Blizna i co dalej...

Blizny często bywają wspomnieniem przykrych chwil. Są też przyczyną kompleksów i powodem niezadowolenia ze swojego wyglądu. Mało kto wie, że te niechciane pamiątki, nawet sprzed kilku lat, można usunąć.

Problem blizn nieobcy jest ponad 100 milionom ludzi na całym świecie. Powstają one na skutek ran, nawet najmniejszych. Jedne widoczne są bardziej, inne mniej. Blizna to powstająca w procesie gojenia tkanka łączna, która zastępuje tkankę uszkodzoną przez zabieg operacyjny, uraz lub chorobę. Blizna oznacza również, że rana, której doznaliśmy, zagoiła się. Zwykle goi się w ciągu miesiąca, ale ten okres może przeciągać się nawet do 18 miesięcy. Jeżeli odbywa się to nieprawidłowo, powstają blizny patologiczne przybierające postać bliznowców czy przerostów. Proces gojenia jest sprawą indywidualną, gdyż każdy ma genetycznie „zakodowany” jego przebieg. Struktura, zabarwienie i funkcja tkanki łącznej tworzącej bliznę jest więc różna właściwie dla każdego człowieka. Czas gojenia się ran można podzielić na cztery fazy. Jeżeli długość trwania którejkolwiek z nich przeciąga się lub występują czynniki zewnętrzne zakłócające ich przebieg, dochodzi do nienaturalnego bliznowacenia. W III i IV fazie tworzy się ich wygląd i jest to moment, kiedy należy podjąć odpowiednie działania.

Blizny dzielą się na: zanikowe (atroficzne), przerostowe (hipertroficzne — 1,5%-4,5% populacji), keloidy (bliznowce — 5–15%). Pierwsze z nich mogą się cofnąć i być prawie niewidoczne. Przerostowe są następstwem cesarskiego cięcia, obtarcia czy przecięcia skóry. Zwykle są płaskie i nie przekraczają powierzchni rany. Najrzadziej występują bliznowce, ale one niestety są najtrudniejsze do wyleczenia. Można je zmniejszyć i rozjaśnić, jednak rzadko się zdarza, aby stały się niewidoczne. Poza odstraszającym wyglądem charakteryzuje je napięta skóra, zaczerwienienie oraz wypukła forma. Często towarzyszy im ból oraz swędzenie.

Główne czynniki powstawania blizn:

• ciemna karnacja skóry,
• wiek (osoby poniżej 30. roku życia wykazują większą tendencję do przerostu i tworzenia pogrubionych blizn),
• czynniki genetyczne,
• typ urazu (oparzenie: termiczne, chemiczne, uraz w miejscu o zwiększonym napięciu skóry — powierzchnie nad stawami, w pobliżu aktywnych mięśni),
• infekcje rany.

  Sposoby leczenia:  

• usunięcie chirurgiczne,
• laseroterapia,
• zastrzyki sterydowe,
• radioterapia,
• krioterapia,
• metody nieinwazyjne: maści, żele, kremy (większość z nich swoje działanie opiera na wyciągu z cebuli morskiej, rezultaty nie są potwierdzone klinicznie),
• plastry silikonowe.

  Plastry rekomendowane są przez Międzynarodowy Zespół Ekspertów w terapii I rzutu. Brak rozpoznania rodzaju blizny, a w związku z tym niepodjęcie odpowiedniego leczenia w III i IV fazie gojenia rany wpływa w decydujący sposób na jej wygląd. Ze starymi bliznami mogą poradzić sobie jedynie najnowocześniejsze specyfiki. W przypadku plastrów optymalna ilość silikonu zapewnia właściwe środowisko do leczenia blizny. Elastyczna struktura plastra dostosowuje się do anatomicznych kształtów ciała, łagodzi ból i świąd. Plastry na blizny są skuteczne w zapobieganiu nieprawidłowemu bliznowaceniu ran zamkniętych, w leczeniu blizn pooperacyjnych: po cesarskim cięciu, pooparzeniowych, pourazowych, a także blizn przerostowych (hypertroficznych), blizn keloidowych (bliznowców).

  Źródło: www.polkaintymnie.pl