"Peggy Guggenheim", Anton Gill

Peggy Guggenheim urodziła się 26 w 1898 roku w rodzinie żydowskich magnatów finansowych z Nowego Jorku. Jej ojciec znaczną część swojego życia spędzał na trwonieniu rodzinnej fortuny na szalone i burzliwe imprezy, aż do końca - zatonął na legendarnym „Titanicu”. Po jego śmierci całkowitą kontrolę nad Peggy przejęła matka, która widziała w córce pannę na wydaniu z dużym posagiem. Zbuntowana Peggy postanowiła, że jej domem będzie liberalna Europa, mniej konserwatywna niż Ameryka jej młodości, gdzie nie będzie musiała dopasować się do narzuconej jej roli.

Zamieszkała w Paryżu i tam poznała swojego pierwszego męża Laurence’a Vail, który rozbudził w niej zainteresowanie światem sztuki i zapoznał z najwybitniejszymi przedstawicielami paryskiej bohemy. Ich małżeństwo upływało im na dzikich i szalonych imprezach, na które zapraszali ludzi ulicy – kloszardów, pijaków, prostytutki. Po rozwodzie Peggy rzuciła się w wir romansów, do czasu aż za namową przyjaciółki zaczęła zastanawiać się nad otwarciem galerii. Pierwszym zakupionym przez nią dziełem, które dało początek wspaniałej kolekcji, był odlew z brązu Hansa Arpa „Głowa i Muszla”. Wkrótce, dzięki spadkowi po zmarłej matce, Guggenheim wynajęła galerię w Londynie i nazwała ją Guggenheim Jeune. Na pierwszych wernisażu pokazała prace początkującego wtedy, w 1938 roku, Wassilego Kandinskiego. W galerii wystawiali także m.in.: Hans Arp, Georges Braque, Marcel Duchamp, Max Ernst, Juan Gris, Joan Miró, Piet Mondrian, Picasso, Yves Tanguy oraz Laurence Vail. II wojna światowa stała się doskonałym momentem do inwestowania w sztukę, ponieważ, ze względu na dekoniunkturę, artyści wyprzedawali za bezcen swoje prace. W tych okolicznościach Peggy Guggenheim kupiła stosunkowo tanio 50 obrazów stworzonych przez ścisłą czołówkę światowego malarstwa tego okresu. Udało jej się wywieść je z Paryża do Nowego Yorku, a także samej szczęśliwie uciec przed żydowskimi prześladowaniami. W 1949 roku na stałe zamieszkała w Wenecji, gdzie otoczyła się ukochanymi dziełami sztuki. Guggenheim zbierała obrazy tylko osiem lat, ale ten krótki czas wystarczył, aby stworzyć jedną z największych kolekcji dzieł sztuki współczesnej XX wieku.

Polecam tę biografię szczególnie tym, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś więcej o życiu towarzyskim i uczuciowym największych osobowości świata sztuki burzliwych lat 20, 30 i 40-tych XX wieku.