Pierwsza pomoc w przypadku ugryzienia przez psa

Ugryzienie psa, a nawet samo polizanie przez dzikiego psa,
bywa katastrofalne w skutkach. Dlatego będąc na spacerze z dzieckiem, miej
maluszka cały czas na oku. Nie pozwalaj na głaskanie obcego psa, ani dotykanie
bezdomnych zwierząt. Pogryzienie przez psa, kota, a nawet wiewiórkę może
zakończyć się serią nieprzyjemnych zastrzyków przeciw tężcowi i wściekliźnie.
Dziecko pogryzione przez psa narażone jest nie tylko na blizny na skórze, ale
także paniczny lęk przed psami do
końca życia. Co robić, gdy dziecko zaatakuje agresywny pies? Jak udzielić
pierwszej pomocy przy ugryzieniu psa?

Pierwsze pomoc przy ugryzieniu przez psa

Gdy na drodze stanie wam agresywny pies i nie macie dokąd
uciec, nie zbliżajcie się do niego, nie zaczepiajcie, nie patrzcie mu w oczy,
ani nie wykonujcie gwałtownych ruchów. Zwykle warczenie psa oznacza „nie
zbliżać się”. Jeśli jednak zwierzę zaatakuje, należy zasłonić się dostępnym
przedmiotem. Warto poświęcić najdroższą torebkę, zdjąć plecak lub chwycić
znajdujący się w pobliżu kij. Nie pozwól psu zbliżyć się do wózka i wołaj o
pomoc. Jeśli przyszliście na spacer pieszo, należy złączyć nogi, skulić się, a
rękami otulić głowę.

Gdy dziecko zostanie pogryzione, należy jak najszybciej
udzielić mu pierwszej pomocy. Zabierz malca w bezpieczne miejsce. Podczas
opatrywania rany staraj się uspokoić zdenerwowanego i zapłakanego maluszka.
Jeśli znajdujecie się daleko od domu, jak najszybciej przetransportuj dziecko
na pogotowie lub zadzwoń po karetkę, jeśli rana jest głęboka lub mocno krwawi.
Tak czy inaczej, wizyta u lekarza jest nieunikniona.

Najważniejsze jest oczyszczenie
rany. Jeśli nie jest głęboka, przemyj ją wodą z mydłem, a otarcia i brzegi
rany polej wodą utlenioną. Jeśli krwawienie jest nieznaczne, nie tamuj go. Wraz
z krwią wypłynie ślina psa. Ranę szarpaną owiń gazikiem, bandażem lub czystym ręcznikiem
papierowych. Aby zapobiec opuchliźnie, przyłóż do opatrzonej rany zimny
kompres, np. kostki lodu, zimna puszka z napojem itp. Zimno zmniejszy obrzęk i
uśmierzy ból.

Szczepionka przeciw tężcowi i wściekliźnie

Decyzję o tym, czy szczepić dziecko przeciw wściekliźnie i
tężcowi pozostaw lekarzowi. Czasem wystarczy kontakt z dzikim zwierzęciem,
pogłaskanie go lub polizanie przez niego, aby przez małe ranki i otarcia na
skórze wniknęły drobnoustroje chorobotwórcze. Jeśli pies był zdziczały i nie
można ustalić jego właściciela, szczepienie
przeciw wściekliźnie może być konieczne. Służby porządkowe mają obowiązek
ustalić właściciela psa. Gdy okaże dowód potwierdzający zaszczepienie psa
przeciwko wściekliźnie, dziecko obędzie się bez szczepionki. Nigdy nie wierz
właścicielowi na słowo. Gdy nie ma pewności, co do zdrowia psa, pozostaje on
pod obserwacją weterynarza przez 15 dni od pogryzienia. Żaden pies, u którego w
ślinie wystąpił wirus, nie przeżyje dłużej niż 12 dni. Dlatego jeśli pies
przeżyje dwutygodniową obserwację można wnioskować, że wirus wścieklizny nie
znajdował się w jego ślinie w momencie pogryzienia i nie mógł zarazić dziecka.

Typowe objawy
wścieklizny u zwierząt to: ślinotok, wodowstręt, ataki agresji, otępienie,
wymioty, biegunka, niedowład żuchwy. Język pozostaje cały czas na wierzchu. W
zaawansowanym stadium dochodzi do porażenia kończyn, a po kilku dniach zwierzę
zdycha. U ludzi wścieklizna objawia się początkowo: brakiem apetytu, gorączką,
bólem głowy, nudnościami i uporczywym świądem w miejscu ugryzienia. Z czasem
pojawiają się wymioty i biegunka lub zaparcia. Choremu towarzyszy uczucie
niepokoju, niekiedy występują halucynacje. W zaawansowanym stadium pojawia się
ślinotok, bolesne skurcze mięśni, wodowstręt, problemy w przełykaniu, konwulsje
i paraliż.