Wyrywanie włosów

Gdy się denerwujesz, zaczynasz skubać brwi. Napięcie emocjonalne często rozładowujesz okręcając pojedyncze włosy z głowy wokół palca i wyrywając je za pomocą energicznego szarpnięcia. Jeśli wyrywanie włosów staje się obsesją i towarzyszy każdemu wybuchowi narastającego napięcia, po którym następuje uczucie ulgi i zadowolenia możliwe, że cierpisz na trichotillomanię. Co to za choroba i jak sobie z nią poradzić?

Co to jest trichotillomania?

Trichotillomania, w skrócie TTM, to zaburzenie psychiczne polegające na obsesyjnym wyrywaniu włosów. Może dotyczyć zarówno dorosłych jak i dzieci; najczęściej diagnozuje się je u kobiet. Szacuje się, że na trichotillomanię choruje blisko 3% całej populacji.

Niemożność powstrzymania się od wyrywania włosów poprzedza silne napięcie emocjonalne. W okresie dorastania o nie nietrudno, stąd być może początek choroby przypada najczęściej na okres między szóstym a trzynastym rokiem życia. Kiedy napięcie emocjonalne staje się nie do wytrzymania, następuje wybuch w postaci wyrywania włosków. Osoba chora pozbywa się owłosienia za pomocą palców lub wyrywa je pęsetą. Gdy emocje opadną, na chorego spływa błogi spokój.

Łyse plackina głowie nie zawsze wynikają z zaburzeń psychicznych. Dlatego zanim przypniemy komuś etykietkę osoby chorej psychicznie, zastanówmy się czy utrata włosów nie jest wynikiem zapalenia skóry lub nie spowodowało jej łysienie plackowate. Co więcej, kompulsywne wyrywanie włosów nie jest wynikiem omamów ani urojeń. To raczej skutek nieradzenia sobie z emocjami.

Objawy i leczenie trichotillomanii

Podstawowym objawem są łyse miejsca na głowie, przerzedzone brwi i rzęsy — a nawet ich brak. Niejednokrotnie trichotillomanii towarzyszy trichofagia, czyli przymus zjadania wyrwanych włosów.

Osoby chore cierpią na częste bóle głowy. Mogą pojawić się zaburzenia snu oraz problemy z koncentracją.

Ubytki w owłosieniu wprawiają chorych w zakłopotanie. Czują się oni osamotnieni i niezrozumiani przez otoczenie. Bojąc się reakcji bliskich, a także z lęku przed ośmieszeniem i poniżeniem, starają się ukryć swój problem. Unikają bliższych relacji z innymi ludźmi, a zwłaszcza bliskich kontaktów cielesnych.

Leczenie trichotillomanii polega na psychoterapii, zwykle połączonej z farmakoterapią. Chorym przepisywane są zazwyczaj leki z grupy SSRI, które zwiększają stężenie serotoniny (hormonu szczęścia) w organizmie. Niezmiernie ważna w leczeniu jest akceptacja chorego przez najbliższych. Bez wsparcia i zrozumienia ze strony ważnych dla chorego osób, terapia będzie mniej skuteczna i prawdopodobnie potrwa dłużej.

A co z wyrwanymi włosami? Czy łyse placki pozostaną już na zawsze? Jeśli w trakcie wyrywania nie doszło do uszkodzenia mieszka włosowego, włosy w końcu odrosną. Gdy po upływie miesiąca włosy nadal się nie pojawiają, warto udać się do dermatologa. Po zebraniu szczegółowego wywiadu oraz zbadaniu stanu skóry, lekarz będzie w stanie powiedzieć, jakie są rokowania. Być może konieczne będzie zastosowanie preparatów stymulujących porost włosów oraz regenerujących skórę.