Stado Wilków w komplecie

Robert Gawliński ze swoim zespołem Wilki (Marcin Ciempiel, Mikis Cupas, Marcin Szyszko i Andrzej Smolik) znów święcą swoje triumfy. Ich utwory z nowej płyty „Watra” trafiają teraz na szczyty list przebojów. Robert znalazł nieco wolnego czasu i zgodził się na krótki, telefoniczny wywiad dla Kafeterii:

- Do jakich wykonawców nawiązujesz w swojej muzyce? W niektórych utworach wyraźnie słyszę U2.
— Być może troszeczkę pobrzmiewa U2, ponieważ bardzo lubię ten zespół.
— Na jakiej muzyce się wychowałeś?
— Na zimnej fali, bardzo dołującym i ciężkim graniu.
— Dlaczego odszedłeś od Wilków, a teraz wróciłeś? Czy solo zarabia się gorzej?
— Nie chodzi o zarobki, nic się nie zmieniło w tej kwestii. To było już bardzo zmęczone stado Wilków (śmieje się). Byliśmy sobą znudzeni, trochę się kłóciliśmy. Chciałem nagrać solową płytę i wrócić do Wilków, ale kryzys się pogłębiał i nie było sensu ciągnąć tego dalej. Teraz znów postanowiliśmy grać razem.
— Kiedyś w wywiadach mówiłeś, że już nigdy nie zagracie razem.
— Nie mówiłem kategorycznie — nie, tylko raczej nie. Udało nam się zrobić świetną płytę, więc cieszę się, że znów gramy razem.
— Jak przebiega współpraca z żoną? Monika jest waszym menedżerem.
— Bardzo dobrze (śmieje się).
— Czy w trasę jeździsz z żoną?
— Tak. Zwykle jeżdżę z Moniką. Jest naszym menedżerem i kierowcą w jednym.
— Czy omawiacie wspólnie , jak wypadły koncerty?
— Nie zawsze. Czasami wybieramy się na kolację i wtedy rozmawiamy, jak wypadliśmy na koncercie. Monika ma świetną intuicję. Gdy zaintonuję coś na gitarze, ona natychmiast każe mi pisać do tego słowa i mówi, że to będzie przebój. Nigdy się nie myli.
— Macie dzieci.
— Tak. Dwójkę bliźniaków. Chłopców Benjamina i Emanuela. Etap kinderbalów, które uwielbiałem, mamy już za sobą. Dzieciaki chodzą już do szkoły.
— Jak wygląda wasz dom? Czy należysz do wykonawców, którzy ciągle są w trasie i właściwie nie ma mowy o jakimkolwiek domu?
— Wychowałem się na Pradze. Nie lubię wielkich osiedli. Najmilej wspominam mieszkanie na Starym Mieście. Wyglądało zwyczajnie — cztery pokoiki, z których jeden był dzienny a trzy pozostałe stosunkowo małe: gabinet, sypialnia i pokój chłopców. Przeprowadziliśmy się, bo chłopcy chcieli mieć swoje pokoje.
— W twojej muzyce, nawet gdy brzmi energicznie, słowa zawsze są smutne. Dlaczego? Czy to wynika z twojej natury?
— Myślę, że moje teksty są prawdziwe. Życie składa się ze smutków i odrobiny szczęścia.
— To bardzo pesymistyczne.
— Nie znam żadnego pięknego utworu, który byłby wesoły.
— Czy masz jakieś hobby, oprócz muzyki?
— Muzyka to nie jest już moje hobby, tylko mój zawód. Lubię grać w gry komputerowe, strzelać z łuku, zbieram białą broń.
— Dlaczego zmieniłeś wygląd? Kiedyś miałeś krótkie, blond włosy.
— Włosy… nie wiem coś mi odbiło. Farbowanie na biało nie jest już modne (śmieje się). Chciałem coś zmienić, więc wróciłem do poprzedniego wizerunku. Taki chyba bardziej do mnie pasuje.
— Zdecydowanie. Krótko obcięte, blond włosy nie robiły dobrego wrażenia. Zmieniłeś nie tylko wygląd, zmieniła się też twoja muzyka.
Muzycznie zatoczyłem pełne koło. Wracamy do tego, co graliśmy wcześniej.