Kamelia

Krzysiek był już dwa miesiące na odległym kontynencie. Dzwonił średnio raz na pięć dni. Rozmawialiśmy o tym co słychać u nas, u niego. To była sucha relacja - wypowiadana bez emocji, obiektywna i rzeczowa. Na koniec mówiliśmy sobie: „Pa! I do następnego...”, po czym w słuchawce nastawała międzykontynentalna cisza. CZYTAJ WIĘCEJ

Wszystko ma swój początek i koniec. Końca naszego małżeństwa nie zauważyliśmy w porę. Być może nie dostrzegliśmy, że się zbliża, bo wyglądał jak kolejna kłótnia. Gdy małżeństwo wchodzi w stan agonalny myślimy, że to tylko kolejna niedyspozycja, którą da się wyleczyć, poukładać rozsypane części małżeńskiej układanki. CZYTAJ WIĘCEJ

Śmiać mi się chciało jak cholera. Urzędniczka udzielająca ślubu okazała się tą samą kobietą, która kilka dni wcześniej rozbawiła nas do łez sposobem mówienia i interpretowania przepisów prawnych. Pamiętam, jak powiedziałam do Krzyśka, że jeśli to ona będzie 16. września w USC, to chyba pęknę ze śmiechu. No i pękałam. Poza tym było trochę nerwowo, ale to chyba normalne w tej sytuacji. CZYTAJ WIĘCEJ

Trudno mi było pogodzić się z faktem, że mój mąż nie jest rycerzem z bajki. Nie mogłam odegnać do siebie myśli - niewygodnej jak za ciasne buty - że kiedyś był inny: czulszy, zaabsorbowany moją osobą, kochający. Że zmiana, jaka się w nim dokonała, niestety nie była pozytywna. Burza, jaka rozpętała się nad naszymi głowami niespełna rok po przysięgach małżeńskich, powoli cichła. Podjęłam próbę ratowania nas. CZYTAJ WIĘCEJ

Ona dzwoniła do NASZEGO domu! Miała na imię Anka i była kochanką mojego męża. Tak to się zaczęło. Zmierzch szczęścia, koniec kłamstwa, koniec mojego małżeństwa. Krzysiek studiował w dalekim, wielkim mieście. Jeździł na zajęcia co dwa tygodnie i uczył się tam. Wierzyłam w to. Nie pamiętam co, jako pierwsze, dało mi do myślenia. Chyba nic konkretnego, po prostu gdzieś tam w głowie zakiełkowało podejrzenie. CZYTAJ WIĘCEJ

I niech faceci żałują, że nie mogą rodzić! Bo ten moment, kiedy po bólu przez duże B kładą dziecko, ciepłe i lepkie, na brzuchu matki, to najprawdziwszy cud. Każda z nas jest do tego stworzona. W tej jednej chwili nie liczy się nic, kompletnie nic innego na świecie. Dane mi było poczuć smak życia, wyjętego prosto spod mojego serca. CZYTAJ WIĘCEJ

I stało się tak, że Krzysiek zawrócił. Przez moment wahał się, ale w końcu zsiadł z roweru i został z nami w domu. Wybaczyłam mu. Zapomniałam i żyliśmy dalej w oczekiwaniu na narodziny i to co miało nastąpić wcześniej, mianowicie na nasz ślub - skromną ceremonię połączenia dwojga ludzi przed Bogiem. CZYTAJ WIĘCEJ

Zapewne każda matka pamięta tę chwilę, kiedy poznawała prawdę. Myśli i reakcje są wtedy spontaniczne. I przeróżne. Ja tańczyłam. Byłam sama w domu, więc włączyłam radio na full power i pląsałam jak głupia. Nie mogłam doczekać się powrotu Krzyśka z kursu. Aby nie wybuchnąć z nadmiaru radości, obdzwoniłam z nowiną prawie całą rodzinę, oczywiście zalewając tym samym - zwłaszcza żeńską jej część – łzami szczęścia. CZYTAJ WIĘCEJ

Długi majowy weekend mieliśmy spędzić w oddalonym wiele setek kilometrów mieście rodzinnym mojego ukochanego. Pamiętam dreszcz, który przebiegł mi po plecach na wieść o tym wyjeździe. Perspektywa poznania rodziny chłopaka sprawia, że serce kobiety bije mocniej. Ze strategicznego punktu widzenia jest to swego rodzaju potwierdzenie wspólnie układanych planów. Miałam poznać poza rodzicami również brata, babcię i dziadka oraz ciotkę i wujka. CZYTAJ WIĘCEJ

Dzisiaj już wiem, że oboje byliśmy „na zakręcie”. On i ja potrzebowaliśmy ciepła, bliskości, a także siły i większej pewności siebie, jakie czerpie się ze związku. Wpadliśmy na siebie i daliśmy ponieść się emocjom. Czy oboje w równym stopniu? Nie wiem... CZYTAJ WIĘCEJ