Kochajmy babcie

Niedługo Dzień Babci. Moje już odeszły wiele lat temu. Żałuję, że nie zdążyłam ich zapytać o tyle spraw. Razem z nimi odeszła pamięć o przodkach.

Kupowałam kiedyś w Turcji dywan. Piękny, ręcznie tkany przez anatolijskie kobiety, prawdziwy majstersztyk. Sprzedawca okazał się być bardzo ciekawym człowiekiem, wypiliśmy kilka herbat i rozmawialiśmy przez kilka godzin, siedząc na rozściełanych kobiercach. W końcu, po zakupie, mężczyzna wyjaśnił, że mój nowy dywan ma pewną symbolikę. Bardzo się zdziwiłam, bo myślałam, że esy-floresy z dywanu to nic nieznacząca dekoracja. Okazało się, że środek, od którego centrycznie rozchodzą się wzory, symbolizuje babcię. Bo babcia – wyjaśniał mężczyzna – to stały element, niezmienny fundament rodziny, najważniejszy i najtrwalszy. Mężczyźni ginęli na wojnach, a kobiety zawsze trwały w domu, doglądając domowego ogniska. Dzięki babciom ogniska nigdy nie gasły. Od babci zaczyna się życie całej rodziny, to ona rodzi, przekazując życie kolejnym pokoleniom. Babcia jest najważniejsza, zakończył z uśmiechem.

Patrzę na swój dywan i myślę o moich babciach, którym zawdzięczam życie. Już odeszły, wiele lat temu. Żałuję, że nie zdążyłam ich zapytać o tyle spraw. Razem z nimi odeszła pamięć o przodkach. Nie żyje nikt, kogo można by zapytać o to, który dokładnie pradziadek wyfrunął przez komin w Auschwitz? Jak ugotować tę twoją pyszną zalewajkę, babciu Zosiu? Dlaczego twoja matka miała na imię Nepomucena, babciu Anielo? Twój ojciec był w końcu Grekiem czy Niemcem?
Tyle pytań. Za późno. Żałuję.

Jest taki ładny wiersz Anny Kamieńskiej Babcia. Wzrusza mnie niezmiennie od lat.

Babcia to są miłe ręce,
Książka, herbata słodka,
Śmieszne słowa w dawnej piosence,
Suknia dla lalki i szarlotka.

Babcia to bajka, której nie znamy,
Pudełeczka, perfumy, włóczka,
Babcia to mama mojej mamy,
A ja jestem wnuczka.

Teraz, kiedy wiem, jak ważna jest babcia, i że – niestety – każda babcia się kiedyś kończy, namawiam moją małą córeczkę, żeby jak najwięcej czasu spędzała ze swoją babcią, słuchając jej opowieści. Bo to ogniwo, które łączy ją z przeszłością. Dzięki niej może przenieść się w daleką przeszłość. To wehikuł czasu, skarbnica życiowej mądrości i nieskończonej cierpliwości. Wielkie szczęście mieć babcię.

Szukam w pamięci słynnych babć. Pierwsza, która mi przychodzi na myśl, to oczywiście babcia Czerwonego Kapturka. Ale o niej, zdaje się, nic dobrego powiedzieć nie można. Urodziła matkę Czerwonego Kapturka, osobę lekkomyślną i nieodpowiedzialną – wszak to ona wysłała małą dziewczynkę do lasu, w którym mieszkał straszny wilk.
Nie mogła iść sama?

Po drugie – babcia lubiła sobie chlapnąć, bo w koszyczku dziewczynki nie mogło zabraknąć wina. Skoro piła, to chyba nie była aż tak chora? I ona mogła po winko skoczyć sobie sama.
Ale nie skoczyła.
Taka to babcia.

Dzisiejsze babcie różnią się od tych sprzed jeszcze kilku lat. Dziś pięćdziesięcioletnie kobiety nie są już starowinkami w chustkach zawiązanych pod brodą. Urodziły się już po wojnie, nie musiały całe życie orać pól w zastępstwie konia, nie urodziły piętnaściorga dzieci. Są zadbane i eleganckie, pracują. Czasem mam wrażenie, że nie zawsze zachwyca je rola babci. Wystarczy wybrać się do parku przed południem i przyjrzeć się dojrzałym kobietom, pchającym przed sobą wózki z niemowlętami. Dobrze je rozumiem. Bycie babcią musi być przyjemne, o ile nie dostaje się na wychowanie wnuka, ale ogranicza się kontakt z nim do zabawy, przyjemności. Wielu młodych rodziców niestety uważa, że obowiązkiem babci jest wychowywanie ich dzieci.
A przecież babcia już swoje dzieci wychowała, już dość się napracowała. Czas na zasłużony odpoczynek.

Ugandyjskie babcie nie odpoczywają. Amerykańska organizacja Babcie bez granic powstała jako odpowiedź na historię pewnej Ugandyjki. Wiekowa Mary pochowała 14 swoich dzieci chorych na AIDS, zostając sama z dziesięciorgiem wnucząt. Grupa starszych kobiet z USA, poruszona jej historią, postanowiła pomóc Mary i innym kobietom w podobnej sytuacji. Amerykańskie Babcie pomagają babciom z Ugandy. Dzielą się swoim dobrobytem.

Są jeszcze babcie ze starszyzny kobiet świata. Tanna Jakubowicz – Mount, Thunder Bear Woman, inicjowana na Starszą w kręgu kobiet przez szamanów–uzdrowicieli z północno-zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych, mówi o nich w wywiadzie z Anną Ławniczak: 13 Babć, stanowi starszyznę kobiet świata. Pochodzą z różnych narodów rdzennych: Afryki, Ameryki Południowej, Północnej i Środkowej, z Arktyki i Tybetu. Ich najgłębszą intencją, najgłębszym pragnieniem jest, aby ludzie powtórnie połączyli się z Ziemią, by ją kochali. Bo nie chcemy krzywdzić tego, co kochamy. (…)
Babcie skrzyknęły się w 2004 roku, kiedy się okazało, że każda z nich miała wizję spotkania w kręgu. Mówią, że się za późno spotkały, że powinny były zrobić to wcześniej. Jeżdżą po całym świecie i uzdrawiają związki człowieka z Ziemią. Uzdrawiają też samą Ziemię, ponieważ słyszą wołanie Matki Ziemi o pomoc. I jeżdżą do siedziby każdej z członkiń starszyzny. Tam prowadzą ceremonie i rytuały uzdrawiające, modląc się i śpiewają pieśni. Wierzą w to, że każda intencja serca rozchodzi się na cały świat. Według wierzeń Indian istnieje Spider Woman – kobieta pajęczyca, która przędzie sieć naszego życia. Jesteśmy połączeni całym systemem energii. Każdy głos, każda intencja serca, modlitwa, pieśń – płynie po tych sieciach do wszystkich istot na świecie. Wibracje wysyłane przez pieśni i modlitwy docierają i uzdrawiają, harmonizują całe pole energii. Babcie spotykają się więc i przeprowadzają rytuały oraz ceremonie i uzdrawianie duchowe. To jeden rodzaj działalności, najistotniejszy. Poza tym także uczą.

Choć pewnie nie każda babcia to mądra Spider Woman, kochajmy babcie.
Póki z nami są.