Szczepionka przeciw tężcowi

O zachorowanie na tężec martwimy się w zasadzie tylko wtedy, gdy dziecko zrani się, a do rany dostaną się grudki ziemi. Tymczasem pałeczki tężca występują także w kurzu, wodzie i przewodzie pokarmowym zwierząt, a dostać się mogą nawet do niepozornie wyglądającego otarcia naskórka. Ryzyko zakażenia jest więc większe niż nam się wydaje. Dlatego szczepienie przeciw tężcowi jest obowiązkowe i zawiera się w Programie Szczepień Ochronnych.

Czym grozi choroba?

Reakcją organizmu na zakażenie pałeczką tężca jest m.in. nadwrażliwość na bodźce. Dzieje się tak wskutek działania substancji toksycznej, wytwarzanej przez bakterię (neurotoksyna), która upośledza zakończenia nerwowe. Może to doprowadzić do porażenia mięśni, a nawet śmierci. Jak rozpoznać tężec u dziecka? Pierwszym objawem choroby jest skurcz mięśni. Jeśli więc dostrzeżesz u malucha nietypowe grymasy twarzy i łukowate wyprężenie ciała w kilka- lub kilkanaście dni po zranieniu, być może dziecko jest chore na tężec.

Szczepienie

Ponieważ tężec w połowie przypadków kończy się śmiercią, szczepienie przeciwko niemu podawane jest kilkakrotnie. Pierwsze trzy dawki aplikowane są zanim dziecko skończy roczek (2, 3–4, 5–6 miesiąc), czwarta szczepionka między 16. a 18. miesiącem życia. Następnie podawane są dawki przypominające (w 6. i 14. roku życia), a ostatnia w ostatniej klasie szkoły lub w wieku 19 lat. Przeciwciała zawarte są w szczepionce skojarzonej, która funkcjonuje pod nazwą szczepienia przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi.

Odporność po szczepieniu

Przebycie choroby nie gwarantuje odporności na tężec. Szczepienie uodparnia zaś na przynajmniej 10 lat.