Czy twoje dziecko jest uzdolnione?

Rodzice patrzą na swoje pociechy przez pryzmat swojej nieskończonej do nich miłości. Dlatego skłonni są myśleć, że jeśli ich maluch, mając pół roku, zaczął już biegać po podwórku, a mając półtora mówi całymi zdaniami, to oznacza, że w domu jest mały geniusz. To samo dotyczy rodziców, których dzieci mają poczucie rytmu lub uwielbiają się uczyć albo zadają takie pytania, że dorośli muszą posiłkować się encyklopedią, by na nie odpowiedzieć. Istny geniusz! Ale czy faktycznie aż tak?

Uzdolnienia i genialne dzieci

„Zdolne dziecko” to określenie, które pojawia się na ustach rodziców i wszystkich, którzy są emocjonalnie związani z maluchem. Jednak niestety, trzeba to stwierdzić z przykrością, że często jest to wyraz mocno nadużywany. Zdecydowana większość dzieci nie jest wybitnie uzdolniona. Tylko od dwóch do pięciu procent dzieci może poszczycić się wybitnym IQ. Spośród nich, tylko jedna osoba na sto jest uważana za bardzo utalentowaną. Cudowne objawienia w stylu trzynastolatka, który idzie na studia lub obmyśla nowe wzory matematyczne, są jeszcze rzadsze. I pomimo tego, że w dzisiejszych czasach nie brakuje różnorodnych technik stymulujących i rozwijających, jak również zabawek edukacyjnych czy różnego rodzaju zajęć dodatkowych, liczba geniuszy nie rośnie. Bo tak się składa, że to cecha wrodzona, którą można ewentualnie zaprzepaścić lub rozwinąć.

Choć tych „prawdziwych” geniuszy jak Einstein czy Mozart jest naprawdę niewielu, to dobrą wiadomością jest fakt, że każdy z nas ma jakieś talenty. I nasze dziecko również. Do nas rodziców jednak należy odpowiednie ukierunkowanie pociechy i pomóc jej w osiągnieciu celu. Podobno wykorzystujemy tylko ok. 30% możliwości naszego mózgu – spokojnie, przy odpowiedniej motywacji i ćwiczeniach, możemy tę wartość zwiększać.

Twoje dziecko jest uzdolnione – pomóż mu to odkryć!

Aby nasze dziecko było szczęśliwe i spełnione, oraz by mogło realizować swoje zdolności, trzeba mu pomóc. Jak to zrobić?

Przede wszystkim zorientuj się, w czym twoje dziecko jest dobre. Co lubi robić, i co wychodzi mu najlepiej. W jakiej sferze życia czuje się jak ryba w wodzie. Musisz angażować swoją pociechę w różne aktywności i obserwować ją. Wtedy jest szansa, że zauważysz, w jakim stopniu, i do czego dziecko maszczególne predyspozycje. Pamiętaj też, że testy na inteligencję wykazują ogólny stan inteligencji człowieka, ale nie koncentrują się na konkretnych obszarach. Dlatego nie denerwuj się, jeśli w jakimś typie testu twój maluch nie wypadł dobrze. Może się okazać, że jego uzdolnienia są zupełnie inne.

Poza tym w pierwszych latach życia dziecko musi czuć oparcie w rodzicach. Trzeba zapewnić mu poczucie bezpieczeństwa i akceptacji. Motorem wszelkich zachowań i kamieni milowych typu: chodzenie, mówienie czy samodzielne jedzenie, jest pragnienie poznawania i poczucie nowości. To, w jakim tempie będzie się rozwijać twoja pociecha, i jak szybko odkryje w sobie szczególne zainteresowania i zdolności, zależy od ciebie i czasu, jaki poświęcisz dziecku. Przede wszystkim dużo z dzieckiem rozmawiaj, obserwuj, dotykaj malucha, przytulaj, czytaj mu bajki, książki i nie ograniczaj nowych doświadczeń.

A gdy już dowiesz się, co twoje dziecko robi najlepiej – nie bądź trenerem, ale przewodnikiem. Niech maluch czuje, że może liczyć na twoją pomoc, radę czy wskazówkę. Nie rozkazuj, ale proś. Nie pytaj siebie, czy dziecko jest lepsze od swojego sąsiada, ale czy jesteś wystarczającym wsparciem dla pociechy. Macie w końcu całe życie na to, by rozwinąć dziecku skrzydła. Ale na siłę nic się nie wydarzy. Zachęcaj zatem dziecko do odpowiednich aktywności i bądź dla niego cichym wsparciem!