem z rodziną wyjechał do ojczyzny. Do Stanów Zjednoczonych powrócił w wieku 19 lat. Zaciągnął się wtedy do armii, później pracował w dokach. Po ukończeniu Uniwersytetu Nowojorskiego zaczął pracę jako nauczyciel literatury i języka angielskiego. To właśnie wtedy zaczęła się jego wielka przygoda ze szkołą. W nagrodę za swoją pasję i zaangażowanie w 1976 roku McCourt został Amerykańskim Nauczycielem Roku.

W czym tkwiła tajemnica sukcesu Franka McCourta? Przede wszystkim w umiejętnym budowaniu zaufania między nauczycielem a uczniem. Mimo że brzmi to nieco banalnie, McCourt potrafił odpowiednio reagować w każdej sytuacji, będąc, kiedy trzeba, człowiekiem stanowczym, pobłażliwym lub wyrozumiałym. Ale nie nauczył się tego w jednej chwili. Jako świeżo upieczony belfer stykał się bowiem z problemami, z którymi nie zawsze potrafił sobie radzić. Nigdy jednak nie opuszczała go pewność, że to, czego się podjął, jest wielkim wyzwaniem i wielką odpowiedzialnością. Chciałem być dobrym nauczycielem – pisze McCourt. - Pragnąłem aprobaty, której mógłbym się spodziewać, gdyby uczniowie wracali do domu naładowani wiedzą z zakresu ortografii i słownictwa, bo wszystko to gwarantowałoby im lepsze życie. Ale mea culpa, nie wiedziałem, jak to zrobić”. Pomysły podsunęło samo życie. McCourt zauważył, że jego uczniowie potrafili być niezwykle kreatywni, kiedy chcieli wymyślić powód spóźnienia lub nieobecności w szkole. Pomysły, które przychodziły im wtedy do głowy, przypominały naprawdę dobre opowiadania, więc zamiast zmuszać uczniów do pisania nudnych wypracowań o literaturze angielskiej, McCourt zachęcił ich do pisania usprawiedliwień. Efekt przeszedł najśmielsze oczekiwania: „Jak mogłem zignorować ten skarb, te perełki literatury, fantazji, kreatywności, dewocji, litości nad sobą, te barwne opisy problemów rodzinnych, pożarów trawiących całe uliczne kwartały, te wszystkie dzieci i zwierzęta sikające na prace domowe, nieoczekiwane narodziny, ataki serc, wylewy, poronienia, rabunki? To była twórczość uczniów amerykańskiej szkoły średniej w swojej szczytowej formie – surowa, autentyczna, istotna, przenikliwa, zwięzła, kłamliwa”. Podobną metodę McCourt zastosował na warsztatach kreatywnego pisania. Jego uczniowie na każdym spotkaniu recytowali przepisy z książki kucharskiej, starając się nadać suchym recepturom brzmienie prawdziwej literatury.

Chociaż McCourt pracował z trudną młodzieżą, na jego lekcjach panował porządek i cisza. Może dlatego, że chętnie mówił o sobie, zdradzając nawet intymne szczegóły ze swego życia. Był poza tym szczerze zainteresowany problemami młodzieży, tym jak postrzegają świat, jakie mają marzenia i pragnienia. Interesowało go przede wszystkim życie, a literatura była do niego tylko dodatkiem. McCourt wychodził bowiem z założenia, że jeśli ktoś potrafi szczerze porozmawiać z innym człowiekiem, potrafi także napisać dobre opowiadanie.

Oceń jakość naszego artykułu: Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.