Nikomu nie pomagam!

Jestem warszawianką, mamy z mężem dwoje dzieci, które różni tylko 15 miesięcy. Całe życie wynajmujemy mieszkania (największe miało 38 m²), kierując się bliskością pracy, ale przede wszystkim przedszkola, potem szkoły, gimnazjum i tak dalej. Nie mamy samochodu. Po opłaceniu wynajmu i wszystkiego innego, co w życiu trzeba co miesiąc opłacić, nasza "życiowa" stawka wynosi 10 zł na osobę. Niewiarygodne? Nieprawda. I nie piszę tego, żeby się skarżyć, tylko żeby niektórym coś uświadomić.

Otóż, takich rodzin jak nasza jest większość, nie mniejszość – bez perspektyw na kupno, kredyt, spłacanie, urządzanie własnego mieszkania. Stać nas na wynajem, ale nie mamy tzw. zdolności, i tego się nie przeskoczy. Natomiast na uzyskanie mieszkania komunalnego zarabiamy… za dużo.

Wiele osób ma pretensje do uboższych, wytyka ich palcami jak zwyrodnialców. A to jesteśmy leniwi, a to niewykształceni, a to za mało przebojowi. Płodzimy za dużo dzieci, jesteśmy samolubni i bez serca, niesolidarni społecznie, bo wszystko dla siebie, nikomu nie pomagamy.

Pragnę więc przypomnieć, że aby komuś pomóc, trzeba mieć pieniądze lub czas (lub jedno i drugie). Pomaganie to luksus, owa nadbudowa, gdy już ma się bazę. Dlatego osobiście tak bardzo cenię ludzi zamożnych, którzy pomagają innym – nie na pokaz czy dla reklamy, lecz dlatego, że mają więcej pieniędzy niż im potrzeba, wiedzą to i chcą się podzielić. Ja nie mam.

Kiedy byłam studentką i kupowałam sobie bułkę z kefirem, częstokroć stał koło mnie kolega student, gapiąc się w ten superzestaw głodnym wzrokiem. WTEDY stać mnie było, by jemu kupić to samo. Dziś niestety na pierwszym miejscu są dzieci. Muszą mieć książki, zeszyty, buty i jedzenie na talerzu. Ciężko i długo z mężem pracujemy, żeby tego nie zabrakło, dlatego wieczorem, po wyprowadzeniu psa, posprzątaniu, wypraniu, ugotowaniu, pozmywaniu, pomożeniu w lekcjach — nie miałabym już siły pobiec na wolontariat. Uwierzcie mi.

Udzieliłam się tylko raz ostatnio – poparłam czynnie protest mieszkańców w warszawskim barze Prasowym, który postanowiono zlikwidować. Zjedliśmy tam z rodziną wiele pysznych obiadów na naszą kieszeń i spotkaliśmy tam wiele rodzin takich, jak my. Szczęśliwych, spełnionych, czasem tylko nieco zmęczonych.

Proszę nie gardzić ludźmi, którzy nie parkują luksusowymi autami w centrach biznesowych i handlowych, i nie wysyłają co miesiąc ostatnich pieniążków z emerytury na ratowanie rysiów, koni, piesków, dzieci etc. Nas stać tylko na utrzymanie dwojga dzieci i jednego pieska. Do nikogo nie wyciągamy ręki po pomoc i nie żyjemy ponad stan. Przepraszamy wszystkich kręcących nosem, ale na razie to wszystko, co jesteśmy w stanie wnieść do globalnej rzeczywistości.

Czekamy też, nie ukrywam, na ruch ze strony Państwa, które jak nikt opędza się od swoich obowiązków wobec obywateli.