Piwo na zdrowie, ale z umiarem

Kilka faktów z historii piwa

Trudno jest ustalić, kto naprawdę wymyślił piwo. Zapewne wiele ludów, narodów niezależnie od siebie je wynalazło. Podobno już 6 tysięcy lat temu piwo warzyli Sumeryjczycy. Tabliczki pochodzące ze świątyni boginii Bau, które zostały znalezione nieopodal miasta Lagasz, wskazują, że warzono tam piwo. Nazywane ono było wtedy sikaru i jego wytwarzaniem zajmowały się tylko kobiety. Tamtejsze warzelnie budowano podobno tylko przy świątyniach a ludziom pracującym przy jego wyrobie przysługiwał przywilej ciągnięcia świętego powozu boga Anu. Piwo w tamtych czasach było bardzo ważnym napojem. W księdze Herubiego zachował się napis, który mówi, że ten, kto będzie fałszował piwo lub nie będzie przestrzegał zasad jego sprzedaży z zamiarem oszukania kupującego, poniesie karę śmierci poprzez utopienie bądź utratę głowy.

Napój ten znalazł się wcześnie również na polskich stołach:
„…wino tu rzadko używane. Ma jednak naród polski napój warzony z pszenicy, chmielu i wody; po polsku piwem znany. Ale nie ma żaden lepszego dla pokrzepienia ciała. Jest nie tylko rozkoszą mieszkańców, lecz i cudzoziemców”.

Jan DługoszPisał też o nim Gall Anonim, Siemowit oraz biskup Thiemar. Na początku piwo robiono z jęczmienia, wyki lub zbóż mieszanych. Prawdopodobnie wyglądało to następująco: podprażano ziarno i tłuczono je w moździerzu, następnie zalewano gorąca wodą i chłodzono, a na koniec dodawano cukier. Produkcja piwa stawała się coraz bardziej dochodowym zajęciem. Szlachta z czasem zaczęła traktować je (nazywali go wtedy mielcuchem) jako podstawowy napój w gospodarstwie. Niestety, z powodu braku odpowiednich warunków higienicznych przy produkcji, zwykle piwo było niesmaczne, kwaśne a nawet stęchłe. Dopiero w XVI wieku książę bawarski Wilhelm VI ogłosił „prawo czystości składu piwa”, które stanowiło, że można było stosować tylko trzy składniki do produkcji piwa, a mianowicie wodę, chmiel i jęczmień. Generalnie prawo to obowiązuje do dziś.

O właściwościach zdrowotnych piwa

Piwo jest napojem nie tylko niezwykle orzeźwiającym, ale też i o unikalnych właściwościach odżywczych. Wartość energetyczna pochodzi od zawartego w nim alkoholu, węglowodanów i białek. Litr piwa pełnego dostarcza nawet 450 kcal, z których 2/3 pochodzi z alkoholu. Ta sama ilość pokrywa dzienne zapotrzebowanie na metioninę i lizynę (ok. 28%), walinę (ok. 30%) i fenyloalaninę aż do 46%. Chmiel w piwie ma działanie uspakajające a dzięki zawartości fitoestrogenów chroni przed rakiem. Spośród witamin występujących w piwie najważniejszą pozycję zajmują witaminy z grupy B, które są grupą prostetyczną dla wielu enzymów, pomocną przy syntezie białek i aminokwasów. Ryboflawina i niacyna (witamina PP), występujące w dość znacznej ilości w piwie, działają pobudzająco na soki żołądkowe i funkcje przewodu pokarmowego. Piwo ułatwia trawienie pokarmów węglowodanowych. Z kolei substancje goryczkowe i kwas węglowy pobudzają pracę żołądka. Chmiel, olejki i żywice mają właściwości aseptyczne i lekko kwaśny odczyn, co zapobiega rozwojowi mikroorganizmów patogennych.

Należy jednak pamiętać, że przy wrzodach żołądka oraz innych chorobach, takich jak wrzody dwunastnicy, cukrzyca i zapalenie trzustki nie wolno piwa spożywać. Ale są też takie schorzenia, w których picie piwa w rozsądnych ilościach jest zalecane, np. w kamicy nerkowej, gdyż piwo pobudza wydalanie z organizmu wody i sodu wraz z moczem, co przeciwdziała powstawaniu kamieni w nerkach. Podobnie, dzięki takim właściwościom diuretycznym, piwo zalecane jest również przy obrzękach i nadciśnieniu.

Nie powinniśmy jednak traktować nadmiernych ilości piwa jako sposobu na uzupełnienie niedoborów witamin, minerałów czy jako sposobu leczenia różnych chorób. Musimy pamiętać, że wszystko jest dla ludzi, trzeba tylko zachować umiar.1.Materiały wykładowe SGGW- dietetyka
2.„Żywność Żywienie Życie”- pismo studentów SGGW