Początek jest naprawdę ciekawy. Sucha, paradokumentalna narracja pozwala widzowi wczuć się w sytuację bohaterki. Atmosfera strachu, niepewności, izolacji jest nad wyraz sugestywna. Reżyserka powoli wykłada karty, stopniowo uzupełnia obraz o nowe elementy: jest tu napięcie, obawa przed nieznanym, swoisty nerw. Równie efektownie wypadają pierwsze kontakty Anny i Yanna. Chłodna, świadoma podstaw psychologii doktor z początku wydaje się dominować nad rozedrganym, histerycznym porywaczem. Całość opiera się na niebywałej charyzmie Kristin Scott Thomas (Cztery wesela i pogrzeb, Gorzkie gody, Angielski pacjent). Aktorka (nie po raz pierwszy zresztą) dosłownie kradnie dla siebie cały film, zawłaszcza ekranową rzeczywistość, całkowicie koncentruje na sobie uwagę widzów.
Niestety: z czasem napięcie siada. I to w momencie, w którym film dociera do treści zasadniczej. Doillon analizuje słynny syndrom sztokholmski (emocjonalne przywiązanie ofiary do oprawcy. Porwani często już po uwolnieniu usprawiedliwiają porywaczy, a nawet im pomagają). Pomiędzy Anną i Yanem pojawia się intymna więź, dochodzi do zbliżenia. Po wielokroć opisana sytuacja wydaje się idealnym tematem dla kina. Ale tematem trudnym, a dla narracji niebezpiecznym. I rzeczywiście: Doillon wykłada się na romansie bohaterów. Nie umie go dostatecznie uwiarygodnić. Nagle widoczne stają się dziury scenariuszowe, nie dość staranny rys psychologiczny postaci itd. Film gubi rytm, staje się sztuczny. A całość z intrygującego thrillera przeradza się w (dość nużącą, a nawet tendencyjną) ilustrację patologicznego zjawiska. Generalnie aktorsko dobry Pio Marmai na tym etapie nie umie już dotrzymać kroku szalejącej Scott Thomas. Thomas jak zwykle jest świetna, w dodatku scenariusz oferuje jej możliwość intrygującego, niejednoznacznego rozegrania finału. Ale nawet ona nie potrafi całej sytuacji uczynić ciekawą, przekonującą czy zwyczajnie wiarygodną.
A szkoda. Bo pomysł był ciekawy, aktorstwo świetne, temat niejednoznaczny. A koniec końców Z tobą i przeciw tobie można obejrzeć jedynie dla wspomnianej tu już dwukrotnie charyzmy odtwórczyni głównej roli. Ale też po prawdzie: Thomas jest bardzo aktywna i nietrudno o lepszy film z jej udziałem.
