Pieniądze w krajach anglosaskich

Od XVIII wieku walutą Wielkiej Brytanii jest funt szterling (pound sterling), który od 1971 roku jest równy 100 pensom (pence). Zwyczajowo na awersie każdej monety brytyjskiej znajduje się popiersie obecnie panującego monarchy.

Oficjalną walutą USA, Kanady, Australii i Nowej Zelandii (oraz wielu innych krajów) jest dolar (dollar), który dzieli się na sto centów. Nazwa „dolar” pochodzi od dawnej srebrnej monety – talara.
Jednostki monetarne krajów anglosaskich są powszechnie znane. Kłopotliwa może okazać nieznajomość potocznych nazw monet i banknotów w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Poniżej popularne określenia.

• buck – dolar w USA, Kanadzie i Australii

He owes me ten bucks.– Jest mi winien dziesięć dolców.

• quid – funt (UK)

She earns at least 600 quid a week. – Zarabia co najmniej 600 funciaków tygodniowo.

• penny – pens (UK) lub cent (USA, Kanada)

• nickel – moneta pięciocentowa (a five-cent coin) w USA i Kanadzie

• dime – moneta dziesięciocentowa w USA i Kanadzie

• quarter – dwudziestopięciocentówka w USA i Kanadzie

• fiver – banknot pięciofuntowy (a five-pound note) w Wielkiej Brytanii

• tenner – banknot dziesięciofuntowy w Wielkiej Brytanii

• loonie – kanadyjska moneta jednodolarowa; od słowa loon, które oznacza nura – ptaka wodnego umieszczonego na rewersie monety

• toonie – kanadyjska moneta dwudolarowa

Zobacz także: Phrasal verbs: Money, cz. 1, 2