Zakazy i nakazy

Czy zakazy i nakazy są dobrą formą wychowawczą? Prawdą jest, że dziecku należy wyznaczyć pewne granice, na których maluch będzie mógł się oprzeć, a które w przyszłości będą podwaliną jego kręgosłupa moralnego. Jednak wychowanie dzieci nie polega na stawianiu wymagań, którym trudno sprostać. Dorośli powinni pamiętać, że zakazy dotyczące podstawowych potrzeb dziecka, będą przez nie łamane. Nieposłuszne, a nawet niegrzeczne zachowanie dziecka, będzie wynikiem buntu. Problemy wychowawcze to sygnał, że wybrana przez rodziców forma kształtowania charakteru dziecka, jest nieodpowiednia.

Karanie dzieci

Rodzice chcą jak najlepiej dla swojego dziecka. Stawiane przez nich zakazy i nakazy, mają na celu wskazanie dziecku odpowiedniej drogi (zgodnej z oczekiwaniami rodziców) lub powstrzymanie ich przed jakimś działaniem. Niekontrolowany rozwój dziecka może mieć nieprzyjemne konsekwencje. Już od początku rodzice mogą zaobserwować, jakie cechy charakteru dominują u malucha. Nieśmiałe dziecko będzie musiało włożyć więcej wysiłku w kontaktach z innymi. Dziecko z charakteremnie będzie miało problemów w nawiązywaniu kontaktów. Rodzice muszą czuwać nad rozwojem maluchów. Jednak nie wszystkie poczynania dorosłych wykonywane pod hasłem: "Dla dobra dziecka", są w rzeczywistości odpowiednie.

Zakazy i nakazy wydawane są przeważnie w krótkiej formie, której towarzyszy ostry ton. Dziecko z charakterem jest przeważnie nadpobudliwe. Nie może usiedzieć na miejscu, cały czas się kręci i wierci. Jak zachowują się wtedy rodzice? Mówią: "Bądź cicho", "Nie wierć się", "Nie biegaj", "Bądź  grzeczny". Tymczasem dziecko roznosi energia i bardzo ciężko jest mu usiedzieć w miejscu. Jeżeli maluch nie posłucha się rodziców, wymierzana jest mu kara – "Za karę nie wyjdziesz na rower". Dziecku trudno jest zrezygnować z czynności dla niego przyjemnych. Im mniejsze dziecko, tym trudniej jest mu zapanować nad emocjami i słuchać rodziców. W takiej sytuacji normalny jest protest i bunt dziecka.

Konsekwencje stawiania zakazów i nakazów

Rodzice powinni postawić dziecku jasne i przejrzyste wymagania. Zbyt nagminne karanie dzieci i stawianie im zakazów może być niebezpieczne dla zdrowia psychicznego. W sytuacjach, gdy dziecko zawini, a rodzice muszą je ukarać, kara powinna być adekwatna do przewinienia. Jeżeli jednak dziecko nie wie, za co zostało ukarane, a zakaz jest dla niego zaskoczeniem, sytuacja staje się niebezpieczna. W dziecku rodzi się poczucie krzywdy, traci ono poczucie bezpieczeństwa i odczuwa nieustanny strach przed wywołaniem niezadowolenia rodziców.

W zachowaniu dziecka dominuje lęk. Karanie dzieci powinno być forma wychowawczą, a nie środkiem do zastraszania. Dziecko musi wiedzieć za co jest karane. Dodatkowo, dorośli powinni zwrócić uwagę na sposób wypowiadania zakazów. Krzyki, ostry ton, okazywanie wściekłości i wyzywanie dzieci, są olbrzymim błędem wychowawczym. Rodzic, żeby zapewnić poczucie bezpieczeństwa dziecku, musi być opanowany i spokojny. Warto tez posłuchać usprawiedliwienia dziecka, może tak naprawdę nie zawiniło.

Kary cielesne to jeden z gorszych sposobów na wychowanie. Bicie dzieci wywołuje w maluchach uczucie upokorzenia, zaburza ich równowagę nerwową, wytwarza poczucie zagrożenia i trwałe lęki. Dzieci bite zamykają się w sobie i unikają innych.