Alter

„Miasteczko, w którym czas się zatrzymał” to jeszcze jeden - obok „Postrzyżyn” i „Takiej pięknej żałoby” - zbiór „nymburskich” opowiastek Hrabala. Książeczka powstała podczas choroby pisarza wiosną 1973 roku, w okresie dla pisarza trudnym i pod niejednym względem przełomowym. Przeczuwając, że wkrótce trafi do szpitala, i obawiając się najgorszego, Hrabal postanowił przenieść na papier „opowieść o dwóch braciach”, do napisania której czuł się w owym czasie szczególnie powołany. Bramy wyobraźni zmobilizowanej w obliczu zagrożenia życia otworzyły się szeroko i w krótkim czasie powstał rękopis, w którym autor dokonywał później już tylko skreśleń. CZYTAJ WIĘCEJ

„Księga niepokoju” Soaresa/Pessoi umożliwia nam wgląd w niezwykły świat rozdwojonej psychiki autora dość niechętnie poruszającego się w świecie realnym i nieustannie skłaniającego się ku marzeniu. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że jego wyobraźnia bardzo różni się od tej, którą posiada zwykły czytelnik. Buntując się, zgodnie z naturą swego talentu, przeciwko choremu, bezrefleksyjnemu aktywizmowi życia społecznego, pisarz staje na jego przeciwległym biegunie. CZYTAJ WIĘCEJ

„Mój Nikifor” jest filmem pełnym spokoju i pogody ducha, co może trochę dziwić zważywszy na ciężar poruszanych w nim problemów. Muzyka z lat sześćdziesiątych, której Nikifor bardzo lubił słuchać, ożywia fabułę i wprowadza do niej, aczkolwiek powściągliwie, elementy humorystyczne. Film wiele zawdzięcza pięknym zdjęciom Krzysztofa Ptaka. Nie ma szans, byśmy zapomnieli ukazaną nam przez niego panoramę Krynicy w padającym śniegu, przypominającą, bardziej jeszcze niż malarstwo Nikifora, głębię zimowych pejzaży Bruegela. To po prostu trzeba zobaczyć. CZYTAJ WIĘCEJ

Niedawno minęło czterdzieści lat od śmierci Aldousa Huxleya, autora takich powieści jak „Nowy wspaniały świat” czy „Kontrapunkt”, jednego z nielicznych intelektualistów XX-tego wieku wierzących w istnienie „Innego Świata”. Powieść "Wyspa" to przede wszystkim wynik wielkiego wysiłku wyobraźni. Autor pragnie, abyśmy odrzucili cały bagaż swoich uprzedzeń, zapomnieli na chwilę o realiach, w jakich żyjemy, i wybrali się z nim w daleką podróż na antypody własnego umysłu, gdzie na oceanie czasu otoczona zewsząd przez wrogie siły leży sobie piękna wyspa. CZYTAJ WIĘCEJ

„Zapiski”, wraz ze skrótowym opisem podróży Stempowskiego do Francji sporządzonym w lipcu 1942 roku, składają się na tomik o niewielkiej objętości.Jeśli uważnego czytelnika nie zaintryguje niezwykła osobowość Stempowskiego - wolterianina z wahaniem i wątpliwościami sięgającego po pióro, któremu ukazuje się w biały dzień bliski sercu cień zmarłej kobiety - z pewnością doceni on styl pisania autora, wspaniale przejrzysty i precyzyjny, a także właściwą mu, rzadko u innych spotykaną trzeźwość i trafność osądu. CZYTAJ WIĘCEJ

„Balthus. Pod prąd”, rozmowy z Costanzem Costantinim „Balthus. Samotny wędrowiec w krainie malarstwa”, rozmowy z Françoise Jaunin Gdyby ktoś chciał wybierać między jedną a drugą książką, będzie miał nie lada kłopot. Część wypowiedzi Balthusa oczywiście się powtarza, lecz takich, które różnią oba zbiory rozmów, jest znacznie więcej. Tym czytelnikom, których interesuje bardziej faktografia i udział malarza w europejskim życiu kulturalnym, poleciłbym wywiady z Costantinim. Do rozmów z Jaunin zachęcałbym natomiast wszystkie osoby pragnące bliżej poznać malarską wrażliwość Balthusa i niektóre tajemnice jego sztuki. CZYTAJ WIĘCEJ

„Kocham tatę” Alana Titchmarsha to prosta powieść obyczajowa, całkowicie czytelna w swoim przesłaniu i literacko raczej uboga. Niemniej książka posiada specyficzny urok. Od samego początku w powieści dominuje ciepły ton pogodzenia się z losem i pocieszenia. Autor przedstawia nieco tkliwy obraz życia Drummondów, zamkniętego w wąskich ramach prowincjonalnej codzienności, ale szczęśliwego. CZYTAJ WIĘCEJ

Książka Juli Zeh nie jest z pewnością arcydziełem, ale posiada kilka zalet, dla których warto po nią sięgnąć. Pisarce udaje się połączyć w jednolitą i oryginalną całość elementy różnych gatunków literackich: powieści psychologicznej, kryminału, thrillera politycznego, romansu. Każdy z nich pobudza ciekawość czytelnika w inny sposób, sprawia, że jego zainteresowanie lekturą nie słabnie. CZYTAJ WIĘCEJ

„Europejka” ukazuje głęboką jedność życia i twórczości pisarki. Tę samą relację między pierwiastkiem kobiecym, bardziej emocjonalnym i męskim, bardziej logicznym, można odnaleźć zarówno w związku autorki z ukochanym mężczyzną, jak i w jej pisarstwie. Swoista synteza obu tych pierwiastków dająca przewagę „czuciu i wierze” nad „mędrca szkiełkiem i okiem” stanowi, jak można przypuszczać, odpowiedź Gretkowskiej na duchowe potrzeby naszych czasów. CZYTAJ WIĘCEJ

„Finimondo” Piotra Siemona, wbrew publicznym deklaracjom pisarza, nie jest powieścią, która pod warstwą groteskowej, umyślnie przeciążonej stereotypami narracji kryje wielowymiarową polską rzeczywistość. Autor przedstawia w niej realia wszystkim bardzo dobrze znane zarówno z codziennego życia, jak i gazet czy telewizji, właściwie nic ciekawego od siebie nie dodając. Jednocześnie w powieści dominuje język potoczny, czego nie można do końca usprawiedliwić przyjętą konwencją. CZYTAJ WIĘCEJ