Wstydliwy rumieniec

Rumienimy się, kiedy usłyszymy komplement lub przed ważnym wystąpieniem. To normalne. Ale jak się zachować, kiedy czerwienimy się bez powodu, na każdym kroku i w każdej sytuacji? Według Enrique Jadresica, profesora psychologii z Uniwersytetu w Chile, autora książki „When Blushing Hurts”, warto skonsultować się z lekarzem, kiedy rumieniec zaczyna doskwierać i zaburzać relacje z innymi ludźmi.

Sam profesor Jadresic rumienił się w najmniej oczekiwanych momentach. Przypadłość przeszkadzała mu w kontaktach ze studentami i podczas awansu zawodowego. Raz został nawet zdyskwalifikowany ze względu na „kondycję fizyczną”. Profesor finalnie poddał się operacji, która polegała na zacieśnieniu nerwów odpowiedzialnych za pocenie się i czerwienienie. Nerwy te przebiegają wzdłuż brzucha aż do szyi, najłatwiej do nich dotrzeć przez pachę. Po operacji, jak przyznał profesor Jadresic, wstydliwe rumienienie się za każdym razem, kiedy usłyszał swoje imię, ustąpiło.

Wiele osób z powodu swojej przypadłości czerwienienia się alienuje się towarzysko. Profesor Robert J Edelmann z londyńskiego uniwersytetu Roehampton zwraca również uwagę na to, że o ile rumienienie się jest przypadłością nastolatków, o tyle w przypadku dorosłych skłonność ta wzbudza wśród innych dezorientację. Większość ekspertów uważa, że zbyt częste czerwienienie się (ang. erythrophobia) jest skłonnością o podłożu ściśle psychologicznym. Na jakiej zasadzie pomaga operacja, której między innymi poddał się profesor z Chile? Według Edelmanna operacja działa jak placebo, pozbawia osobę cierpiącą psychologicznej obawy przed wstydliwym rumieńcem. Edelmann nie wyklucza jednak medycznego efektu operacji. Przyznaje, że usunięcie lub zawężenie nerwów odpowiedzialnych za czerwienienie się twarzy (ang. sumpathetic nervous) zatrzymuje powstawanie wstydliwych rumieńców. Do tej pory nie przeprowadzono żadnych badań na temat ubocznych skutków zabiegu, który trwa nie dłużej niż 20 minut.

Profesor Jadresic w swojej książce „When Blushing Hurts” namawia jednak, aby decyzja o operacji była ostatecznością, należy ją podjąć dopiero wtedy, kiedy psychoterapia i środki farmakologiczne zawiodą.

Źródło: medycyna24.pl