Szczepionka na żółtaczkę typu B

Żółtaczka wszczepienna, czyli wirusowe zapalenie wątroby
typu B jest jedną z najbardziej zakaźnych chorób. Do zarażenia WZW B dochodzi
znacznie częściej, niż wirusem HIV. Już śladowa
ilość skażonej krwi wystarczy, aby narazić się na marskość wątroby czy nowotwór
tego narządu. Dlatego tak ważna jest profilaktyka i poddawanie się szczepieniom
ochronnym. W jaki sposób może dojść do zakażenia oraz kiedy należy się
zaszczepić?

WZW B – drogi zakażenia

Źródłem zakażenia jest krew chorego. Do kontaktu ze skażoną
krwią dochodzi:

• podczas zabiegów  stomatologicznych, chirurgicznych,
• sesji akupunktury,
• badań endoskopowych,
• podczas zabiegów kosmetycznych, w których występuje ryzyko uszkodzenia skóry (np. kontakt z niesterylnymi nożyczkami, cążkami itp.),
• przy wykonywaniu peercingu lub tatuażu,
•  w wyniku używania przyborów do higieny osobistej osoby zakażonej (np. szczoteczki do zębów, maszynki do golenia itp.),
• stosunku płciowego z osobą zakażoną,
• w czasie ciąży, w wyniku przeniesienia wirusa z matki na dziecko.

Szczepionka przeciw WZW B

Szczepionka przeciw WZW typu B należy do szczepień obowiązkowych
i wykonywana jest nieodpłatnie. Odporność nabywa się w wyniku przyjęcia kilku
dawek szczepionki, które wykonuje się w następujących etapach:

I dawka – pierwsza doba po urodzeniu,

II dawka – 6 tygodni po pierwszym szczepieniu, czyli w 2
miesiącu życia,

III dawka – na przełomie 6 i 7 miesiąca życia,

IV dawka – 14 rok życia.

Zaszczepić powinny się wszystkie dzieci do 14 roku życia
oraz osoby, które należą do grupy ryzyka: pracownicy służby zdrowia, osoby z
najbliższego otoczenia chorego na żółtaczkę oraz pacjenci przed zabiegami
chirurgicznymi.