Anna Maria Gidyńska

Pojęcie "seryjny morderca" po raz pierwszy pojawiło się w literaturze fachowej w latach siedemdziesiątych XX wieku. Termin i definicja zostały szybko podchwycone przez pisarzy oraz reżyserów filmowych, wskutek czego stare, dobre kryminały, gdzie zabójca zawsze miał jakiś ukryty cel, zaczęły stopniowo ustępować miejsca thrillerom, w których czarny charakter nie postępował w sposób racjonalny - co najwyżej racjonalnie krajał swoje ofiary ostrym nożem rzeźnickim. CZYTAJ WIĘCEJ

Na ostatnich stronach książki Janowi udaje się rozwikłać zagadki, ale ich wyjaśnienia nie przynoszą czytelnikowi ulgi – przeciwnie, nagle czuje się jeszcze gorzej niż podczas całej lektury. A nie było łatwo, lekko i przyjemnie, ponieważ Małgorzata Saromonowicz zadbała o sugestywne odmalowanie zwyrodnień i wynaturzeń w pozornie normalnym świecie. Sprawiedliwy recenzent schyli czoło przed literackim kunsztem w budowaniu czarnego scenariusza i zachwyci się pieczołowitością, z jaką autorka przemalowuje każde słowo, myśl i gest postaci na czarny kolor. Niemniej jednak, po skończeniu lektury „Sanatorium” konieczna jest jakaś odtrutka. CZYTAJ WIĘCEJ

Książka jest niewiarygodna, postaci antypatyczne, a ich koleje losu całkowicie nieprawdopodobne. Jeśli na początku język powieści jest jak przejrzysty, wartko płynący potok, wraz z upływem stron zmienia się w mętne rozlewisko. Cóż, autorka podpisała chyba kontrakt na określoną liczbę stron i większość z nich zapełniła rozwlekłymi, nudnawymi, nic nie wnoszącymi opisami stanu umysłów bohaterki i bohatera, a także ich niemrawymi próbami zejścia się ze sobą. Ostatni zwrot akcji – decydujący dla fabuły – zostaje opisany na pięciu stronach, a nagła kariera bohaterki streszczona w dwóch zdaniach. CZYTAJ WIĘCEJ

Kochan ma niewątpliwy talent do opowiadania historii, które rozgrywają się na naszych oczach w kawiarni czy na ławce w parku. Albo takich, jakie można przeczytać w tabloidzie. Warto zaznaczyć, że pisarz utrzymuje równy poziom - w “Balladzie o dobrym dresiarzu” każde z opowiadań jest małą perełką. Chętnie się do nich wraca, bo fabuła nie jest tu jedynym walorem. Stylizacja jest równie zachwycająca. Całe szczęście, że Kochan nie napisał powieści-rzeki, a zbiór opowiadań. CZYTAJ WIĘCEJ

„Autobiografia grubej panny młodej” nie jest książką złą, o nie. Tyle tylko, że wbrew temu, co sugeruje polski wydawca, nie jest to książka na weekend. Raczej na całe wakacje, do czytania po kawałku, między kolejnymi fragmentami jakiejś poważnej, naukowej lektury. Albo chociaż Buddenbrooków. CZYTAJ WIĘCEJ

Z każdą kolejną stroną „Nic” nabiera tempa i nie pozwala się od siebie oderwać. Koleje losu bohaterów przeplatają się ze złośliwymi obrazkami – upalony trawką koleś słuchający całymi dniami Radia Maryja, egzaltowana fanka Sztuki uprawiająca na redakcyjnym biurku seks bez zabezpieczeń ze znanym literatem, nowomowa przedstawicieli handlowych… Nie raz i nie dwa wybuchnęłam śmiechem nad książką, a ile razy stanął mi w oczach ktoś ze znajomych lub osób z tak zwanego „towarzystwa”? Nie zliczę. Bieńkowski nie zna świętości – uderza we wszystkich. I trafia. CZYTAJ WIĘCEJ

Odnoszę wrażenie, że oficyna wydawnicza Rebis dała tym razem ciała. Najwyraźniej spieszono się, aby zdążyć na wiosnę, kiedy to rzesze kobiet (oraz paru metroseksualnych mężczyzn) rzucają się w wir przygotowań do lata i noszenia kostiumów - a dieta jest tych przygotowań nieodłącznym składnikiem. Dlaczego tak uważam? Ano dlatego, że książka jest przetłumaczona jeden do jednego, z angielskiego na polski, z całkowitym pominięciem nieco odmiennych realiów. Przepis łatwy do zrealizowania na Florydzie niekoniecznie jest wykonalny w Polsce. CZYTAJ WIĘCEJ

W którym momencie seria staje się czysto komercyjnym przedsięwzięciem? Ile książek o przygodach tego samego bohatera trzeba napisać, żeby przemienić się w rutyniarza? Ile uproszczeń czyni książkę niewiarygodną? Ile erudycyjnych wtrętów zmienia beletrystykę w popis autora? Te i inne pytania zadawałam sobie, czytając najnowszą książkę – czy raczej dwie (tom I – Łowca ważek, tom II – Między wierszami) – Borysa Akunina, człowieka, który odrodził współczesny kryminał i stworzył bohatera na miarę Sherlocka Holmesa. CZYTAJ WIĘCEJ

Poza garstką eremitów, każdy marzy o luksusie, różnie go tylko pojmując. O ile taki poseł Pęczak może sobie życzyć merca na bajerze, z przyciemnianymi szybami, a jego dobroczyńca Marek Dochnal popisuje się na stronach Gali (która mu piękną laurkę napisała swego czasu) złotym rolexem i wylegującą się na brzegu przydomowego basenu żoną, która ot tak sobie włożyła brylantową kolię, suknię Versace i rozrzuciła trochę zbyt nonszalancko długie nogi na boki, to dla zwykłych ludzi poprzeczka ustawiona jest nieco niżej. CZYTAJ WIĘCEJ

Sama intryga nieporywająca i ofiary też jakieś takie... niesatysfakcjonujące. Jasne, żal białych buldożków o uroczych imionach Hulaj i Łapaj, żal starej generałowej Tatiszczewej, którą ktoś ewidentnie chce wysłać na tamten świat, mordując jej ukochane pieski – ale to wszystko nie wciąga tak, jak powinno. I nawet ciągłe zastanawianie się, kto jest tak zdeprawowany, że nie żal mu niewinnych zwierząt jakoś nie przykuwa człowieka do książki. CZYTAJ WIĘCEJ