Fabuła jest niezła, morderca ciekawy, a jego motyw i tożsamość trudne do odgadnięcia. Tyle tylko, że w ogóle nie da się zgadnąć, kto jest mordercą – ponieważ zostaje on wyciągnięty jak królik z kapelusza pod koniec książki. Sposób, w jaki komisarz Nowak wpada na jego trop, jest całkowicie niewiarygodny, w stu procentach przypadkowy i w kryminałach jest to jak dla mnie największy błąd, jaki można popełnić. CZYTAJ WIĘCEJ
„Szarlotka z ogryzków” to lektura niełatwa formalnie. Nie składa się z rozdziałów, gdzie schludne dialogi przeplatane są poetyckim opisami. To książka składająca się z maili, jakie wymieniają między sobą Purkrapek i Modelka Modiego. Kogo? No właśnie. Modiglianiego. To jedno z tysiąca erudycyjnych nawiązań, jakie znajdują się w ich dialogu. Pisane czasem językiem potocznym, a czasem wyszukanym, ich maile to urocze, małe kompozycje. CZYTAJ WIĘCEJ
Historie o templariuszach potrafią być pasjonujące, o czym wie każdy, kto w młodości czytał przygody Pana Samochodzika. Tomiszcze autorstwa Julii Navarro radzę jednak zostawić na półce w księgarni. Fakt, polskie czytelnictwo kuleje – są ludzie, którzy w ogóle nie czytają książek. Nie znaczy to jednak, że w szlachetnym dążeniu do podwyższania średniej należy tracić czas na mierne lektury, które nie zostawiają w pamięci żadnych pozytywnych wrażeń. CZYTAJ WIĘCEJ
Ci, którym się wydaje, że wobec powyższego książka traktuje o namiętności starszego pana do młodziutkiej dziewczyny, z plastycznymi opisami, jakich Hustler by się nie powstydził, mogą się rozczarować. Owszem, niektóre postaci w książce uprawiają seks, ale nie o to tutaj chodzi. Tytułowa miłość to uczucie, które łączy dwie stare kobiety, mieszkające pod jednym dachem i wzajemnie uprzykrzające sobie życie. To jest opowieść o nich. CZYTAJ WIĘCEJ
Dobra żona”, oceniana jako odrębne, wyrwane z kontekstu dzieło, jest błyskotliwą, przyjemną lekturą, pouczającą pod wieloma względami – chociaż uległość głównej bohaterki wobec oczekiwań reszty świata może wzbudzić pewne zdumienie, a nawet irytację u czytających. Jeśli jednak książkę weźmie do ręki ktoś, kto zna już Elizabeth Buchan z jej debiutu w Polsce i chciałby znów spędzić kilka godzin z dobrą literaturą dla i o kobietach, zapewne – podobnie jak niżej podpisana – dozna uczucia, że kiedyś już to widział. Podobna maniera pisarska to jedno (wielu pisarzy zrobiło z niej swój znak firmowy – Joanna Chmielewska, żeby daleko nie szukać), ale pisanie kolejnej takiej samej książki cuchnie mi twórczością seryjną – a tę zdolność najlepiej wykorzystywać do pisania kartek znad morza. CZYTAJ WIĘCEJ
